Günün erken saatlerinde namaza uyanmıştım. Selam verdim ve ayağa kalktım. Hava soğuktu. Üst üste giyinmiş, tam bir ayıcık gibi görünüyordum. Annemler evde yoktu. Dün gittiklerinden beri onları görmedim. Umurumda da değil aslında.
Uykum vardı. Odama gittim ve yatağa uzandım. Sarındım yorgana. Kapadım gözlerimi. Durdum, durdum. Evet, uyuyamıyorum. Ne güzel. Sinirle yataktan doğruldum. Uykum vardı. Ama niye uyuyamıyorum? Homurdanarak lavaboya gittim. Elimi yüzümü yıkadım. Koridoru geçerek mutfağa girdim. Karnım açtı normal olarak. Buzdolabını açtım. İçinden süt ve iki yumurta çıkardım. Tezgaha koydum. Krep yapacaktım. Yemeği hazırlarken aklımda hâlâ Layla ile dün yaptığımız konuşma vardı.
Hatırlayamıyordum. Belki de hatırlamak istemiyordum. Bazı yaptığım şeylerde deja vu yaşıyordum. Bazı değil, çoğu yaptığım şeylerde hemde. Geçen kendime yemek hazırlıyordum. Salatalık keserken elim kesildi. O an deja vu yaşadım. Bıktım artık.
Yemeğimi alıp masaya oturdum. Layla şu ana kadar gelmemişti. Her gün yanıma gelir, "günaydın" derdi. Ama bugün gelmemişti. Bir terslik vardı. Belki de ben abartıyorumdur. Telefonumdan video açtım ve ağır ağır yemeğimi yemeğe başladım. Sanırım fazla çırpamamışım. Yumurtanın vıcık tanı hâlâ geliyor.
Yemeğimi bitirdikten sonra tabağı makinenin içine koydum. Su içip mutfaktan çıktım. Koridorda yürüdüm, yürüdüm, odama geldim. Kapıyı açtım ve içeri bakındım. Hâlâ Layla ortalıkta yoktu. Belki de dün ona sert davranmamdan dolayı üzülmüştür.
"Layla!" Diye seslendim. Belki beni duyarda gelir diye. Fakat ses gelmedi. Bir daha seslendim. Seslendim, seslendim. Ama hâlâ yoktu.
Ya bir şey olmuşsa?
Sinirden bir küfür savurup dolabımı açtım. Okul formamı çıkarıp giyindim. Son olarak eşarbımı yaptım.
Bugün okula tek gidecektim. Aslında hep Eylül ile giderdik. Ama ona dün ki tavırından dolayı sinirliyim. Tek başıma gideceğim. Oturma odasındanki çekmeceden kulaklığımı aldım. Telefonumu da alarak evden çıktım, kapıyı kilitledim. Telefonumu açıp kulaklığa bağladım. Güzel bir müzik açıp yola koyuldum.
Dün yaşadıklarım üst üste tam bir kâbustu. Layla'ya öyle bağırmam doğru değildi, biliyorum. Aklım çok karışık. Rüyalar, mesajlar. Mesela o kimdi? Uçurumda arkamda duran kişi kimdi? Kadın mıydı, erkek miydi? Güzel miydi, çirkin miydi? Hiçbir şey hatırlamıyorum.
Okula yaklaşmıştım. Karşıdan karşıya geçmem gerekiyordu. Birden bir ses duydum. Kulaklıklarımı çıkardım, etrafa bakındım. Kimse yoktu. Garipseyip kulaklıklarımı geri takacaktım ki bir ses duyuldu,
"Reagan."
"Hey!" Diye bağırdım arkamı hızlıca dönerek. Bana şaka yapmaya çalışan bir ergen sanmıştım ama öyle değildi. Arkamda, sağımda, solumda, önümde kimse yoktu. Bir dakika, herkes nerdeydi?
İnsanlar, hayvanlar, bisikletle okula giden öğrenciler, arabalar. Kimse yoktu. Bu saatte etraf insan kaynardı. İşe giden kadınlar, adamlar. Okula gitmek için koşuşturan çocuklar. Ama şuan kimse yoktu. Ses bir daha duyuldu.
"Reagan." Sesin kaynağını bulmak için etrafa bakındım. Ama sanki bu ses bir yanımdan değil, her tarafımdan geliyor gibiydi.
Belki de ben delirmiştim ve şuan hastanede baygın bir şekilde yatıyordum.
Daha çok saçmalamak yerine karşıdan karşıya geçmek için sağa ve sola baktım. Doğrusu hiç araba yoktu. Hızlı bir şekilde karşıya geçecektim ki sağımdan bir korna sesi duydum. Ve daha çok korna sesi. Her yerde. İnsan sesleri duydum. Çığlık atıyor, sanki koşuşturuyorlardı etrafta. Bir kadın:
"Sen ne yaptın böyle!" Diyerek birini azarlıyordu. Ama kimse yoktu ki. Ben bu sesleri nereden duyuyordum? Kendi etrafımda döndüm dolaştım. Sesler var, görüntü yoktu sanki. Gözlerim yavaş yavaş karardı.
