ângulo//EBGAS

"YARA"

Oy vermeyi unutmayın g5'lerr

Ebrar'dan

O kadar konuşmayı boşu boşuna yaptığımı anlayınca kendime kızdım ama bir yandanda susmadığım için mutluydum bu dışarıya yansımasada.

Yerde uzanmış tavanı seyrediyorum.Etrafımdaki arkadaşlarım benim kalkmamı bekliyorlardı ama ben buhu yaoabilecek gücüm olduğunu ne düşünüyor nede hissediyordum..

Acı olanda buyduya onun karşısında güçsüz kalmak ve ben bundan nefret ederdim yani birinin karşısında güçsüz görünmekten.

İşte bu yüzden gücüm olmasada bir anda hızlı bir haraketle ayağı kalktım basım döndüğünde kızlara tutundum.Dengemi sağladım

Ebrar:gidelim mi Eda abla

Eda:gidelim Ebrar'ım gidelim

Eda abla benim omzumdna tuttu ve birlikte Eda ablanın arabasına doğru gittik çünkü Eda abla basım dönerken araba kullanmamamı vede evde tek kalmamamı söylediği için Eda ablada kalacaktım.

Hande'den

Ebrar ve Eda ablanın gittiğine emin olduğumda diğerleri çoktan gitmişti bile sadece Vargas vardı.Onun yanına gittim hızlıca ve sessiz ama bir o kadarda sesli bir şekilde konuştum..

Hande:bilerek yaptığını biliyordum pislik sen nasıl bir insansın sana güvendik içimizden bildik kardeş bildik ama senin yaptığın şeye bak cidden yazık

Bana boş gözlerle bakıyordu.Konuşmam bittiğinde yavaşça sordu bunu sorarken çantasını sırtına takıyordu bile.

Vargas:bitti mi?

Hande:senin gibi insanlara söylenecek çok şey vardı da konuşmak istemediğime dua et sonuçta yüz yüze olucaz ama senin bir yüzün yoktu dimi!

Vargas:tamam Hande yeter sende başlama yaptık işte bir hata

Hande:hata?

Vargas:gerçekten yeter

Dedi ve zaten kolunda olan çantasını tutup salonun çıkış kapısına doğru yürüdü nerden geliyordu bu yüzsüzlük..

Biraz sonra yanıma Zehra gelmişti

Zehra:ne dedin kıza gözleri dolu doluydu

Hande:neredeyse hiç birşey ama o çok ağlayacak daha

Zehra bana sarıldı

Zehra:beni bırakma olur mu

Hande:bizi ayıran tek şey ölüm olabilir

Yazar'dan

Esmer kızın gözleri dolmuştu.Sabahtan beri kendini tutmuştu ama artık arabasına binince kendini tutmamaya karar verdi ve bağırarak ağlamaya başladı.

Yapmamalıydı bunu ona yapmamalıydı kimse haketmezdi bu yaptığını.Esmer kız tamamen sinirden ağlıyordu hep böyle olurdu zaten ne zaman biraz bile sinirlense gözleri dolardı ve gün sonunda kendini tutamazdı.Ağlardı krizler geçirirdi belki kendine zarar verirdi ama bunu bilen kimsecikler yoktu.

Vargas'dan

Hızla sürdüğüm arabayı evin önüne varınca ani bir frenle durdurdum.Arabadan indim ve hızlıca evin kapısını açtım içeri girdiğimde sertçe kapıyı kapadım.

Bağırmaya etrafımdaki herşeyi dağıtmaya başlamıştım buda benim kendimi anlatma şeklimdi.

(Vargas neden ağlıyor diyebilirsiniz açıklayayım hem sinirden hemde travmatik bir olaydan dolayı böyle yapıyor o konuyada giricem.)

Bu anlatma şekli benimde hoşuma gitmiyordu.İnsanları kırıyor ve kendime zarar veriyordum bunlar bir kaç kötü yanıydı.

Etraftaki tüm eşyaları fırlatmıştım ama bu lanet kriz bir türlü bitmiyordu.Kendimi tutamayarak banyoya gittim elime jileti aldım kollarım ve bacaklarım dışında yani gövdemde olan izlere baktım ve yanına bir yenisini eklemiştim.

Ama bu sefer farklı olmuştu galiba dahada derine inmiştim.

Jileti başka bir kenara fırlattım ve yere attım kendimi bağırarak ağlamaya başladım.

Gözlerimi açtığımda hâlâ banyoda olduğumu farkettim karnımdaki derin yara hâlâ açıktı intihap kapabilirdi belkide çoktan kalmıştı bile.

Ağlamıyordum etrafı dağıtmıyordum çünkü krizin etkisinden çıkmıştım.

Aynada kendi yüzüme baktım bitik bir durumdaydım bu yüzü en son o gün görmüştüm.

Kendime acıyordum nasıl hiç değişmezdim.

Banyo dolabını açtım ve ilk yardım malzemelerini çıkardım yaramı sardım ve bantlarla yapıştırdım.Aşağı indim etrafa baktım tek gördüğüm şey kendimdim çünkü yerde kocaman bir ayna vardı kırılmamıştı çatlamıştı sadece..

Saate baktığımda saat sabah 06.17'di nasıl bu kadar fazla uyumuştum ben anlam veremeden tekrar yukarı çıktım bu sefer üstümü değiştirmek için.

Üstüme beyaz antrenman tişörtünü giyidim ve aşağı inip kendime sade bir kahve yaptım içtikten biraz sonrada evden çıkmıştım.

Şişmiş gözlerimi kapatsın diye taktığım gözlüğü çıkardığım yer sahadan başka bir yer olamazdı..

Antrenman yapmaya başladım biraz erken geldiğimden kızlar daha yeni yeni gelmeye başlıyorlardı.En sonunda Ebrar ve Eda abla gelince kafamı kapıdan önüme döndürdüm ve hocayla çalışmaya devam ettim.

Yarım saat geçmişti hâlâ durmadan çalışıyorduk ama hocanın bir anda yüksek sesle adımı anmasıyla ben dahil olmak üzere herkes hocaya dönmüştü..

Hoca:MİLE

Vargas:birşey mi oldu hoc-

Karnımı göstererek

Hoca:kanıyor

Vargas:ne,ne kanıyor

Gösterdiği yöne doğru karnıma baktım yaram kanıyordu bembeyaz tişörtün yarısı kırmızı olmuştu.Yaram açılmıştı galiba

Hoca:ne oldu senin karnına

Vargas:birşey olmadı ya önemli değil

Hoca:Mile sacmalama nasıl kanıyor görmüyormusun

Vargas:pansuman yaparım geçer önemli değil

Hoca yanıma geldi ve bakayım diye tutturdu izin vermedim veremezdim verseydim diğer izleride görecekti...ne kadar ısrar ettiysem artık takımdakilerde yanıma gelmişti Ebrar dışında

Eda:Mile inat etmede bakalım ciddiyse hastaneye falan gide-

Vargas:hayır gerçekten değil

Cansu gelip tişörtü hızlıca kaldırmıştı..

Eda:Mile bunlar ne,ne yaptın sen kendine

Elif:hihh bu halin ne senin

Evet sanırım artık bu yaraları sadece ben bilmiyordum...

_-_-_-_--_-_-_--_-_-_-_--__-_-_--_-_-_--_-_-_-_-_-_--_-_-_

Oy vermeyi unutmayınızz

Sizleri seviyommm

İstediğiniz sahne veya konu varsa yazabilirsinizz

🐢