ângulo//EBGAS

"HERKES GİBİSİN"

Oy vermeyi unutmayınn

Yazar'dan

Yürüyordu.Issız ve boş sokaklarda geçen tek tük insanların yüzüne bakmadan yürüyordu.

Yanlız kalmaktan nefret ederdi Ebrar.Ama şuan neden yanlızdı veya ağladığında.

Gerçekten bazen zoruna gidiyordu.
Arkadaşlarının onun acılarını dertlerini görmemesi.

Oysa hani arkadaşlar birbirini anlardı.Onlar neden anlamıyorlardı Ebrar'ı veya Ebrar neden anlatamıyordu onlara.

Onlara bu düşündüklerini söyleme cesaretini bulamıyordu kendinde.Hepte böyle olmuştu zaten hep içine atmış ve gizlemişti.Onu anlayan bir tek annesi vardı fakat o şuan nede bundan sonraki hayatında Ebrar'ın asla ama asla yanında olamayacaktı.

O kadar yanlızdı ki şuan kafasında ki aptal sesle konuşmak zorunda kalıyordu.

(E.i=Ebrar'ın iç sesi)

E.i:cesaretin var mı?

Ebrar:sus lütfen sus

E.i:cesaretin var mı dedim

Ebrar:hayır hayır sus lütfen tekrar olamaz hayır hayır

E.i:aptalsın

Ebrar:sus sus sus

E.i:aptal

Ebrar kendi iç sesiyle kavgaya girmişti.Taki Vargas'ın evinin önüne gelene kadar kendini toparlamaya çalıştı ve olduğu kadar kendini toparladı.

Elini kaldırdı ve kapıyı çaldı.İkk başta kisme açmadı fakat Ebrar onların içerde olduğunu biliyordu.Çünkü kapının önünde kızların ayakkabıları vardı..

Ebrar'dan

Biraz sonra kapı açıldı.Melis kafasıyla selâm vererek içeri geçmemi söyledi dediği gibi yaptım.

Herkese selam verdim ve boş bir koltuğa oturdum.

Bir karar vermiştim artık gereken gereken değeri ve sevgiyi verecektim.

(Bunu bı tık geç anladın sanki yavrum)

Vargas:teşekkürler

Ebrar:teşekküre gerek yok insanlık görevim

Vargas:olsun yinede teşekkürler

Kafamı aşağı doğru indirdim.Telefonumu çıkardım ve Instagram'da dolaşmaya başladım.Telefonun tepesinden gelen bildirimle gözüm Eda ablaya kaydı.

Bana 'bir dakika benimle dışarı gelir misin'yazdı bende kırmadan kabul ettim.

Dışarı çıktık

Eda:sen iyi misin neyin var böyle

Ebrar:iyiy-

Eda:Ebrar sana soru sordum ve doğru bir cevap bekliyorum

Ebrar:iyi değilim yorgunum,güçsüzüm,yanlızım

Eda abla bana sarıldı

Eda:sen asla ama asla yanlız değilsin herkes senin yanında.Güçsüz hissettiğinde bana yaslanabilirsin yorgun hissettiğinde bana yaslanarak uyuyabilirsin tek değişmeyen şey benim yanında olmam

Eda ablanın vücuduna sardığım ellerimi dahada sıkı sardım gerçekten benim öz ablam gibiydi

Ebrar:teşekkürler abla teşekkürler

Eda:ve bunu yapacak tek kişi ben değilim unutma içerideki ve dışarıdaki kişiler senin yanında ve olmaya devam edecek

Gülümsedim.Birşey diyemedim çünkü bu söylediği şeye pek inandığım söylenemez..