Savaş.
Sadece fiziksel yapılan bir eylem değildi. Aslına bakılırsa insanlar her an savaşıyordu. Duyguları ile, insanların yargıları ile , baskı ile , aile ile, arkadaş ile bazen kendi çelişkileri ile...
Her zaman savaş içindeydik. Bazen bir insanın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölümden alıntı.
Bölüm şarkısı: Kalben - Doya Doya
Gözlerim arkada kalmadan gittim.
Mutlu muydum ?
Mutsuz mu ?
Doğru muydu yaptığım, yoksa yanlış mı?
Bilmiyordum.
Ben zaten artık hiç bir şey bilmiyordum. Doğruyu yanlışı ayırt edemiyordum. Bildiğim tek şey şuan iyi olmadığımdı. Ve bildiğim bir başka şey ise yanlız kalmak istemeyişimdi.
Kimse gelememişti arkamdan.
Kimse...
Ne abilerim, ne Melisa ne de annem...
Gözlerimi silerek hızla ilerlemeye başladım. Girişe kadar sinirle yürümüştüm ki biri kolumdan tutup beni sertçe kendine çevirdi. Arkama baktığımda, kolumu tutan Kuzey abimi ,hemen yanında biten Bora abimi ve koştura koştura yanımıza gelen Melisa'yı gördüm.
Yüzüm de sahici bir gülüş peyda oldu. Yine bir şeyler oluyordu ve yine benim yanımda olanlar bu üç, canımdan çok değer verdiğim insanlar oluyordu . Tabii biri daha vardı ki , şuan olmamasının sebebi olayı bilmiyor oluşuydu.
"Abim" dedi Kuzey abim anında yüzümü elleri arasına alarak. "Nasılsın?" Yüzümü okşadı. Nasılsın? İyi değilim. Ben hiç iyi değilim abi. Kalbim o kadar acıyor ki bazen şurada bayılıp canımı vereceğimi düşünüyorum. O yumru o kadar ağır ki ve taşıması o kadar zor ki , bazen kendimden tonlarca fazla olduğunu düşünüyorum.
Ağır geliyor.
Taşıyamıyorum.
Bir yerde okumuştum abi, insanlar kaldıramayacağı yükü yaşamazlarmış. Ben bunu kaldıramıyorum ama abi. Ben bunu hak ediyor muyum abi ?
Abi iyi değilim...
"İyiyim" dedim gülümsemeye çalışarak. Ben her şeye rağmen iyiydim. Herkes böyle bilmeliydi. Ama öyle bir baktım ki kötü olduğumu haykırdım sanki yüzüne. Hemen anladı.
Beni kolları arasına çekti ve sıkı sıkıya sardı beni. Bir anda titremeye başladım. Fakat bu normalden fazlaydı. Durduramadım kendimi. Bacaklarım zangırzangır titremeye başladı. Çaktırmamaya çalışarak kollarımı sarmaya çalıştım ama hareket edemedim. Kendimi o kadar kastım ki boynumu bile kastım ve nefes alış verişlerim zorlaştı.
"A- Abi " nefesim kesildiğinde dizlerim büküldü. O kadar titriyordum ki hareket edemedim. "Efil!" Dedi Kuzey abim bir anda bağırarak. "Efil!" Diye başka seslerde duydum. Bora abimin ve Melisa'nın sesi olmalıydı.
