OPİA

1

Hellooo! Bu benim ilk hikayem, daha önce de birkaç denemem oldu ancak bir türlü istediğim gibi yazamadım. Opia ise aniden aklıma gelen bir hikayeydi ve istediğim gibi yazıya dökebildim diyebilirim ama ilerisini getirebilir miyim, becerebilir miyim bilmiyorum. Sadece en azından gerçekten bir hikaye yazabilir miyim, arkasını getirir miyim diye denemek istiyorum. Kafamdaki kurguyu becerebilirsem ortaya çok soft, çok naif bir hikaye çıkacağını düşünüyorum. Dediğim gibi ilk hikayem olduğu için biraz acemice olabilir. Sürç-ü lisan edersek affolaaa dlğdşdüsldğs

Okuyan herkese teşekkür ederim❤

•

16 Ekim 2018

"Yapamıyorum."

Darmadağın olmuş sarı saçlarını titreyen parmaklarıyla güçlükle kulağının arkasına aldı kadın.

"Yapamıyorum." diye tekrarladı bir kez daha. "Ben beceremiyorum bu işi, benden olmuyor Kemal! " dedi ses tonunu giderek yükselterek.

"Tamam bebeğim. " dedi adam yatıştırmak istercesine karısına yaklaşarak. Yine son zamanlarda sıklaşan sinir krizlerinden biri olmalıydı bu.

"Haydi sen birazcık uyu da dinlen, şu son iki günde çok fazla yoruldun." dedi anlayışlı bir ses tonuyla.

Kadın bu cümle üzerine tamamen çıldırdığını hissetti. Ellerini sinirle saçlarının dibine daldırıp sinirle geriye attı.

"Hangi iki günden bahsediyorsun sen ya? " dedi ayağa kalkarak. "Ben 7 aydır her geçen gün daha da kötüye gidiyorum, nefes alamıyorum, boğuluyorum, kendimi bir yerlerden atmak falan istiyorum ama sen beni görmüyorsun bile! " son kelimeyi söyledikten sonra sol gözünden bir damla yaş süzülmüştü onun iradesinden bağımsız bir şekilde.

Kemal eşine doğru birkaç adım atarak gözlerinin içine bakmaya çalıştı ama gözleri bomboş bakıyordu kadının.

"Görmüyor muyum? " dedi inanamazca. "İnci elimden geldiğince sana destek olmaya çalışıyorum, ne kadar zor bir dönemden geçtiğini, geçtiğimizi biliyorum ama bunların hepsi geçip gidecek inan bana sevgilim! " diye bitirdi elini omzuna koyarak.

İnci sinirle güldü. "Geçmiyor işte, geçmiyor tamam mı? " birkaç adım geri gitti. "Ben yapamıyorum annelik falan, olmuyor! Bana göre değilmiş bu şey! " kendini tekrar kanepeye bıraktı. "Uğraşıyorum, deniyorum ama yapamıyorum işte!" dedi.

Kemal dizlerini bükerek karısının önünde durdu. "Bak her şey çok taze İnci'm. Zor bir hamilelik geçirdin, doğum da çok zor ve biraz fazla erken gerçekleşti. Zeynep de prematüre bir bebek olduğu için bir şeyler normal olarak biraz fazla yorucu. Ama merak etme hepsi geçecek , sadece minik prensesimiz için birazcık sabretmemiz lazım karıcım. "dedi yine anlayışlı bir ses tonuyla.

İnci düz bir yüz ifadesiyle konuştu. "En zoru da bu ya... En çok zorlamama rağmen beceremediğim şey de bu hissiyat işte... Uğraşıyorum, gerçekten çok uğraşıyorum ama olmuyor... "

Kemal kaşlarını çattı. "Ne olmuyor?"

"Yapamıyorum... Annelik duygusuna bürünemiyorum. Hissedemiyorum işte,elimde değil inan bana. Sanki Zeynep benim kızım değilmiş gibi. Yabancı bir bebeğe öylesine bakıyormuşum gibi geliyor ona baktığımda. Çok zoruluyorum kendimi ama bir anneymiş gibi hissedemiyorum kendimi. Hazır değilmişim işte buna."derken Kemal'e dikti gözlerini dakikalar sonra ilk defa.