ZORBA

20.Bölüm..

Yorgundum Yüreğimdeki o acı dinmek bilmiyor du yaşıyor dum ama sanki ölü gibiydim kalbimle aklım arasında kalmış gibi beynimi susturmaya çalışıyor dum Gözyaşlarım benimle savaşır gibi inatçıydı...sabah olmuştu ve ben gözüme girmeyen uyku ile sabah etmiştim..darmadağın bitik bir halde Burağı düşünüyordum aşık olduğum adam yanımda yoktu..o yaşarken ona yabancı gibiydim oysaki ben onu seviyormusum kalbim onunda yanında heyecandan deli gibiyken kendimi durdurmak zordu...Fakat şimdi her şey bitmişti ben nasıl yaşardım aşkını yaşadığım adamın ruhuyla dün gece ismimi çağırmıştı o güzel sesiyle..Ama hayaldi ya..gerçek gibi hissetmiştim...

Sabah saat 7 yken kimse gelmemişti yanıma zaten benimde kimseyle konuşucak halim yoktu...gerçekten Ben bu dünyada kime kötülük etmiştim o Adam..arem denen adam bizden ne istiyor du hiçmi vicdanı yok bir kere bile pişmanlık duymuyor mu...aldığı canların hesabını bir tek Allaha vericek..Allahın verdigi cana kıymak ne demek mis öğrenecek...dün geceki mesaji beni epey korkutmuştu ama buna boyun egemezdim..onun yüzünden biz okula gidemiyoruz..ölen öğrencilerin ailesi ne halde ler bilmiyoruz her şey o kadar karışık ki...Burak hoca olsa yanımda ellerini bana sarsa her şey geçicek dese...

Kim bilir o aşşalık adama nasıl direndi..nasıl kurtulmaya çalıştı...bunlar bir bir Aklıma gelirken artık hesap sorma vaktinin geldiğini hissedip telefonumu elime onun attığı konuma baktım..ama görmez olaydım..beni resmen okula çağırıyor du ama nasıl orayı kapatmış olmaları gerekirdi...müdürün talimatı üzerine bir ay kapalı kalicakmjs...ama bu adam nasıl okula girmeyi başardı...

Yapacak bir şey yok diyip hemen ayağa kalktım ve üzerime günlük kıyafetlerimi giyinip kol çantamı da takarak odadan çıktım...Onun olduğu yere gitmek istemesemde ona soracağım bir hesabım vardı...benim sevdiğim eğer ölmeseydi belki hislerimi ona açabileceğim adam artık yoktu...bedenimdeki sinir ve titreme kendini belli ederken yavaş adımlarla kimseye belli etmeden evden çıktım...Yağız ve diğerleri benim neler yaşadığımı bilmiyordu..şuan bilmelerine gerek yok..onların kılına dahi zarar gelse aklımı kaybederim....

Adımlarımı hızlı tutup hemen apartmandan çıkarak etrafa göz atıp taksi bulmaya çalıştım...ilerde hemen gözüme bir taksi ilisince el ederek durmasını sağlayarak bindim gideceğim adresi söyleyip geriye yaslanıp bunalan kalbimi elimle tutup düzenli nefesler almayı denedim...Bunların sorumlusu o adam...eli kanlı bir Katil...ismi bile kendi gibi kötü...

Taksi okulun girişinde durduktan sonra ben ücreti ödeyip üstü kalsın dedikten sonra taksiden inerek tekrar etrafi koloçan edip kimse varmı diye baktım..nasıl olurdu bu..okulda ve bahçede kimse yok gibiydi..fakat giriş ve okul kapısı açıktı...bir yandan içimde belli belirsiz korku vardı Ama bunu yenebilirdim ondan korkmayıp cesaret edip hesap sorabilir dim gerekirse ölürüm Ama onun kardeşime ve Arkadaşlarıma zarar vermesine izin vermem...Adımlarım kararlı ve eminken okula girip koridor boyunca kimse varmı diye seslendim birkacsefer...Burda durdukça Aklıma gelen burak hoca ile gözlerim tekrar dolarken arkamda fark ettiğim varlıkla gözlerimi korku ile açsamda gine pes etmeyip arkamı döndüm...

İşte karşımdaydi şuan sanki hiç bir şey olmamış gibi rahat ve genişti...sanki birisini öldürmemiş gibi dünyayı ben yarattım havasındaydi...gözleri bedenimi inceler gibi her yerimi inceledikten sonra yutkunarak bana bir adım daha attığını fark edince ben geri kaçarak..

"Bana sakın yaklaşma...bir adım dahi atma.."

"Neden ki..ben seni buraya konuşmak için çağırdım..ve sen beni dinlemek zorundasın..ayrıca sana yaklaşma mı engelleyemezsin...haa olurda bunu söyleyecek olursan.."

Karşımdaki adam inatla bana yaklaşmaya devam edip duvarın dibine kadar gelince sırtım duvarda yasliyken o önümde koca cüssesi ile dibimde durup nefes almamı engelledi bu adam ne yapıyor du..hangi hakla bana yaklaşabilir..nefesini bile solumak midemi bulandırdı...burnu burnuma değecek gibi olup beni irkiltirken ben ellerimi onun göğsüne koyup itmeye çalıştım...