ZALİM PRENSES

6. Surata Kapanan Kapılar

"Amie!" Laurent görüş alanımdan çıktığında yerine Sofie'nin endişeli yüzü geldi. "İyi misin?"

Neredeyse ağlayacak olmasına mı yoksa Laurent'ın prenses olduğumu öğrenmesine mi şaşırmıştım, bilmiyordum. Büyük bir kaygı tüm bedenimi titretirken dışarıdan bakanlar donmuş gölete düştüğüm için bu halde olduğumu sanabilirdi. Fakat ben korkuyordum.

"Benim suçum," diye hayıflandı Henri. "Sofie buzun kırılabileceğini söylemişti. Keşke onu dinleseydim."

Sofie'den destek alarak ayağa kalktığımda bacaklarım hissedemediğim için dik duramadım. Tam düşecekken güçlü bir el destekledi belimden.

"Eve gidelim," dedi keskin bir tonda Laurent. "Hadi, Sofie."

Bacaklarımın altından da diğer kolunu geçirip beni kucağına aldığında Henri ve Sofie vedalaşıyordu. Henri duyabileyim diye yüksek sesle üzgün olduğunu belirtti fakat onu suçlamıyordum. Normalde olsa suçlardım, şimdi değil.

Yüzüne bakmaya çekinsem de kucağında olduğum için doğrudan Laurent'ın çenesine bakmaktaydım. Beni sıkı sıkı tutuyor, eve yürüyordu.

"Yüzünü göğsüme göm," diye fısıldadı başını hafifçe eğip gözlerime bakarak. Halime acıdığı için bunu söylediğini sansam da sözleri bıçak gibi keskindi.

Kıpkırmızı olmuş parmaklarımı gömleğinin açık olan yakasından içeri uzatıp sıcak tenine dokundum. Beni sudan çıkarmak için o da atlamıştı, kıyafetleri ıslaktı. Fakat teni alev alev yanıyordu. Öfkeli olduğu için mi sıcacıktı yoksa her zaman böyle miydi teni?

Sofie dalgın dalgın peşimizden gelirken Laurent hızlı adımlar atıyordu. Ama bir anda durdu.

"Sofie, hemen şalını ver bana."

Başımı kaldırıp neler olduğunu anlamak istediğimde Laurent'ın doğrudan karşıya baktığını gördüm. Bakışlarını takip ettiğimde bize doğru yürüyen muhafızları görmeyi beklemiyordum.

Sofie boynuna sarmış olduğu şalı ağabeyine doğru uzattığında Laurent gerilmişti. "Kızın yüzünü ört."

Sofie duraksadı. "Üşüdüğü için mi?"

Laurent sesini yükseltti. "Kızın yüzünü ört!"

Sofie ağabeyinin bağırmasıyla aceleyle örttü yüzümü. Laurent olabilirmiş gibi daha çekti beni göğsüne.

"Ses çıkarma," diye fısıldadı. Yeniden yürümeye başladı. "Sakın ses çıkarma."

Nasıl ses çıkarabilirdim ki? Donmuştum, korkuyordum ve sesimi uzun süredir bulamıyordum zaten.

"Nereye böyle?"

Kalın erkek sesini duyduğumda bedenim gerildi. Laurent yeniden adımlarını durdurmuştu.

"Eve."

Bazı adım sesleri duyuldu, sanki etrafımızda çember çiziyorlardı. "Kucağındakinin nesi var? Neden yüzü kapalı," diye sordu başka bir muhafız. "Niye ıslaksınız siz?"

"Arkadaşımız gölete düştü," dedi Sofie. Laurent uyarıcı bir şekilde boğazını temizlese de geç kalmıştı. "Eve gitmezsek hasta olacak."

"Bir bakalım arkadaşınıza," diyerek elini yüzümdeki şala attı muhafız.

Yüzüm ortaya çıkmasın diye Laurent geriye doğru adımladı. "Kız üşüyor."