İlk bölümde bir değişiklik yaptım.
İyi okumalar...
2. Bölüm ~Ruh Eşim 'Var-Yok'~
12 Mayıs 2015-
Sonsuz ve sessiz bir karanlığın içine yavaş yavaş sürükleniyordum.
Bedenimi serbest bırakmıştım. Sanki her şey yavaşlamıştı. Nefes alışım bile. Uzun uzun sürüklendim. Hiçbir şey yapmıyordum.
Sadece gözlerim hafif bir şekilde açıktı. Zaten hareket edecek takatimde yoktu. Sürüklendikçe sürüklendim.
Korkmuyordum çünkü zaten kaybedeceğim hiçbir şeyim yoktu,hiçbir şey...
Upuzun bir sürüklenişin ardından yere düştüm. Canım acımamıştı çünkü çok yavaş düşmüştüm. Tamam birazcık başım acımış olabilir ama umrumda bile değildi. Ayağa kalktım ve etrafa bakındım bir süre.
"Öldüm mü acaba?" diye düşünürken bir yandan da o sonsuz karanlığın içinde yürüyordum.
Birden karşıma bir çocuk çıktı. Kendimi aniden o refleksle yere attım. Gözlerimi kapatmıştım. İçimden n'olur azrail olmasın diye söyleniyordum. Öyle bir süre kaldıktan sonra içimden
-Cesaretli olmalısın Aslı!.Hem ölsen bile hiçbir şey olmaz. Kaybedecek bir şeyin kalmadı. Şimdi ayağa kalk derhal!" dedim ve zar zor yavaş yavaş gözümü açtım. Gözümü açtıgımda bir çocuk bana gülümseyerek el uzatıyordu "Merhaba!" diyerek.
Koyu kahverengi gözleri kahve dağınık saçları ve 1.80 boylarında genç bir çocuktu.
Korkuma yenik düşerek avazım çıktığı kadar bağırdım. Çocukta benim bağırmamla yerinden zıpladı. Bu çocukta kimdi? Ayağa kalkıp tam kaçacaktım ki kulağım çınlamaya başladı. Öyle bir çınlıyordu ki sanki kulağıma şiş geçiriyordular. Bu benim hiç hoşuma gitmemişti.
Dayanılamayacak kadar acı vericiydi. Gözlerimi sıktım ve kulaklarımı ellerimle kapamaya çalıştım. Az önceki çocuk bu şeyden etkilenmiyordu.
-Lan uzaylı mı acaba?
Yanıma koştu elimi kulaklarımdan çekti ve kendi elleriyle kulaklarımı kapadı.
Bir dakika, bir dakika neden ses durdu?
Başımı yukarı kaldırıp ona baktım.O da bana bakıyordu. Birden gözlerim fal taşı gibi açıldı. B-ben ne yapıyorum!?
Ondan hızla uzaklaştım. Sonra bıir adım daha uzaklaştım. bağırarak ona "Sen kimsin? Ben neredeyım? Neden sen kulaklarımı kapattığında ses kesildi? ve etraf niye kapkaranlık?" dedim.
O ise "Sakin ol, benden korkma." dedi.
Çıldırmış gibi bağırarak "ALLAH'IM YA RABB'IM HAYATIMDA HİÇ GÖRMEDIĞIM TANIMADIĞIM BIR YERDEYIM VE SEN BANA SAKİN OL DİYORSUN APTAL! AYRICA SENDEN KORKTUĞUMU NEREDEN ÇIKARDIN? HI,HİÇTE BİLE!" dedim kollarımı göğüsümde bağlayarak.
O "Hı, hı kesin, kesinlikle." dedi.
Ben "Ne olmuş yani? Karşıma öyle azrail gibi çıkarsan tabi korkarım! Düşünsene hiç tanımadığın bir yerdesin ve hiç tanımadığın bir çocuk sana el uzatıyor merhaba dıyerek. Ağağağağ çıldırır insan!"
Bunu dediğim anda karşımda sırıtmaya başladı.
- Bir dakika ben şuan rüyamda saçma sapan biriyle mi tartışıyorum? Delirdim.
"Ne sırıtıyorsun lan? söyle bende gülüyüm. " dedim.
"Hiçç." dedi. Hiç'i uzatarak.
"Aynen, aynen 'Hiiçç' neye sırıtıyorsun lan?!" dedim kaşlarımı çatarak. Sesını taklıt ederek. O ise :
"Gerçekten hiç bir şey olmadı aklıma bir anım geldi (!)" dedi.
"Neyse" dedim. Göz devirerek.
