Ölen insan'ların Cennet veya Cehennem'e gittiğini düşünürüz hep, peki ya öyle değilse?
Ölüm sonrası yaşamda buluşan iki genç'in hikayesi.
❦
Başlıkta yazdığı gibi BxNonbinary bir hikaye.
Kadın kıyafetleri giyen erkek karakter bulunuyor hikayede. Rah...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♡
"Yani diyorsun ki; Leylak abla şu Çetin denen herif'in annesi?"
Aynı soruyu 3. Defa soran Afşa'ya baktım göz devirerek.
"3. Defa evet, Afşa." dedim bıkkınca.
"Emin misin?" diye sordu bu sefer.
"Değilim Afşa! Değilim ya!" diye bağırdım ve oturduğum yüksek mutfak tezgahından indim.
Benim mutfak tezgahından inmemle içeriye Güneş girmişti.
"Siz ikiniz mutfakta her yalnız kaldığınızda neden hep bağırışıyorsunuz ya?" dedi buzdolabına doğru ilerkerken.
Buzdolabının kapağını açıp içinden çilek dolu pembe kase'yi çıkarttıktan sonra bana dönmüş, eliyle içeriyi işaret etmişti.
Bu 'gel' demekti.
Güneş mutfaktan çıkarken ben de Afşa'ya son bir bakış atmış ve Güneş'in peşinden mutfaktan çıkmıştım.
Salona girdiğimde evdeki herkesin burada olduğunu görmüştüm.
Çetin bu sabah evden çıkmıştı, bizimkilerden başka kimse yoktu evde.
Ve ben çok sıkılıyordum!
Çetin varken bu kadar sıkılmamıştım, şimdi burada olmadığı için sıkılıyordum.
Sadece bir gün kalmıştı ama çoktan alışmıştım sanırım.
Nerede kaldığını bilmiyordum. Ona nasıl ulaşacağımı da bilmiyordum.
İlla ki karşılaştırdık değil mi? Sonuçta burası küçük bir yerdi.
Bu yönümü sevmiyordum.
Herkes'e hemen bağlanıyordum.
Bu özelliğim çoğu kişiye saflık olarak gelse de öyle değildi. Saf olmak tamamiyle farklı bir konuydu.
Ben bana güven veren insanlara çabucak alışırdım ve bağlanırdım. Afşa bu konuda bana benim çok temiz kalpli olduğumu, insanların beni çok kolayca kandırabileceklerini söylerdi.
Aman neyse işte! Afşa ne bilir ki?
Beni düşüncelerimden ayıran kapı zilinin çalması ile ayakta dikilmeyi bırakarak dış kapıya doğru ilerlemiştim.
Kapıyı açıp gelen kişiye bakınca şaşkınlıkla kaşlarımı havaya kaldırmıştım.
Kucağında beyaz tüylü ve tüylerinin bir kısmına kan bulaşmış bir kedi tutan Çetin, tam karşımda dikilmiş suratıma bakıyordu.
