White Rose

6

 Κανείς δεν θα ακούσει αν οι νεκροί χτυπήσουν τα καμπανάκια

 "Συνεχίζω να σε βρίσκω απίστευτα υπερβολικό. Οι νέοι αναλυτές λένε πως ένας από τους λόγους που οι γυναίκες δεν μπορούν να μείνουν έγκυες είναι η πνευματική διαταραχή."

"Υπονοείς πως ταράζω την Κορντίλια;"

"Μα με όλες αυτές τις φωνές και τους τσακωμούς και πόση πίεση βάζεις στο θέμα, λογικό και η ίδια να αγχώνεται!"

"Μπα δεν έχει ανάγκη. Όλη μέρα είτε διαβάζει είτε ασχολείται με τα λουλούδια της." 

 Εδώ θα ήταν σημαντικό να κάνουμε μια παύση και να ξεκαθαρίσω κάτι που μπορεί πλέον να φαντάζει απίστευτα μακρινό. Στην οποιαδήποτε περίπτωση που δεν το θυμάστε το 1889 οι γυναίκες δεν είχαν δικαιώματα και το κίνημα της χειραφέτησης της γυναίκας ήρθε πολύ, μα πολύ αργότερα αγαπητά μου παιδιά.

 Ο Τζορτζ και ο Νίκολας πήγαιναν τακτικά στις νέες -Αμερικανικού τύπου- παμπ, όπως τις αποκαλούσαν. Η Αμερική είχε αρχίσει να αναγνωρίζεται ως η νέα μεγάλη δύναμη. Μάλιστα θυμάμαι πως εκείνες τις μέρες διάβαζα στις εφημερίδες πως τόσο η Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Αυστραλία δεν ήθελαν καμία επαφή με την μητέρα Βρετανία. Μάλιστα υπήρχαν ήδη κάποιοι επαναστατικοί που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους "Αμερικάνους". Το μεταναστευτικό κύμα προς την Νέα Γη ήταν τεράστιο μιας και οι εικασίες για την πτώση της Μεγάλης Βρετανίας ήταν καθημερινό κουτσομπολιό για τις Ευρωπαϊκές φυλλάδες.

 Όσο το καλοκαίρι περνούσε μπροστά από τα μάτια μας και ήταν έτοιμο να μας αποχαιρετήσει, ο αφέντης μου έλειπε μέρες ολόκληρες από το σπίτι. Κάποιες φορές και νύχτες. Στην αρχή δεν ενοχλούσε κανέναν η όλη διαδικασία. Τόσο εγώ όσο και η κυρία Κορντίλια είχαμε βρει την ησυχίας μας και χαιρόμασταν ακόμη περισσότερο όταν έλειπε ο κύριος. Κυρίως, επειδή κάθε φορά που ήταν σπίτι υπήρχαν μόνο φωνές. Τίποτα άλλο. Μόνο φώναζε κι έβριζε και χτυπούσε πράγματα. Ύστερα έπεφτε για ύπνο και το πρωί έφευγε πριν ξυπνήσει η γυναίκα του. Χανόταν για περίπου τρεις μέρες, τρία βράδια. Τρία βράδια που εγώ δεν έκλεισα μάτι! Αντίθετα τρελαινόμουν. 

 Από την άλλη βέβαια, ένιωθα πολύ άσχημα. Ξάπλωνα στο κρεβάτι μου κι ένιωθα το σεντόνι από κάτω μου να καίγεται.  Σε μια θεάρεστη προσπάθεια των καθολικών ορφανοτροφείων να μεγαλώσουν συνετούς ανθρώπους κάτω από τα φτερά της εκκλησίας, έφταναν να μεγαλώνουν καταπιεσμένους αμαρτωλούς. Δεν ήξερα ούτε ένα από τα παιδιά του ορφανοτροφείου που να μεγάλωσε και να έζησε με τους κανόνες της εκκλησίας. Δεν μιλάω για της θρησκείας, προφανώς. Πιστεύω βαθιά και προσεύχομαι καθημερινά. Τις Κυριακές, μάλιστα, συνοδεύω την κυρία μου στην εκκλησία, μιας και ο σύζυγος της είναι υπερβολικά απασχολημένος για να κάνει ακόμη και τα τυπικά συζυγικά του καθήκοντα.