Bittersweet, depressing love.

Vier.

"When guilt fills your head, brush off, rise up from the dead. This is the moment that we will come alive." -We The Kings

Quinn liep rond, verloren in zijn gedachten. De weg was hij kwijt, zowel mentaal als in de realiteit. De pijn aan zijn nu blauwe oog was sterk aanwezig, maar Quinn kon het gevoel goed negeren. De fysieke pijn werd overheerst door zijn woede. Allen had hem gekwetst, met zijn en Silver's vrienden erbij. Hij had gelijk, het was geen onzin dat Quinn een slecht vriendje was geweest. Geen vriendje, een ex. Hij had Silver laten stikken, laten vallen als een baksteen. Geen wonder dat Silver er zo aan toe was, na zo'n harde klap. Diep verzonken in zijn gedachten, liep Quinn door de straten. Auto's en fietsers passerend, mensen in tuinen die hem na staarden alsof overal over zijn huid de pijn zichtbaar was. De mentale pijn tenminste, de fysieke pijn interesseerde hem niet. De schrammen op zijn ellebogen, de krassen op zijn armen en de blauwe plekken op zijn benen. Geen blijk van pijn. Maar zijn hart was in duizenden, miljoenen stukjes gebroken en de splinters hadden zich verspreid door heel zijn lichaam. Ieder orgaan in zijn lichaam was lek geprikt en er was een bloederige, hopeloze massa ontstaan zijn Quinn's buik. De buikpijn was ondraaglijk en verstoorde zijn concentratie op de realiteit. Hij was ontzettend duizelig, maar liep rechtop. Zijn maag voelde alsof de inhoud ervan ieder moment omhoog kon komen, maar er zat niets in, de hele dag was er geen maaltijd in zijn lichaam terechtgekomen. De drank had zijn hersenen voor een deel overgenomen en hierdoor waren zijn gedachten als een pan met spaghetti - alles liep door elkaar heen. Hoewel Quinn spaghetti erg lekker vond, was deze verschrikkelijk. Er was een smaak van pure wodka en rum en een vleugje bloed uit een gebroken hart, geen tomatensaus of gehakt en al helemaal geen groenten.

Het liefst zat Quinn nu thuis, in zijn kamer. Daar had hij zijn mesjes, zijn ontsnapping naar de rustige omgeving. Maar zijn kamer zou nooit zijn eigen, veilige thuis zijn. Zijn thuis was bij Silver: de warmte van haar schrille armen en de aanrakingen van haar zachte lippen; de donkerpaarse muur bij het bed, met de vele foto's in roze lijstjes, verspreid over de overige witte muren; de muziek van Muse die uit haar goedkope speakers kwam, Silver's stem als een eigen lied meezingend. De vrijheid die de liefde van Silver hem gunde: omringd door vier muren en vastgehouden door twee armen, toch zo vrij als een vogel, een gevoel alsof hij kon vliegen en al het slechte kon vergeten. Hoe slecht Silver ook voor hem was geweest, hem had laten stikken en in de goot had achtergelaten, Quinn hield van haar en daar kon hij niets aan veranderen. Hij was misschien wel net zo slecht, hij had Silver in de steek gelaten om voor zichzelf op te komen, maar was dit wel nodig geweest? Quinn was egoïstisch geweest, dat zag hij nu ook wel in. Hij moest zijn fouten herstellen, Silver laten weten hoeveel hij van haar houdt.

Quinn was afwezig, de omgeving was verdwenen en zijn hoofd had een eigen realiteit gevormd. Hij was een paar straten verwijderd van zijn huis en hij besloot om naar huis te gaan, in bed gaan te liggen en er niet meer uit te komen. De warmte van de dekens was het enige gevoel dat hem het idee gaf dat er iemand was, het deed hem denken aan de warmte van een knuffel. Hij nam een sprintje, rende naar het gevoel van veiligheid.

De zachte deken om zijn armen heengeslagen, zijn koptelefoon op, volume op z'n hardst, een verwarde blik in zijn ogen en een mesje tussen zijn duim en wijsvinger. Hij was thuis, veilig in zijn eigen wereld. "Veilig". Hij bekeek het mesje uitbundig, alsof hij de diepste geheimen van zijn vijand kon zien met een simpele blik. In plaats van er iets mee te doen, legde hij deze terug in de la van het nachtkastje. Ook liet hij de glazen fles voor de verandering met rust. Quinn legde zijn hoofd op het kussen en sloot zijn ogen. De muziek drong door tot diep in zijn oren en hij dwaalde langzaam af naar een verre realiteit genaamd dromenland.

Toen hij wakker werd, was het buiten aan het schemeren. Quinn gooide de deken van zich af en stapte van het bed af. Zijn haar was warrig en de draad van zijn koptelefoon was om zijn nek heen gedraaid, de koptelefoon zelf hing aan de draad naast Quinn. Hij zuchtte, hoewel hij zich voor de verandering een keer fit voelde. Quinn haalde zijn hand door zijn haar en zette een slecht geacteerde glimlach op. Het raam stond open op een kiertje en er kwam een lichte bries de kamer in. De avondlucht voelde fijn aan, rustgevend. Quinn pakte zijn joggingbroek en trok deze aan; het was een heerlijke avond om te gaan rennen buiten. Beneden pakte hij snel een bord met het eten dat zijn moeder anderhalf uur geleden had klaargemaakt. Daarna liep hij naar buiten en zette het op een lopen. Zijn gedachten werden gedempt door de fysieke inspanning en hij dacht voor het eerst in weken aan iets anders dan Silver.

Toen hij na ongeveer een uur eindelijk opkeek, was hij terecht gekomen in Silver's straat. Voor Silver's deur. In haar voortuin liep haar kat Streepje, een grijze kat met donkere strepen, waardoor hij leek op een zwart-witte tijger. Er klonk muziek uit een zolderraam. Silver's raam. Een zuivere stem zong mee met de melodieën over gebroken harten, eenzaamheid en bloedende polsen. Silver's stem. En er klonk een harde schreeuw, de klank van Silver's naam duidelijk hoorbaar. Quinn's stem. En Silver's hoofd hing plotseling uit het raam, zwarte lijnen over haar wangen en pijn in haar ogen. 'Silver!' riep hij opnieuw, 'Silver, verlos me uit mijn lijden, geef me mijn veilige gevoel terug. Ik kan het niet meer, ik wil het niet meer. Ik voel zoveel schuld en ik kan het niet kwijt. Kom hier en laat me je in mijn armen houden om de pijn te verlichten.'

En dat was het moment dat Allen achter haar verscheen in het raamkozijn.