Terk Edilmiş Asker

1. Yağış.

Medya: Reynmen-Gitme.

1.bölüm

Ne güzel demiş Özdemir Asaf " Her kes fazlasıyla sevmiş, ben eksikleriyle de sevdim oysa."

Bu cümle anlatıyor tüm acımı...

Bu cümle hissetdiriyor kimsesizliyimi.

Bu cümle hatırlatıyor Yağış'ın önemsizliğini.

Bu cümle bildiriyor Misra'nın önemli olmadığını...

Karşımdaki karlı dağlara kaydı gözlerim...

Yanağıma bi damla düştü...

Gökyüzüne kalktı dağlardaki gözlerim.

Yağış...

Histerik bi şekilde güldüm.

Yanımda hissetdiğim haraketlilikle birlikte bakışlarım yanımdaki boşluğa oturan Uraz'a kaydı. Nam'ı Diğer Karanlık.
Ve ben'de Nam'ı Diğer Işık.
Nerem ışıksa artık.

Dağda lakbımızla bir-birimize seslenmeliyiz. Aksi takdirde ismimizi teroristler duyarsa...Düşünmek bile istemiyorum.

" Neden güldün Işık?" diye sordu.

"Yağışa" dedim fısıldayarak...

"Neden ki? Yağış çok güzel"

"Kimsesizliğimi yüzüme vuruyor."

"Kimsesiz değilsin ki, ben varım"

Sadece gülümsedim...

Urazın sesiyle ona döndüm.

"Zamanı geldi.Dağlarla vedalaşmalısın. Gideceğiz yarım saate helikopterin ineceği alanda olmak zorundayız."

İç çektim. Hiç gitmek istemiyorum. 5 aydır burdayım. Alışdım. Yavaşca ayağa kalktım. Silahlarımı yerden alıp uniformama yerleştirdim. Ardından yerdeki sis bombalarını ceplerime yerleştirdim. Postallarımın açılan iplerini bağladım.

Derin nefes alıp "Hazırım" dedim...
Uraz bana bakıp minik tebssüm etdi.
"Puşini tak" dedi. Başımı salladım.Puşimi yüzümü taktım. Genişce gülümsedi.

Puşisini yüzüme taktıktan sonra " Gidelim" ...

...

Helikopterin iniş alanına varalı 5 dakika olmuştu...