Savaş.
Sadece fiziksel yapılan bir eylem değildi. Aslına bakılırsa insanlar her an savaşıyordu. Duyguları ile, insanların yargıları ile , baskı ile , aile ile, arkadaş ile bazen kendi çelişkileri ile...
Her zaman savaş içindeydik. Bazen bir insanın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bora Akkan ;)
Bölüm şarkıları -son feci bisiklet uyku, Canozan Ağlama ben ağlarım , Dedublüman -Mavzer Tabancas Rüya gibi
Çaresizlik.
Bence dünyanın en kötü duygusuydu. Hemde en kötü. Kendin için çaresizlik hissedebilirdin bu bir yere kadar insanın yıkımıydı fakat bir yere kadar.
Unutulurdu.
Bir süre sonra bu duygu silinip gidebilirdi , en azından kendin için. Ama eğer bir başkasına karşı çaresizlik hissediyorsa bir insan, işte o zaman asla unutamayacağı ve aşamayacağı bir yıkım yaşardı.
Unutulmazdı.
Gözlerim korku ile Melisa'ya döndüğünde hâlâ bir şeyler anlatıyordu. "Abim yok derken? " Dedim zar zor. Belki de bir yere gitmişti. Hemen abartmamak gerekirdi.
"Yok ama arıyoruz . Korkma tamam mı ? "
Elleri omzuma tutundu. "Başka bir yere gitmiş olamaz mı? " Korkuyordum ama mantığıma yatacak bir şey, bir sebep arıyordum.
Hayır kendimi kandırıyorum . Söylediklerimin olmasını diliyorum.
"Maalesef öyle değil. Aslında bizde o şekilde düşündük ama Kuzey sabahtır arıyor. Hiç bir yerde yok." O sırada aklıma Kuzey abim geldi, adını duyunca. Gözlerim ihtiyaçla onu aradı.
Hayır. Kalbim , ellerim , zihnim tutunacak bir dal aradı.
"Kuzey abim nerede ? " Diye sordum. Melisa kapıyı gösterdi. "Bora'yı arıyordu. " Dedi ve o sırada kapı çaldı. Hemen kapıya koştum. Kapıyı açtığımda direkt Kuzey abim ile bakışlarımız kesişti.
Ben ona büyük bir ihtiyaç ile bakarken onun gözlerinde de aynı duygu vardı. "Kuzey abi" dediğimde yanıma geldi ve bana sarıldı. "İyi misin? " Diye sorarken sıkıcı sarıyordu beni. Bende ona sıkıca sarıldım. Kollarını doladım.
"Sen ? " Omuz silkti. "Sen nasılsan bende öyleyim." Güldüğümde gözlerim doluyordu istemsizce. Çaresizlikle. Ellerim boynunda iyice sıkılaştı ondan destek aldım. "Abi " diye fısıldadım.
Saçlarımı okşadı. "Efendim kokoş?" Güldüm. Her anın içine etmese olmazdı. "Korkuyorum." Geri çekilip yüzümü elleri arasına aldı. "Korkma güzelim. Niye korkuyorsun? Ben varken sence Bora'ya bir şey olabilir mi ? Buna izin verir miyim ? Sana sözüm olsun ki Bora'yı ben bulacağım. Sana söz veriyorum bak. Benim hiç sözümü tutmadığımı gördün mü ? "
Başımı iki yana salladım. Gülümsedi. "Dolmasın o güzel gözlerin " güldüm. Şöyle anlarda bile beni Güldürebiliyordu ve bunu bir tek Bora abim ile Kuzey abim başarabiliyordu.
