KIRIK AYNA

🌞

HATIRLATMA

Masaya koymak için hamle yaptığım sırada bardak elimden kaydı ve sert bir sesle yere düştü. Onlarca küçük cam parçası yere yayılırken başım dönmeye başlamıştı. Çığlık atmaya en azından anneanneme seslenmeye çalıştım. Fakat sesim çıkmıyordu.

Tıpkı rüyamda olduğu gibi.

Dayanamayarak yere çöktüğümde boğulduğumu hissediyordum. Nefes almaya çalışırken elim boğazıma gitti. Bu sırada cam parçaları dizlerimi, ellerimi kesiyordu. Her tarafıma battıklarını hissediyordum.

Kulaklarıma acı dolu bir çığlık ulaştı, bu seferki benim çığlığımdı.

Ve zihnimde tekrar aynı ses yankılanıyordu.

"Yalancı..."

Başımda dolaşan bir el hissediyordum, saçlarımı okşuyordu. Bir takım sesler işitiyordum fakat derinden geliyorlardı ve sanki göz kapaklarımda bir ağırlık vardı, gözlerimi açamıyordum. Bu hareketsiz yaşantım bana göre oldukça uzun bir süre devam etti.

Yine de en sonunda sesler netleşmeye başladı, saçlarımda dolaşan elin hareketlerini kavrayabilir hale geldim ve gözlerimdeki ağırlık hafifledi.

Birileri konuşuyordu, sesleri tanıdım. İlk zamanlar anneannem vardı daha sonra annem ve babam. Sonra sadece annem kaldı yanımda sonra yine anneannem. Gözlerimi araladığımdaysa üçü birden ayakta kendi aralarında konuşuyorlardı.

"Olacak iş değil." diyordu babam. "Biz bu kız iyi olsun diye psikologlara, ilaçlara para dökelim. O gitsin ilaçları almasın. Sakinleştirici kullanmasın, okulda olay çıkartsın."

Sanırım biraz sinirliydi.

Bakışlarımı babamdan alıp anneme çevirdim. O biraz daha sakindi ama yüzündeki gerginliği buradan bile görebiliyordum. Babamın kolunu tuttu ve zar zor gülümsedi. Onu sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Hayatım lütfen, yediği haltların hesabını uyanınca sorarız şimdi söylenmenin bir faydası yok sinirlerine yazık. Bundan sonra böyle davranamayacağını anlar. Hem mesele halloldu zaten, çocuğun ailesi şikayeti geri çektiler ya. Disipline de gitmiyor, duyulmadan kapattık olayı."

İşe yaradı mı bilmiyorum fakat babam sustu. Ortama kısa süreli bir sessizlik hakim olduğunda anneannemle göz göze geldik. Bana samimi bir ifadeyle bakıyordu.

Ona gülümsedim ve hırıltılı bir nefes aldım. Bu annemlerin de dikkatini çekmiştim böyle olunca, bakışlarımız buluştu.

"Sonunda uyandı." diye mırıldandı babama doğru. Onlar beni incelerken ben yerimde doğrulmaya çalışıyordum.

"Neler oldu?" sesim hırıltılıydı, sırtımı yatak başlığına yasladım. Zihnim düşünceleri önüme karmaşık bir şekilde getiriyordu. Eve geldiğimi ve su içtiğimi hatırlıyordum, sonrası tamamen karanlıktı. Öncesine dairse aklımda pek bir şey yoktu.

"Bir kaç saat önce bayıldın, seni anneannen bulmuş mutfakta cam kırıklarının üzerinde yatıyormuşsun. Apar topar hastaneye gittik, psikolojik dedi doktorlar."

Annemden gelen açıklama ortamda gerici bir sessizliğin oluşmasına sebep oldu. Babama pek bakamıyordum, annemse bana destek olacak gibi durmuyordu. Bir süre sonra anneannem yatağın kenarına oturarak bandajlı dizlerimi ve kollarımı okşadı. Bakışlarındaki şefkat bana kendimi güçlü hissettiriyordu.

Hele bu kurtlar sofrasında buna kesinlikle ihtiyacım vardı. Yumuşak ses tonuyla konuştuğunda sesinin sakinleştirici etkisi içime anında işlemişti.