ÖL YA DA ÖLDÜR

Yok Oluş

Bir kaldırım köşesinde oturmuş güneşin doğmasını bekliyordum. Saat kaçtı , şu an nerdeydim , bu saatte kız başıma bir kaldırımda oturmak ne kadar yanlıştı hiç biri umrumda değildi. Açıkçası artık hiçbir şey umrumda değildi. Kafamın içinde o kadar çok şey vardı ki bu çokluğu nitelendiremeyecegim için hiç olarak görmek istiyordum. Hiç, hiçbir zaman bu kadar çok olmamıştı.

Evde korkmustum ve dışarı gelmiştim. Ne kadar saçma değil mi ? Halbuki ev dışardan cok daha tekindir. Hep böyle bilinir en azından ama değil. Ev tehlikelidir hele ki her şeyini evde kaybettiysen.

Korkuyordum. Titremeye başladım. Soğuktan mı korkudan mı bilemiyordum. Üstümdeki ceketime sıkı sıkı sarilacaktim ama ceketimi almadığımi farkettim. Üstümde ne vardı sahi ? Kiyafetlerimi bile umursamayacak haldeydim. Yine de bir göz attım üzerime ve ipek geceligimle çıktığımı gördüm. Kafamda düşünmek için cok şey vardı , kıyafetleri umursayamayacak kadar ama yine de tehlike altındaydım. Endişe etmem gerekirdi değil mi ? Bakire bir kız olarak ilk deneyimimi tecavüzle yaşamak istemezdim ama ilgilenmiyordum. Boynumda milyarlar değerinde elmas varmış sırf bunun için beni burda öldürebilirlermiş öyle mi ? Umrumda değil. Bana eziyet edebilirlermis öyle mi ? bekliyorum.

Hayatımın ederi yok artık. Hiç bir değeri yok. Yaşayan bir ölüyüm artık. Canlılık belirtisi bile yok gerçi. Yaşayan bir ölü sıfatına bile fazlayim. Nefes alıyorum desem artık o da zor eylem. Beynim çalışıyor desem artık onu yönetimiyorum. Kalp desem önceden çok şeye kırılırdı şu an bir buz kadar keskin tepki vermiyor sadece attıkça batıyor ve kendi alanını daraltiyor yakında yok olacak. His desem , his mi? O neydi ki ?

Ben kimim ve neden hala hayattayım ? Ben ailesini daha iki ay önce hayatta sahip olduğu her şeyle birlikte toprağa vermiş olan kızım. Artık sahip olduğum hiçbir şey yok. Hem de hiçbir şey. Ne beyin, ne kalp , ne his . Ne de aile...

Peki neden hayattayım ? Az önce de bunu sorguluyordum. Kendimi sokağa atmadan önce . Bir cevabım vardı ama yeterli gelmedi. Beynimi kaybedene kadar düşünmek için dışarı çıktım. Hala daha düşünüyorum. Neden hala hayattayım ? Olmam gereken tek yer ölülerin mekanı artık. Hiçbir eyleme tepki göstermeyen biri canlılar dünyasına ait değildir. Ben kesinlikle canlılar dünyasına ait değilim. Tekrar soruyorum kendime " Niye hala canlıların arasındasin ?" Niye hayattasin diyemedim çünkü burasi benim icin hayat değil. Kendime bile yanitlayamiyorum bu soruyu. İtiraf etmek islemeyeceğim kadar saçma ama itiraf etmeliyim. Birisiyle iddiaya girdim. Siyah gözlü esrarengiz bir cocukla. Bir var oldu bir kayboldu. Nerden geldiğini nereye gittigini anlayamadim. Tek bildiğim bu hayatta her şeyi kaybettigim. Tam kendimi yok edeceğim sırada kazanmak için bir fırsatın elime geçtiği. Tüm bildiğim bu. Şu an ruhumu azat edememin tek sebebi bu çocuk ve ben nerde olduğunu bile bilmiyorum. Bana " ya öl ya öldür " demişti. Ölürsem kaybedecegim öldürürsem kazanacagim. Öldürürsem eğer ailemin katillerini eski ruhumu kazanacagim , ailemin ruhlarini kazanacagim. Eğer kazanırsam belki de tekrar hislerime kavusacagim. Bu iddia hayattannda önemli. Bu iddia ruhumun savaşı ve kaybettigim en önemli seyi , ruhumu geri almalıyım.

Bir arabanın kaldırıma yanasmasiyla " tabi ruhunu tamamen kaybetmeden kurtarmayi başarabilirsen " diye mırıldandım. Şu an olmeyecegimin garantisi yoktu hem ölürsem bu aptal iddiadan da kurtulurdum.

Başımı kaldirmaya bile tenezzül etmedim. Seslere odaklanınca caddede oldugumu anladım. Buraya geldigimi bile farkedemeyecek kadar gerceklikten uzaklasmistim. Ara sokak mı daha tehlikeli cadde mi tartışılır tabi ama caddede olmam onlarin gozunde hayat kadınına cevirecektir beni. Endişe ? Korku ? duygularımı sorguluyordum ama hepsi beni terketmisti. Araba önümde durdu. " Güzelim ederin kaç ? " diye alayla seslendi adam. Ederim mi kac ? Şu an ederim olduğunu bile sanmıyorum. Yok olduğumu benden başkası görmüyor muydu ?

" Hadi ama bırak artık nazı. Bakmıyorsun bile. Senin gibisini de ilk kez görüyorum dogrusu." dedi dalga geçerek. Bakışlarımı arabadaki serseriye cevirdim. Bir dakika yanlış oldu serserilere. Tüm arabaya doluşmuşlardı.

" Sonunda bakabildin be güzelim. Ne o bakışlarinda ateş goremiyorum. Hepsini içine mi sakladın? " dedi alayla. Arabadakilerin hepsi gülmeye başladı. Umrumda bile degildi. Istediklerini yapsınlar. Yalnızca gitmelerini istiyordum. Istedigim tabiki olmadı.

" Hayatımda gördüğüm en namuslu hayat kadını . Çeliskiye bakın ya namuslu ve hayat kadını nasil bir araya geldi öyle . " dedi ve kahkaha atmaya başladılar tekrar.

" Sen mi binersin arabaya biz mi bindirelim güzelim ? Sıktın artık ." dedi öfkeli bir sesle.

Hala bir tepki vermiyordum. Kendimi ciddi anlamda yonetemiyordum. Hisler yanımda olmayınca tepki de veremiyordum. Korksam kacardim. Endişe duysam uzaklasirdim ama hic biri yoktu ve bu her şeyden daha korkunctu. His olmazsa kendinizi koruyamazdiniz.

Arabadan aniden çıktılar. Farkettigim kadarıyla bana gelen uc kisiydi. Arabada iki kişi daha olmalıydı. İtiraz etmedim beni goturmelerine. Öylece geldiler ve suruklediler. İki kişi kollarimdan tutuyordu. Bir kişi de arkada bizi gören var mi diye gozetliyordu sanırım. Tam bir baygın gibi hic bir tepki vermeden suruklendim. Beni arabaya firlattiklarinda arkadaki üçlü koltukta üç kişinin kucağına serilmistim. Üç kişinin üzerinde uzaniyordum. Büyük ihtimalle çok içen bir fahisenin sızıp kaldığını sandılar benim ruhumu kaybettigimden haberleri olmadan. Adamların üzerinde cenin pozisyonunu aldım ve hiç tanımadığım adamın karnına başımı yasladim. Gecelikleydim , gecenin bir yarısı , bir araba dolusu serserinin arabasında ve de kucaklarında ...Buna rağmen adamın karnına yasladim başımı. Ne olacağı umrumda bile degildi. Tamamen her şeyden vazgecmistim. Her seyi kaybetmistim. Ne kalmıştı ki kaybetmedigim ? bakireligim mi ? Masumiyetim mi ? Onlar da gitsin. Beni bu temiz şeyler yasatamiyor , öldürüyor. Kirlenmek yasatacaksa kirleneyim.

Adama istemsizce doladim ellerimi. Aglayamiyordum, aglamak istedigimde nefes alamiyordum. Adam ilk basta irkildi. Elimde kalan son şeyleri kaybetmeye gittiğimizi anlayınca içim acidi sanki hala acıması mümkünmus gibi.

Ortadaki adam ellerini bacaklarimda gezdirmeye başladı. Yine tepki vermedim. Elleriyle geceligimi yukari kıvırdı ve ellerini yukarıya çıkarttı. Yavas hareketlerle popomu oksuyordu. En sondaki adamin elleri de üzerimde dolasmaya başlayınca daha sıkı sarıldım kafami yasladigim adama. O nedense hicbir tepki vermiyordu. Nefesini tutmus gibiydi. Sanki fahise olmadığımı anlamış gibiydi. Okşayan ellere , bacaklarimda dolasan dudaklar eklenince nefes alamamaya başladım. Hayır ! kaybedemezdim. Elimde kalan tek şeyi , masumiyetimi yok edemezdim. Nefes almaya çalışıyor ama alamiyordum. Ellerimle tisortunu cekistirdim kafami yasladigim cocugun. Diğerleri nefes alamadigimi farketmemisti ama bu cocuk bacagim yerine elime dokundu ve yuzunu bana doğru egdi. Birden korkuyla geri cekildi. Nefes almaya çalışırken çıkardığım garip seslerden dolayı arabadakiler " yavaş kızım ne bu acele , ne hızlı çıktın . Daha başlamadık bile ." dediler alayla.

" Durdur lan arabayı ! " diye öfkeyle bağırdı sarıldığım adam. " Kız nefes alamıyo lan adi herifler ! " diye cikisti.
" Ne demek nefes alamıyo lan !" diye bağırdı arabayi kullanan ve digerleri de panikle üstümden ellerini cektiler.

" Bildiğin alamıyo abi ." dedi sarıldığım adam panikle. " Keske arabaya almasaydik " diye söylentiler basladi. Arabayi kullanan " Ne bilelim olum fahise sandık " dedi ne yapacağını bilemez halde.

Kafami yasladigim " Fahise olmadığı belliydi ." dedi ofkeyle. " Deseydin lan o zaman alırken sesini cikartmiyordun ama ." dedi ortada oturan adam . Herkes korkuyordu bir sey olursa onlarin üzerine kalacakti. Bir kac saniye ne yapacaklarını düşündüler. Ben biraz daha rahatlamistim, bu haldeyken bana ellerini surmezlerdi. Nefes almaya baslamistim ama alamiyor gibi yapmaya devam ettim.

Yaslandigim adam " Ölcek lan Ölcek ne yapacağız ? " diye bağırdı. Araba aniden kenara cekildi ve durdu.

Arabayi kullanan adam " Buraya atıp gideceğiz ." dedi otoriter bir sesle. Yaslandigim adam " Kafayi mi yedin lan sen , kiz ölebilir ! " dedi fakat kimse dinlemedi. Arabadakiler de arabayi kullanana hak verip beni arabadan indirdiler itiraz eden cocuga ragmen ve gecenin bir yarısı yol kenarinda caliliklarin arasina atıldım. Nerdeydim , saat kaçtı yine bir şeyden haberim yoktu. Yine başa dönmüştüm ruhsuz bedenimle birlikte.