ទឺត~~~
មិនទាន់និយាយចប់ប្រយោគផងសម្លេងសារក៏លោតចូលក្នុងទូរស័ព្ទ ទើបសាទយ៉ានរហ័សដកមើល
ក្នុងសារ ៖
(សានយ៉ាន ប្រញាប់មកផ្ទះមកម៉ាក់មានរឿងចង់និយាយជាមួយ)
ពេលអានសារហើយនាយក៏ទុកទូរស័ព្ទចូលទៅក្នុងវិញទៅប៉ាវិញ....
« បងទៅវិញហើយ? ចុះទឹកក្រូចនេះគិតយ៉ាងម៉េច ? » ហុងអ៉ី ដើរចេញពីផ្ទះបាយអមជាមួយថាសទឹកក្រូចឃើញសានយ៉ានត្រៀមនឹងទៅគេក៏ សួរឡើង ។
« មិនអីទេយកមកនេះមក » រាងតូចខំធ្វើឲនាយទៅហើយទោះប្រញាប់ទៅវិញក៏ត្រូវផឹកឲអស់ដែរ ផឹកអស់នាយក៏ដាក់កែវទៅលើថាសវិញមុន និងនិយាយលាទៅកាន់ហុងអ៉ី ។
« ស្តាយណាស់បងមានរឿងត្រូវប្រញាប់ទៅវិញ, បងទៅសិន ហើយកូនក្រមុំរបស់បងលើកក្រោយចាំបងមកលេងឯងទៀត លាហើយវើយអាភឹង »
« លើកក្រោយមិនបាច់មកទេ »
ពេលដែលសានយ៉ានចេញទៅបាត់អររួយភឹងដែលសម្លឹងមើលតែមុខ រាងតូចក៏ហារមាត់ស្រដី...
« ដូចសប្បាយអរដល់ហើយពេលមិត្តយើងមក » នាយ សម្លកហុងអ៉ីដូចជាចង់ហែកសាច់ស៊ីទាំងរស់អញ្ចឹង ។
« ខ្ញុំគ្រាន់តែរាក់ទាក់គាត់ធម្មតាទេបងប្រុស »
ប្រាវ!!!
សម្លេងនៃការធ្លាក់របស់បានបន្លឺឡើង ខណៈដែលអររួយភឹងគ្រវាសកែវ ក្នុងដៃរាងតូចធ្លាក់បែកខ្ទេចខ្ចី ។
« .... » ហុងអ៉ីថយក្រោយពីរបីជំហ៊ានមុននេះគេភ័យមិនស្ទើរ ទេទើបយកដៃមកខ្ចប់ត្រចៀកជាប់ ។
« ចាំបាច់ធ្វើពុតធ្វើអី? ក្រែងឯងកំពុងឲដៃអាយ៉ានមិនអញ្ចឹង ! ឃ្លានណាស់ត្រូវទេចាំយើងជួយ » បោះសម្តីគ្មានទឹកដមរួចនាយប្រញាប់ដើរមក ក្រឆក់ទាញដៃរាងតូចមួយទំហឹង ។
« ខ្ញុំអត់បានគិតចឹងនោះទេ បងប្រុសលែងដៃខ្ញុំទៅ... លែង..ខ្ញុំ អត់ទៅទេ » ទោះគេព្យាយាមរើយ៉ាងណាមាឌតូចដូចជាគេម៉េចនឹងអាចយក ឈ្នះកម្លាំងបងប្រុសចិត្តខ្មៅនេះបានទៅ ដូច្នេះហើយរាងកាយក៏ត្រូវត្រេតទៅតាមការទាញ ។
