White Rose

4

Ακόμη κι αν μπορούσαμε να σταματήσουμε τον χρόνο, κάποια πράγματα είναι γραμμένα από τον χρόνο να συμβούν. 

 Δεν βρήκα ποτέ ποιος ήταν ο ποντικός που τρύπωσε εκείνο το βράδυ κι έκανε την κουζίνα γυαλιά καρφιά. Τα τακτοποίησα και δεν έδωσα καμία αναφορά. Φανταζόμουν πως ο αφέντης, ίσως, δεν είχε καταφέρει να ηρεμήσει από τα προηγούμενα γεγονότα. Αυτή ήταν τουλάχιστον η εικασία που βόλευε εμένα και τον ποντικό. 

Οι καυγάδες φούντωναν. Οι εντάσεις μεγάλωναν και η απόσταση μεταξύ των δύο έμοιαζε όλο και μεγαλύτερη. Η ένταση μεταξύ δυο ανθρώπων δεν χρειάζεται τίποτα ιδιαίτερο παρά την προδιάθεση της. Μια αφορμή είναι το αλάτι στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση για να ξεκινήσει το βράσιμο, που εναντίον ενός καλού γεύματος, καταλήγει σε ολέθριες πυρκαγιές και πεινασμένα αισθήματα. Ενίοτε αποδοχής κι ενίοτε συγχώρεσης. Οι άνθρωποι δεν ακούν, μόνο μιλούν. Και αυτό το παρατήρησα πριν από λίγες μέρες. 

 Η Σοφία, μεγαλύτερη αδερφή της Κορντίλια, νοιώθει συχνά-πυκνά την ανάγκη να συνετίσει την νεαρή αδερφή της. Έρχεται τακτικά, όταν λείπει ο αφέντης, αρχίζει να μιλάει για δεκάδες πράγματα. Πότε με βάση την θρησκεία και πότε με την κοινωνία, κάποιες φορές ακόμη και με την οικογένεια. Πάντως δεν χάνει ποτέ τον χρόνο της όσον αφορά τα καθήκοντα που έχουν προς τους κηδεμόνες τους.  Εάν όντως θέλουμε να αναφερθούμε σε καθήκοντα τότε θα έπρεπε τώρα να σκουπίζω κι όχι να φιλοσοφώ. Αυτά δεν είναι για εμένα. Μοιάζουν περισσότερο με αέναες ιδέες που σε τελική ανάλυση μπορεί και να μην καταλήγουν πουθενά. Ή αν μας βολεύει αυτή η οπτική, μπορεί να μην υπάρχουν καν. 

 Στα επόμενα χρόνια η ανθρωπότητα θα αμφισβητήσει οτιδήποτε δεν μπορεί να δει. Αυτό το κεφάλαιο βέβαια θα το συζητήσουμε σε έναν μεταγενέστερο τόμο. Αφήνω μόνο εδώ την πιθανή ερώτηση: Βλέπουμε τον έρωτα; 

 Όσο τα χρόνια πέρασαν ερωτεύτηκα τις λέξεις. Τις σκέψεις κι ενίοτε κάποιες εικόνες. Γράφω μπερδεμένα. Προσπαθώ να γεμίσω κάποια κενά κομμάτια της ιστορίας μου. Είναι κενά γιατί δεν θυμάμαι. Δεν μπορώ να ανακαλέσω. Έχω μια μόνιμη αίσθηση φρίκης να με περιβάλει. Κάτι που πρακτικά υπήρχε καθαρό στην μνήμη μου με εγκατέλειψε. Κι όμως ποτέ δεν κατάλαβα τι συμβαίνει στο μυαλό μας. Γιατί ξεχνάμε; Γιατί θυμόμαστε συγκεκριμένα πράγματα;