güvnes- one shots

ilk bakış

Hastanenin ana girişine çıkan koridorda her adımda topuk sesleri yankılanarak hızla ilerleyen Neslihan, elinden düşüremediği telefonunda bir süredir ne mesajlarına ne de aramalarına cevap vermeyen Ali'ye ulaşmaya çalışıyordur. Artık her ne kadar bir alışkanlık haline gelse de bu durum, hala canını sıkıyor oluşunu inkar edemiyordur.

"Ah be oğlum..bir kere de ilk aradığımda cevap versen şu telefonuna."

En sonunda pes edip gözlerini telefonundan ayırdığında koridorun sonunda Ece ve Serhan'ı konuşurken görür.

Ayak seslerini duyduğunda kafasını çeviren Ece, bu seslerin annesinden geldiğini fark eder. "Aa, annem de geliyor." diyerek uyarır babasını.

Ece'nin birkaç adım atarak yanına gelmesiyle, kolunu kızının etrafına sarıp kendine çektikten sonra yanağından öper. "İyisin dimi?" diye sorar, biraz endişeyle gözlerine bakarak.

"Evet annecim...beş milyonuncu kez söylüyorum, gayet iyiyim. Merak edecek hiçbir şey yok."

"Bak sen.."

"Artık gidebilir miyiz eve?" diye sorar Ece, başını yana eğip annesine bakarken. Neslihan, Ece'nin yanağını okşadıktan sonra gözleri başka bir noktaya dalar istemsizce.

Ece ve Neslihan arasındaki iletişimi birkaç adım ilerden izleyen Serhan, Neslihan'ın yüzündeki değişen ifadeyi fark eder.

"Noldu Neslihan? Canın sıkkın gibi."

İstemsizce derin bir nefes aldıktan sonra tekrar elindeki telefonu kontrol eder ve hala bir haber olmadığını görür.

"Ali...arıyorum arıyorum cevap vermiyor. Kaç saat oldu bir haber yok. Nerde bu çocuk yine? Delirtecek beni en sonunda."

"Biraz sakin mi olsan artık? Kaç yaşında çocuk..dışardadır, vardır bir işi. Geri döner o sana müsait olunca." Diye yanıtlar Serhan, yüzünde pek de umursadığını gösteremediği bir ifade ile.

Neslihan, gözlerini telefonundan ayırdıktan sonra tamamen Serhan'a doğru döner. "Serhan ben senin bu rahatlığını bazen gerçekten anlayamıyorum."

Ece'nin önünde bu gerilimi daha fazla devam ettirmemek adına söylemek istediklerine bir nokta koyar ve Serhan ile daha fazla göz göze gelmemeye çalışır. Bir çok konuda olduğu gibi bu konuda da Serhanla aynı duyguları paylaşmıyor olmak onu hem yoruyor hem de tahammül sınırını aşıyordur.

"Hah işte..abim de geldi." Diye seslenir Ece, giriş kapısında abisini görür görmez. "Geldi de..yanındaki kim?"

Neslihan, Ece'nin sözleri ardından hızla kafasını çevirdiğinde hayallerinde dahi yüzleşmekten çekindiği bir görüntü ile karşı karşıya gelir. Gözleri ilk olarak oğlunu bulsa da kendini, kontrolü dışında Ali'nin yanında duran adama; Güven'e bakarken bulur. İlk aşkına, tek aşkına...

Gözleri birbirlerini bulur bulmaz nefesinin kesildiğini hisseder. Sanki bir şey boğazında düğümlenmiş gibi, içinde bir şeyler nefes alabilmek için çırpınıyor gibi...göğsümde hissettiğim ağırlık normal mi? Peki ya bir çığlıkmış gibi atan kalbim?

Aradan yıllar geçmesine rağmen üzerinde hala böyle bir etki bırakabiliyor olmasına kendi bile inanamıyordur. Ona doğru attığı her adımda kalp atışlarının kulaklarında yankılaşını duyabiliyordur sanki. Her yaklaştığında, Güven'e dair yeni bir şey fark ediyordur. Yılların yüzünde oluşturduğu çizgileri, sakallarındaki hafif beyazlığı.. Bunca yıl içinde bu kadar değişirken nasıl hala aynı Güven olarak kalabildiğini.. Belki de bunun sebebi zihninde sakladığı kişiyi görmek istediğinden, nefretini de sevgisini de senelerdir fark edemeden biriktirdiğindendir...