ÖL YA DA ÖLDÜR

Yabancı Adam

Hislerinizi kaybetmek hayatın en dibidir. Hislerinizi kaybettiyseniz kendiniz de kaybolmuşsunuz demektir.

Gecenin en derin saatlerinde bir otoyolun kenarındaki çalılıklara atılmıştım. Gece kadar derindi acım. Onun kadar keskin ve yapayalnız. Bir ceset gibi atılmıştım köşeye. Cesetlerin üzeri kapanır en azından beni öylece bırakmışlardı. Cesetten farkım da yoktu ki. Yalnızca bir bedendim. Hissiz , bazen nefes bile alamayan biri canlı olabilir miydi ?

Kalkmaya çalıştım ama sonra bunu istemediğimi farkettim. Istemiyordum. Kalkmak istemiyordum. Nefes almak istemiyordum. Ben yaşamak istemiyordum !

Öylece kaldım çalılıklarda. Sol gözümden bir yaş süzüldü benim acım kadar yakıcı. Bir kez daha lanet ettim beni yaşamak zorunda bırakan siyah gözlü çocuğa. Her seyi bitirebilirdim . Acımı sonlandirabilirdim ama onun yüzünden mahkumdum acıya.

Ben gecenin karanlığında , tek başıma ayağa kalkamazken , kalan tüm hücrelerim ölüm isterken hala ona verdiğim söz yüzünden hayattaydım. Peki o ne yaptı ? Bana yardım etme sözü verdi ama şu an yok ! Beni bu acıyla tek başıma bıraktı ve ben o siyah gözlü çocuğu nasıl bulabileceğimi bile bilmiyorum . Acıyla gözümü yumdum. Keşke hayatıma son verebilseydim.

Ani fren sesi yüzünden gözlerimi araladım. Yine korkmuyordum. Yine endiselenmiyordum ama bana dokunmalarını da istemiyordum. Bir saniye bile yaşamak istemediğim bu dünyada beni her şey terkediyordu. Ailem , hislerim , ruhum ! Bu abaza adamlar niye terketmiyordu ? Sahi ya tek terketmeyen onlar değildi . Masumiyetim de terketmemisti ve onlar bir avcıydı masumiyetime göz dikmiş.

Otoyoldan sesler geliyordu. " Git lan git ! Kız ölür de üzerine kalırsa biz bu işte yokuz. Arkadaşlarını unut . Anladın mı bizi ? "

" Hiç arkadaşım yokmuş zaten. Eğlencesine takılırdık lan biz ! Ne zaman bu kadar kötü oldunuz? Masum bir kızı kenara atacak kadar vicdansız mıydınız be ? Egemen sen de mi be abi ? " sonlara doğru sesi kısılmıştı. Hayal kırıklığı sesine yansımıştı sanırım.

" Üzgünüm dostum. İyi biri olduğum söylenemez." dedi Egemen olduğunu tahmin ettiğim adam.

" Canınız cehenneme ! " diye bağırdı beni savunan adam. Beni savunan adam... En son ne zaman biri bana yardım etmeye çalışmıştı ki ? Yere yığıldığın an bitmiştir. Bir daha kalkamazsin. Biri yardım etmediği sürece. Siyah gözlü çocuk yardım etme sözü vermişti ama hiç tanımadığım bir adam hiç tanımadığı biri için yardım ediyordu. Hem de arkadaşlarına karşı gelerek. Ne için peki ? Ruhsuz , bir başına , kenara atılmış bir kız için mi ? Hiçbir şeyim olmasa bile masumiyetim var diye geçirdim içimden. Masuma yardım etmek iyilerin işidir. Kenara atıp kaçan kötülerin değil.

Arabanın uzaklaşma sesini duydum. Ardından ayak seslerini. " Nerdesin ? " diye sesleniyordu adam. Çalıların arasında gözükmüyor olmalıydım. Burdayım demek istedim. Diyemedim. Yalnızca ağlamamın boğuk sesi firar etti dudaklarımdan.

Çalıların arasında koşmaya başladı. Ben bile zor duymuştum ağlama sesimi. Nasıl duyduğunu anlayamadım . Hareketsizce bekledim her zamanki gibi. Yanıma gelince bir an duraksadı. Bana baktı. Gözlerinde bir anlığına acıma mı yoksa acı mı bilemedigim bir duygu gördüm. Sonra kendini toparladı ve yanıma eğildi. " İyi misin ? " dedi endişeyle. Gözümü kırptım cevap olarak. Aslında iyi değildim. İyiden çok uzaktım. Her şeyden daha uzak.
Cevabımı alınca rahatladı. " Nefes alıyorsun. Bir an çok korktum. " dedi. Beni niye umursuyorsun diyemedim. Sadece baktım. Bomboş, gözlerine baktım. Kahverengi gözler hep samimi gelirdi önceden. Şu anda da öyle gelmişti. Geçmişte sahip olduğum düşünceler bile değişmişti. Bunun değişmediğini görünce dudağım çok hafif kenara kıvrıldı. Gülmeyi bile unutmuştum. Gülümsemem yerini yine hüznün kollarına bıraktı. Yanımdaki adam her tepkimi izliyordu. " Gülün yaprakları soldu ." dedi üzgünce. Anlamayan gözlerle baktım. Gülümsemen gül kadar güzel belirdi yüzünde ama hemen soldu" dedi. " Güzel şeyler hemen solar zaten ." diye mırıldandım acıyla. " Haklısın. " dedi. Sen nerden bileceksin ki diyemedim.