Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Biz geldiiiikkk! Umarım sizi çok bekletmemişimdir💙 Her şeyiyle çok içime sinen bir bölüm oldu, umarım siz de beğenirsiniz💙
Bu arada, normalde futbolcular ve teknik direktör maçtan bir gün önce taktik antrenmanı yaparlar, son bir antrenman ardından maç için taktikler ama ben bölümün yazarken bunu gözden kaçırdım, kusura bakmazsınız umarım 💙
Hepinize iyi okumalar diliyorum, seviliyorsunuz💙
Tayyip Talha'dan...
Leman, Leman, Leman...
Birkaç mesajıyla hayatıma giren, bir gece yarısı fark ettiğim, karanlık geceme tıpkı denize vuran yakamoz gibi girmişti.
Leman, ruhu acılarla dolu olmasına rağmen içindeki iyiliği, sevgiyi, merhameti kaybetmeyen güzel kızım.
Leman, güzelim, ışığım, hayatıma doğan güneşim, şimdi ben seninle ne yapacaktım?
Her şey için çok mu erkendi? Şimdi seni karşıma alsam, içimden geçen her şeyi sana söylesem, biliyorum ki saatlerce de konuşsam, saatlerce de sen beni dinlersin. Biliyorum, çünkü bunu gözlerinde görebiliyorum. Yeşil gözlerin hayatımda bana daha önce hiç duymadığım şeyler söylüyor, sen sussan gözlerin konuşuyor. Eğer bir gün benimle hiç konuşmasan bile gözlerinin yine bana söyleyecek birkaç şeyi mutlaka olur.
Her şey için çok mu geç olurdu biraz daha beklesem? Ellerimden kayıp gider miydin? Böyle olursa ben ne yapardım? Bir gün gider misin Leman? Beni bırakıp sen de gider misin?
Biliyorum, gitmezsin. Herkes gider ama sen yine orada olursun. Biliyorum çünkü sen Leman'sın, benim gözümün bebeğisin, herkes gitse de sen gitmezsin Leman çünkü ben senden gitmem, gidemem, artık olmaz.
Seni böylesine severken, her zaman seninle olmak isterken, ayrı kaldığımız her an aklımda sen varken artık olmaz, yapamam, gidemem.
Koşu bandının hızını biraz daha yükselttiğimde biraz daha hızlı koşmaya başladım. Düşünmem gerekiyordu, ne yapacağımı bilmem gerekiyordu. Leman'ı kaybetmemem gerekiyordu, aynı zamanda onu kazanmam gerekiyordu.
Tribünlerde onu istiyordum, evde onu istiyordum, yanımda onu istiyordum; hayatımda Leman'a ihtiyacım vardı.
Koluma birinin dokunmasıyla aniden irkildim ve dengemi kaybederken zor da olsa durumu toparladım ve koşu bandını durdurdum.
Bunu yapanın Kerem Atakan olduğu düşüncesiyle kafamı söylenmek için sağa doğru çevirdim ama karşımda Necip abiyi gördüm.
"Abi, sen miydin ya..." diye mırıldandım dalgınlıkla, o an fark ettim ki yağmur altında kalmış gibi terden sırılsıklam olmuştum ve nefesim hiç de düzenli değildi.
