There is hope in tragedy...

Prolog

Usłyszałam ciche pukanie do drzwi pokoju. Nie miałam jednak sił powiedzieć głupiego słowa proszę. Gdy długo się nie odzywałam osoba za drzwiami postanowiła wejść do środka.

- Cześć skarbie jak się czujesz? - zapytała staruszka. Była to nasza sąsiadka, która odkąd pamiętam była dla mnie jak babcia.

- Nie ma słów, które opiszą to jak ci współczuję. To przez co przeszłaś odbije się na tobie, ale - przerwała siadając na łóżku i dotykając mojej zimnej dłoni - ale jestem pewna, że dasz radę. Zawsze byłaś dla mnie silna dziewczynką i teraz to pokazujesz.

Nikły uśmiech pojawił się na moich ustach. Moi rodzice zginęli tydzień temu w katastrofie lotniczej, wracając do domu z delegacji. Jakąś cząstka mnie zginęła wtedy z nimi.

- Wiem, że w tym łóżku jest strasznie wygodnie, ale nadszedł czas na rozmowę z panią psycholog i panem policjantem. Wiesz, ja niestety nie jestem twoim prawnym opiekunem i nie mogę nim być bo cóż... jestem już troszkę za stara.

- Muszę? - zapytałam zachrypniętym głosem od ciągłego płakania

- Musisz, raz dwa.

Wydałam z siebie głośne westchnienie próbując się wydostać z plątaniny kocy. Zapewne wyglądałam jak kosmita o wiele za duży komplet dresów, podpuchnięte oczy i czerwona twarz. Ubrałam na stopy kapcie i ruszyłam w stronę drzwi, za którymi przed sekunda zniknęła staruszka.

Kroki stawiałam głośne i powolne, bojąc się rozmowy, która czeka mnie za kilka minut. Od razu po przekroczeniu progu poczułam aromatyczny zapach kawy i jakiegoś ciasta. Na fotelu siedziała chyba pani psycholog, a na kanapie komisarz wraz z starsza kobieta.

- Dzień dobry. - przywitałam się nieśmiało

- Dzień dobry usiądź, na fotelu obok pani psycholog. Jest tu z tobą, ponieważ poruszamy temat, na który możesz nie być jeszcze gotowa. - powiedział spokojnie

Ton jego głosu sprawił, że wykonałam jego polecenie niemal od razu.

- A więc... - zaczeła pani psycholog

- Znaleźliśmy ci nową rodzinę.

KURWA...