bir liselinin gunlugu

Bölüm 2

Hepimiz dışardan kötü birisiymiş gibi gözüksekte aslında çok iyi niyetli ve iyi kalpli insanlarız kimsenin kötülüğünü istemez daima olumlu yönde düşünürüz.

Ve bir çok insan maalesef bizi kötü kişiler sanar ve adeta bir canavarmışız gözüyle bakarlar.

Asla bizi önemsemezler hayatimiz boyunca dislanmis gibi hissettirmeye calisirlar sonucta yetimhanede buyuduk biz it kopuktan baska ne olabiliriz ki diye dusunurler.

♡
okulumuzun ilk gunu yeni bir baslangic ve ÖZGÜRLÜK
SONUNDAAA..

Okula girer girmez baran kizlarla konusmaya atildi sasirdik mi hayir bende atesimin koluna girmis koridorda yuruyordum bora ise saf saf etrafa bakiniyordu.

sinifa girer girmez butun bakislar bize döndü.  Atesin kolunu biraktim ve yavasca en arka 4 e dogru yuruduk.

Fakat herkes hala bize bakıyordu kimse gözünü ayırmamıştı ve en büyüğümüz olan ateş bundan çok rahatsız oldu sonrasında ise niye bize canavarmışız gibi dik dik bakıyorsunuz dedi.

Bu sorudan sonra herkes aynı anda çünkü siz yetimhanede büyüyen zavallı canavarlarsınız dediler.

O an 4 ümüz de çok sinirlendik ve Ateş siz çıkın ben geliyorum dedi. Tam çıkarken bi baktık ki Ateş çocuklardan 1 tanesini dövüyordu. Ve disiplinlik olduk. Çocuğun ismini öğrendiğimizde hepimiz şaşırdık çünkü o bizim yetimhane arkadaşımız olan Selim idi.

Şimdi diyeceksiniz ki madem sizin yetimhane arkadaşınız size neden canavar dedi diye soracaksınız.

Şimdi orayı anlatayım; Selim aslında yetimhanede değildi fakat ailesi büyük sorunlar yaşayınca babaannesi ile yaşamak zorunda kalmıştı. Babaannesi vefat edince yetimhaneye verildi ve bizim ile birlikte kalmaya başladı.

Fakat o ailesi tarafından bırakıldı diye herkes onu kötü, şımarık birisi sandı. Ama biz ona sahip çıktık ve ona laf atanları dinlemeyip onu aramıza aldık.

Kimse onu istememesine rağmen biz onu isteyince bize de kötü gözle bakmaya başladılar. Tabiki biz onların dediklerini önemsemedik ve onu kardeşimiz sayıp aramıza aldık.

Ardından yetimhane müdürü Mehmet abi bize yapılan zorbalıkları gördü ve hepimizi ayırdı. Biz sadece 5 kişi kaldık. Ardından bir aile geldi ve Selimi evlat edindi yani kısacası artık selimin yeni bir ailesi oldu ve uzun zaman sonra bizi görünce o günleri unutup bize canavarmışız gözüyle baktı.

Öyle böyle sonuçta aynı okulda eğitim görecektik bu yüzden müdüre bizi şikayet etmedi ve birlikte eğitim almaya devam ettik.

Eğitim almaya devam ettik ettik ama Ateşin yine abilik duyguları tuttu bana kötü gözle bakanlarla kavga etti. Malum  yine disipline gittik. Bu sefer hepimize uyarı verildi. Böyle devam edersek okuldan atılacaktık çünkü daha ilk haftadan uyarımızı almıştık bile.

Sonrasında Ateşe sakin olmasını söyledik ama dinlemedi 2 gün sonra yine kavga etti ve işte bu sefer kınama aldık.

Kınamadan sonra biraz sakinleşmiş gibi duruyordu. o yüzden hepimiz çok rahattık ama bu rahatlığın altında yatan bir kin varmış ve öncekiler gibi yine kavga olmuş.

İşte bu sefer okuldan atılıcaz diye düşünürken müdür yetimhaneden geldiğimizi bildiği için bize son bir şans verdi ve o şansı güzel değerlendirmemiz gerekiyordu.

Çünkü o şans bizim son şansımızdı eğer bir daha böyle bir olay olursa eğitim hayatımız bitecekti.

Ateş 1 ya da 2 ay civarı dayandı ama maalesef biri yine damarına bastı ve kavga etti sonucunda yine disiplinlik olduk.

Müdüre gittiğimizde müdür bize güvendiğini ve bizi kaybetmek istemediğini söyledi ve bu olayları sicilimize yansıtmadı ama daha fazla sıkıntı çıkmaması için bizim başka bir okula kaydımızı yaptırdı.

O okula gittiğimizde çok mutlu olduk nedeni ise kimse bize kötü gözle bakmamıştı çünkü onlarda zor zamanlardan geçmişti. Bu yüzden bizi küçümsememişlerdi.

Fakat 12. sınıfa geçtiğimizde farklı bir sınıfa düşmüştük ve yine alay konusu olmuştuk bizi zavallı gibi görmüşlerdi.

Ama bu sefer kavga etmedik eğitim öğretim hayatımıza devam ettik fakat ilerleyen zamanda notlarımız düşük oluna güzel bir üniversite kazanamadık.

Gittiğimiz üniversite meslek üniversitesiydi ve artık benim bile dile getirmek istemediğim olaylar oldu ve meslek üniversitesinden bile atılmıştık ve o günden itibaren hepimiz maalesef birbirimize olan bağlarımızı kopardık ve herkes kendi hayatına devam etti.