ÖLÜM ARASINDA KALMAK

2.BÖLÜM

Merhaba canlarım kitabı bir süre devam ettiremedim. Sınav haftasındaydım.

Bol okunmalı ve yorumlarla dolu bir bölüm olsun canlarımmm.|
Sizleri seviyorum <3 |

~ 8 Sene Önce ~

O zamanlar daha 17 yaşındaydım. Lise'nin bitmesine daha 1 senem vardı. O yılların bitmesini iple çekiyordum , o kadar zorluk çektim ki , eksiklikten mi ? yoksa benim kaderime razı gelip günlerce ağlamam mı ?

Kimseyle derdimi paylaşamıyordum. Çok içime kapanıktım. Okuldan döndüğümde, ben de diğer arkadaşlarım gibi annemin bugün neler yaptığını oturup ailecek sohbet etmemizi yemek yememizi isterdim. Ama o zamanlardan da hayatımda bir eksiklik olduğu görülmüştü.

09.07.2007

Son senemin bitmesine yaklaşmıştım. Eve geldiğim de önce odama geçer. Üstümü değiştirir sonra direk ders çalışırdım. Son senem de hep böyle geçti. Benim tek hedefim mesleğimi alıp buradan defolup gitmekti. Ama yapamazdım annem vardı onu bırakamazdım.

Yine her zaman ki gibi okuldan geldim. Ellimi yüzümü yıkadım, üstümü değiştirmek için odama geçtim. Babam dışarıdan bile duyulacak şekilde bağırıyordu. Her zaman ki gibi annemi hep azarlar, bir küçük çocukmuş gibi aşhalar çıkıp giderdi.

Ama o gün öyle olmadı, babam, babamın sesine artık katlanamıyordum. Her sesini duyduğumda miğdem bulanır, kasılırdım. Sesinden nefret ederdim.
Bazen oturur düşünürdüm acaba beni gerçekten sevmiyor mu diye ama her defasında bir tokat gibi çarpıyordu yüzeme kızı olmadığım.

Annem bana hamileyken babam olacak kişiyle boşanmışlar. Hiç görmedim nasıl birisidir, acaba bir kızı olduğunu biliyor mu diye hiç sormadım. Ondan sonra da dedemler annemi üvey babamla evlendirmişler. Şimdi bana sorsalar keşke daha büyük olsaydım da izin vermeme gibi bir şansım olsaydı. Ama yoktu, ben ve annem bu kaderi yaşayacaktık.

Dayanamadım ve hızlı adımlarla odamdan çıktım. Salonda sesleri geliyordu. Annem, her zaman ki gibi koltukta oturmuş, babamın her söylediği lafa kafasını salıyordu. Girmeden önce onları izledim. Üvey babam olacak adamın daha ne kadar alçalacağını izledim. Son darbesi annemin üstüne üstüne yürüyüp el kaldırmasıydı. Kendimi nasıl içeri attım nasıl odaya giriş yaptığımı hatırlamıyorum bile kaldırdığı eli tuttuğum gibi indirdim.

Babamın gözleri o kadar nefretle doluydu ki gerçekten benden nefret ettiği belli oluyordu. Bende gözlerinin içine baktım ve dediğim tek cümle şuydu:
" Sen kendini ne sanıyorsun da bu kadar alçalarak anneme el kaldırıyorsun. "

Babam ise bu sefer ellini bana kaldırmıştı. Vurduğu gibi yere düştüm. Hiçbir tepki vermedim. Yüzüme bir tokat gibi gerçekler çarptı. O gün anladım ben burada kalamaz burada yaşayamazdım. Artık reşittim ve buradan gidebilirdim ama annem gelirmiydi. Üvey babam olacak adamın bırakacağını düşünmedim, benim birde kardeşim vardı o adamdan, ona acıdım. Ama ben annemi bırakamazdım da çünkü annemi yaşatmazdı. Şansımı denemek istedim.

Yerden doğruldum ve annemin kolunu tuttum bana dönmesini sağladım.

" Anne eşyalarını topla kardeşimi de al gidelim buradan bu adamın iğrenç yüzüne artık katlanamıyordum" dedim.

Kolum bir anda çekildi yüzüne bakmamı sağladı. " Sen kimin evinden kimi götürüyorsun, kapı orada çık ve git ne annen ne de kardeşin gelmiyor. Yüzüm iğrenç öyle mi? defol git asıl ben senin yüzünü görmek istemiyorum. Bunca zaman baktıysam annen istedi diye ama bundan sonra ben seni evimde görmek istemiyorum". Kolumdan tuttu ve odama sürükledi. Hızla valizimi çıkardı ve eşyalarımı koymaya başladı. Ne olduğunu anlamadım. Bir yandan annemin ağlama sesi bir yandan o adamın söylediği sözler kafamın içinde uğulduyordu. Tekrar kolumdan tuttu ve kapının önüne sürükledi. Valizimi montumu da dışarı attı ve kapı kapanmadan birşey daha söyledi.

" Bundan sonra seni bu evde ne de bu evin yakınlarında görücem, şimdi defol nereye gidiyorsan git!"

En son tek duyduğum şey annemin,
" Mehmet kız nereye gitsin bu saatte bırak içeri girsin yalvarırım" deyişiydi. O günden sonra ne o kapı bir daha açıldı ne de bir daha annem ve kardeşimin yüzünü görebildim.

09.06.2021

Zaman su gibi akıp gitti. Şimdi ise artık bir mesleğim, bir evim ve arabam var. Hayallerimi gerçekleştirdim. Kimseye muhtaç değilim. Ama bana deseler hâlâ eksik misin ?
Evet çünkü ben hep eksiktim. Kapanmayan yaralarım hâlâ çok fazla, hâlâ güven problemelerim var insanalara karşı hâlâ bir aile görünce özeniyorum. Düşünüyorum her defasında benim ne eksiğim var diye ama çözüm bulamıyorum çünkü kaderim bu ve kaderime razı gelmek zorundayım.

_______________________________________

Sizce;

Naz 'ın hayatı nasıl devam edecek?

Naz 'ın yerinde olsanız ne yapardınız?

Naz annesi ve kardeşine kavuşacak mı?

Naz 'ın üvey babası yerinde olsaydınız ne yapardınız?

Naz biyolojik babasıyla karşı karşıya gelecek mi?