🪻
Herkse selammm beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayınnn 🪻🤍
Herkse iyi okumalar 🌟
Yaşadığımdan beri yalnızlığı iliklerime kadar hissetmiştim. Şuan hayatımı anlatsam yine iliklerime kadar yalnız olduğumu söylerdim.
Ben zaten bir kağıda hayatımı yazsam her cümlemin bir kelimesinde 'yalnızdım' yazardım.
Yazarken bıkardım, yaşarken zaten bıkmıştım.
Elimde, hiç tanımadığım kişiden aldığım not ve çiçekler vardı. Düşünüyordum, bu çiçekler sadece bir kere gelmedi son bir iki yıldır geliyordu. Benim yalnız olduğumu bildiği için mi yapıyordu tüm bunları?
Yalnız olduğumu bilmese neden bana çiçekler göndersin ki? Veya bana neden notlar yazsın. Veya neden mutlu etsin beni?
Sahiden adını bile bilmediğim kişiden gelen çiçekleri alırken, mutlu oluyor muydum? Evet oluyordum. Çünkü hayatımda ilk defa biri benim için çiçekler ve notlar göndermişti.
Benim gibi yalnız birine göndermişti.
Bu çok garipti sevinmemem gerekiyordu, belki de peşimde bir sapık vardı. Ama sebepsizce mutlu oluyordum. Buna gerçekten ihtiyacım vardı. Kendimi değerli hissetmeme neden oluyordu.
Çiçekleri ve notu aldım, ayağa kalkıp hastaneye doğru yürüdüm. Hastane kapısından geçeceğim esnada birinin çarpması ile elimde ki çiçekler yere düşmüştü. Canım acıdığı için yüzümü ekşittim. Sol kolumdan sızı hissettiğim için bakışlarımı oraya yönelttiğimde akan kanları görünce şok olmuştum. Damarlarımda yapıştırılmış iğne düşmüştü. Oraya serum takmışlardı. Serum bitince çıkarmışlardı ama başka serum takacakları için iğneyi çıkarmamışlardı. Şimdi ise o iğne yere düşmüştü ve benim sol kolum tamamen kanlar içine bürünmüştü.
"İyi misiniz?" diyen adama bakışlarımı yönettiğimde sadece kafa sallamıştım. Kolumun acısını tamamen bırakıp yerdeki çiçekleri almak için eğildiğimde acıdan dişlerimi sıkmıştım. "Hanımefendi kolunuz kanıyor, yardımcı olmama müsade edin."
"Ben iyiyim." Değilsin Zeyneb ama bir başkasına da iyi olmadığını söyleyemezsin.
"Doktor çağırmamı ister misiniz?" Bakışlarımı tekrar adama yönelttiğimde onu buradan nasıl gönderebileceğimi düşünürken başka bir ses daha işitmiştim.
"Zeyneb, iyi misin?" bana doğru koşan aynı zamanda telaşlı bir ifadeyle Ali Bey'i görünce, kollarımı arkama saklamıştım. "Bir yerine bir şey oldu mu?" dedi, arkama sakladığım kollarımdan tutup kendine doğru çevirdiğinde kanayan kollarımı gördü ve bakışlarını adama yöneltti. "Burası hastane ve hastalarımız kendilerini daha iyi hissedebilmeleri için odalarından çıkabiliyorlar. Lütfen daha fazla dikkatli olun." dedi. Ben ve bana çarpan adam şaşkın bir ifadeyle Ali Bey'e baktık. Bu kadar fazla tepki vermesine oldukça şaşırmıştım.
"Ben özür dilerim. Hem zaten hanımefendiden de özür diledim. Tekrardan kusura bakmayın." dedi ve yanımızdan uzaklaştı.
"Ben iyiyim, neden bu kadar tepki gösterdiniz?"
"Değilsin Zeyneb ve sen de iyi olmadığını biliyorsun. Lütfen daha hassas hareket et. Her adımın senin için çok önemli." Söyledikleri ile acı bir tebessüm ederek kafamı sağa ve sola salladım.
"Bir önemi yok. Yakında öleceğim zaten." dedim, benim için kahredici, benden duyan için sıradan bir cümleydi.
"Öleceğim deyip durma. Hem sen ölsen..." Güçlükle yutkundu. "Ölsen bile bunu kendine yapma." dedi. Gözlerinin içine baktığım da acı bir bakış gördüm. Ali bey, yani benim doktorum neden bana böyle davranıyordu. Bir doktorun görevi sadece hastayı iyileştirmekti. Başka bir şey değildi. Belki başka doktorlarlarda Ali bey kadar yardımsever ve iyimserdi. Ama Ali bey, o bana çok fazla değer veriyordu.
