It's nice to love you, miss Emily #2CavalloFamily [+18]

Rozdział 2

Emily

Siedziałam z Oliverem na balkonie już dłuższą chwilę. Wdychałam świeże powietrze, a dłonią muskałam ciążowy brzuszek. Powoli wszelkie dolegliwości mijały. Wiele bym dała, by móc cofnąć czas i na nowo przemyśleć chwilowe uniesienie z Antoniem, co w konsekwencji doprowadziło mnie do mierzenia się z tą katorgą, wtedy może bym się wycofała. Jednak chęć dogodzenia sobie była o wiele większa i mogłam mieć już pretensje wyłącznie do siebie.

– Emily! – zawołał lekarz, pstrykając w palce przed moimi oczami.

– Wybacz, zamyśliłam się. O czym mówiłeś? – Spojrzałam na niego, a on poprawiając okulary, oparł się wygodnie w fotelu.

– Emily Cavallo jak zawsze błądzisz myślami.

– Taki już mój urok. – Obdarzyłam go wielkim uśmiechem. – Zastanawia mnie fakt... bo minęło już kilka miesięcy, a ty nadal jesteś na Sardynii. Nie planujesz powrotu do Nowego Jorku?

– Musiałem coś zmienić w swoim życiu. Przylot tutaj sprawił, że nie wahałem się ani chwili dłużej. Sprzedałem udziały w tamtej klinice i aktualnie szukam miejsca na Sardynii, gdzie mógłbym postawić swoją.

– To szaleństwo. Zbudowałeś nazwisko w Nowym Jorku. Nie żal ci tylu lat? – Byłam w szoku.

– Nie robiłem tego dla siebie – odparł, lekko poirytowany wstał z fotela. Podszedł do barierki i wpatrywał się w jeden punkt. Zastygł, jakby myślami znajdował się w zupełnie innym miejscu. Przeszłość? Może w jego życiu wydarzyło się coś, co zostawiło w nim piętno.

– Przepraszam. Nie powinnam się wtrącać – westchnęłam cichym głosem i kiedy chciałam podnieść się z miejsca, Oliver odwrócił się w moją stronę. Jego twarz była blada, walczył z emocjami, których nie chciał pokazać.

– Zostałem hematologiem z myślą, że znajdę lekarstwo, by pomóc siostrze. Przykro jest patrzeć na czyjąś śmierć z tej drugiej perspektywy, gdzie masz świadomość, że mogłeś ją uratować.

Nie wiedziałam, co powiedzieć ani jak zareagować. Z jego słów jasno wynikało, że mocno przeżył śmierć własnej siostry. Cóż mogłam mu powiedzieć? Jak pocieszyć, skoro jeszcze parę miesięcy temu sama żegnałam się z Lucą.

– Julia chorowała na białaczkę, kiedy odbywałem staż w Londynie. Jej stan się pogarszał, a ja chciałem to wszystko rzucić i przylecieć do niej, lecz ona odważnie mówiła, że na pożegnania jeszcze przyjdzie czas i mam dokończyć to co zacząłem. Dniami i nocami szukałem metody, by ją uratować. Wiele nieprzespanych godzin w laboratorium zamieniały się w długie dni, a te w tygodnie. Bez rezultatu. Nic, co dałoby mi jakąkolwiek namiastkę nadziei. Pewnego dnia podczas dyżuru w szpitalu otrzymałem telefon z Nowego Jorku. Stan zdrowia Julii znacznie się pogorszył. Pamiętam tylko, jak wszedłem do sali w której leżała. Blada, wychudzona, bez jej świetlistego wzroku. Powiedziała mi wówczas słowa, których nigdy nie zapomnę: Mnie już nie uratujesz, ale setki ludzi liczy na twoją pomoc. Wierzę w ciebie, braciszku.
Umarła. Na moich oczach. A ja stałem tam, i nie mogłem nic zrobić.

Czułam spływające po policzkach łzy. Nie dałam rady ich opanować, to było zbyt silne. Z trudem podniosłam się i podeszłam do niego. Objęłam go mocno, chcąc pocieszyć. Ale nie miałam pojęcia, czy w tym momencie to ja tego pocieszenia bardziej nie potrzebowałam. Ciężko było mi wyobrazić sobie, przez co ten człowiek musiał przejść. Ból, którego nie da się opisać słowami.