ဝေးကွာနေခဲ့ရတဲ့မွေးရပ်မြေနဲ့နောက်ဆုံးခြေချနိုင်ဖို့လတ်မှတ်ကလက်ထဲရောက်လာခဲ့ပြိ
ဒီမြေကိုခြေချမိတာနဲ့ကြိးလေးတဲ့တာဝန်တစ်ရပ်ကပုခုံးေပါ်ကိုရောက်လာခဲ့တယ်ရင်ဘတ်ထဲကအမုန်းတရားတွေနဲ့ပေါ့
ရှင်ရဲ့အဖိုးတန်သမိးလေးကိုကျွန်ဇာတ်သွင်းဖို့ကျန်မပြန်လာပြိဒီမြေပေါ်ခြေချမိတာနဲ့ရလိုက်တဲ့အငွေ့အသက်တွေကတစ်ချိန်ကဖေဖေမေမေနဲ့ပျော်ရွင်ခဲ့ဖူးတဲ့ကလေးဘဝကအမှတ်တရတွေအကောင်းဆုံးရယ်မောခဲ့တဲ့အချိန်တွေပေါ့
အခုတော့နောက်ဆုံးရီမောခဲ့တာတောင်ဘယ်နှစ်လောက်ကလဲဆိုတာမသိတော့ဘူး
ရှင်တို့တစ်မိသားစုလုံးကိုအခဲမကျေဘူး
လူတစ်ယောက်ရဲ့အချစ်ရဆုံးတွေကိုရှင်လုယူခဲ့တယ်အဲ့အကျိုးဆက်ကိုရှင်သမိးကပေးဆပ်ရမယ်ရောက်ရောက်ချင်းဂျောင်လေးကိုဖုန်းပြိးလာကြိုခိုင်းတယ်
"မမကလဲရောက်ခါနိးကျမှဖုန်းဆက်တယ်ကျန်တော်လာပြိးကြိုစောင့်မှာပေါ့""အေးပါမောင်လေးရယ်မမမေ့သွားလို့"
"ကျန်တော်မမကလှလာလိုက်တာကျန်တော်တောင်မမှတ်မိဘူး"
"ဟုတ်ပါပြိမမပင်ပန်းလာလို့နားချင်နေပြိမမဂျိဆူကိုမပြောသေးနဲ့အုံးနော်မမကစပရိုက်လုပ်မလို့"
"အင်းပါသွားကြမယ်လေ"
အိမ်ရောက်တော့
"မမသိလားကျန်တော်နဲ့လီဆာဆိုတဲ့ကောင်မလေးကတစ်ကျောင်းထဲသိလားမမအချိန်မရွေးသူကိုကျန်တော်စောင့်ကြည့်နေတာသူကအရမ်းသဘောကောင်းပြိအရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာတော့ကျန်တော်ရဲရဲကြိးပြောရဲတယ်"
"ငါမောင်ကထူးထူးခြားခြားပါလားသူကိုမြောက်နေတာသူကမမတို့ရန်သူသမိးနော်
မင်းကြိုက်နေတာလား"မဝံ့မရဲနဲ့မေးလိုက်မိတယ်ဘာလို့မဟုတ်ပါစေနဲ့လို့ဆုတောင်းမိနေမှန်းကိုယ်ကိုကိုယ်မသိတော့ဘူး
"မကြိုက်ပါဘူးမမရာ
ကျန်တော်ကြိုက်နေတာကသူအကို
ထယ်ယောင်းမန်နိုဘန်လေ
သူကိုစတွေ့တွေ့ချင်းထဲကသဘောကြနေမိတာ
YOU ARE READING
အမုန်းမှစတင်သော
Fanfictionမင်းကိုအနိုင်ရခဲ့ပြိးလို့ထင်နေခဲ့တာနောက်ဆုံးတော့ငါနှလုံးသားကရူံးသွားခဲ့တာဘဲဒီပွဲကအနိုင်ရခဲ့သူကတစ်ယောက်ထဲပါအဲ့တာမင်းဘဲလီဆာ