Fortress Island Series 3 Matteo: The Bastard's Sweetest Downfall

FIFTEEN

Approval

Matt and I both groaned by the loud ringing of the cellphone. I was sure it was my phone, but I couldn't recall where I placed it last night.

"Babe, your phone." He murmured at the base of my neck. I chuckled from the vibration of his voice against my skin.

"Saan ko ba nailagay yun." Sinubukan kong bumangon pero napatili lang din dahil hinila ako ni Matt pabalik sa kama. Tuluyang dumapa ito sa aking ibabaw.

"It's not probably important." He grinned, pressing his hardness against my stomach.

I rolled my eyes, but the silly grin didn't leave my lips. "C'mon, Matt. Give me a damn break." I literally passed out after the earth-shattering climax. Ang tanging tiyak ko'y mag-uumaga na nang tuluyang bumigay ang katawan ko.

Kahit mabigat ito ay nagawa ko itong hawiin sa aking ibabaw. I only heard his protests as he rolled over onto his back. Habang kinukuha ko ang t-shirt niyang hinubad kagabi, tinapunan ko ulit ito ng tingin.

Ang isang braso nito ay nakatakip na sa kanyang mga mata. Tiyak akong hindi lang ako ang napagod sa pinagggawa namin buong magdamag.

I winced in pain when I stood up. Matt literally wrecked me apart a couple of time. He's a beast in bed. Ganun pa man ay hindi ko pa rin mapigilang mamula sa paraan ng pagsamba niya sa katawan ko ng ilang beses. I wouldn't trade those moments for the world.

I found my backpack near the front door. Agad kong kinuha ang cellphone sa loob niyon. Ganun na lang ang pagkunot ng aking noon ang makitang naka twenty miscalls ako mula kay Bomi.

Hindi ko maipaliwanag pero agad na tinambol ng kaba ang aking dibdib. Sa tagal naming magkaibigan, hindi pa ito kailanman tumawag sa akin ng ganito kadaming beses. Kapag hindi ko nasasagot ang tawag ay hindi na ito uulit pa. bagkos ay mag-iiwan ito ng mensahe upang ipaalam ang rason ng kanyang pagtawag.

Sa nanginginig na mga daliri, I dialled her number. Pigil-hiningang hinintay kong may sumagot sa kabilang linya.

"Jesus Christ, Porsche!" Pasigaw na bungad ni Bomi. Her voice was a little shaken.

"Bomi? I'm sorry, I overslept. Hindi ko narinig ang pag-ring ng phone ko. Naka-ilang tawag ka sa akin. Is everything okay? Ang mga bata?" Pilit kong pinakalma ang aking boses. I kept telling myself tha everything was fine, and that Bomi was just being overdramatic over nonsense things.

"Porsche..." She trailed off then a sob came out. "I... I can't find Ahreum."

I swallowed hard and absentmindedly combed my hair with my fingers. "Hindi ko maintindihan, Bomi. Pakipaliwanag mo sa akin."

"Hindi ba tumawag si Ahreum sa'yo? Nagising ako bandang alas siyete at agad na tinungo ang silid ng mga bata pero si Darren lang ang nadatnan kong tulog sa higaan niya. Kanina ko pa inikot ang buong kabahayan pati na rin ang kalsada at nagtanong-tanong na rin ako sa mga nagtitinda sa labas, walang nakapansin kay Ahreum. I have a feeling na madaling-araw pa lang ay umalis na ito."

"Umalis? Bakit naman siya aalis! My god, Bomi. Saan naman tutungo ang batang yun." Madaling-araw pa lang ay wala na ito sa bahay ni Bomi? Paano kung may nangyaring masama sa anaka ko?

"Hindi ko alam, Porsche. I've been calling her number but it's out of reach. Maayos naman ang mood niya kagabi. Although kapansin-pansin ang pagiging tahimik niya pero hindi ko akalain na may balak pala itong umalis. Hindi ko alam saan pa hahagilapin si Ahreum."

"Si Darren? Anong reaksiyon niya?" Palakad-lakad ako sa malawak na sala. Hindi alam paano pakakalmahin ang sarili. Pilit kong pinapalis sa isipan ang mga senaryong hindi kaaaya-aya.