Hayatta en zor şeyi sorsalar bana unutmak derim. Zamanı unutmak, geçmişi unutmak, sözleri, sevinçleri Seni unutmak.. Kolay kazanılmaz sevgiler ama kolay kaybedilirmiş vefasızlığın pençesinde.
Bunu anlamam için bedel ödemem gerekiyormuş meğer.
Uykularımı bölmem gerekiyormuş.
Herkes uyurken seccademi ıslatmak..
Unutmak vefasızlıktır diyenler unutulmanın acısını yaşamışlarmı.
Oysa unutmak istediğim öyle çok şey varki.
Geçen her zamanın ardından buğulu gözlerle bakıyorum geriye.
Bir sessizlik kovalıyor beni adımlarını duyamadığım.
Unuttum sandığım onca acının sessizliğidir gelen...
Direnmek mi kime.
Kollarını açıp esen her türlü rüzgarı tebessümle karşılamak mı cesaret.
Yoksa pişmanlıkların seronomisini bir başka zamana taşımak mı.
Çevrene gülen gözlerle bakarken kim farkına varır içindeki depremlerin büyüklüğünü.
Her mevsime kırgın yaşamak.
Mesafelere inat koşmak.
Gecenin hiç bitmeyen vefabilir dostluğuna bırakıyorum ağıtlarımı..
Hüzünlerimi...Hatıralarımı...
Değişen her şeye inat bir kır çiçeği kadar taze sevgim.
Kırağı vurmuş gül kadar hüzünlü.
Ölüm bile yetmiyor artık bu ana.
Oysa ölmek bu olsa gerek.
Bakışlarım alemler dolaşırken gözlerim gözlerinden başkasını unuttu.
Bir çocuk ürkekliği ile başlıyorum güne.
Boynu bükük kırılgan..
