Achter de Schermen

1. nieuw

Daar stond ze dan, bij de bushalte. Ze keek naar haar bagage, 1 grote zwarte koffer, haar hele leven zat in die koffer, niet letterlijk, maar wel alle spullen die ze had, aangezien ze elk jaar minstens één keer verhuisde van woonplek moest dat wel.

Ze keek naar haar telefoon 10:47, nog 13 minuten en dan moest ze er zijn, het was 7 minuten lopen, en wat was ze zenuwachtig. ze opende maps op haar telefoon en zocht op waar ze precies heen moest, Bakkersdijk 30, dat was het adres van haar nieuwe "thuis".

10:55 ze stond voor de oprit, ze was te vroeg dus ze bleef liever even wachten, uitstellen, het liefst zo lang mogelijk. "het komt vast goed" dat is alles wat haar oude begeleider had gezegd voordat ze weg ging, maar wat als het helemaal niet goed komt, waarom zou dit ineens wel goed gaan, alle vorige plekken waar ze geplaatst was werd ze toch ook weg gestuurd.....

11:00 nu moest ze wel, of ze draaide nu om en ging onder een of andere brug wonen, maar dat zag ze ook niet helemaal zitten. Ze belde aan met trillende handen, het bleef even stil en toen ging de deur open.

"hey, jij moet Mila zijn, toch?, kom snel binnen het is hartstikke koud" ze keek op en zag een jongen staan, hij was niet heel lang, bruin haar, blauwe ogen en het meest opvallende was z'n accent, maar ze kon het nog niet plaatsen.

"hoi" zei ze zacht, en ze stapte naar binnen, de jongen die voor haar stond stak zijn hand uit, "ik ben Robbie, maar je mag me gewoon rob noemen hoor, hoe was je reis? Alles gelukt? Kon je het wel makkelijk vinden? Anders had je gewoon moeten bellen hoor, dan was ik je op komen halen!"

"rob hou nou ff je mond, ze is nog geen seconde binnen of je begint al, pfff" "ohw ja sorry het spijt me" zei de kleine jongen, waarvan ze inmiddels doorhad dat hij sowieso uit Brabant kwam. De andere jongen die er net bij kwam staan was in tegenstelling tot Rob best lang, hij had blond haar en ook blauwe ogen. Terwijl ze hem langzaam aan het bestuderen was keek hij haar aan, "sorry helemaal vergeten, ik ben Milo, de leukste in dit huis!" ook hij stak zijn hand uit, zodra hij merkte dat Mila zijn hand niet terug zou schudde pakte hij haar jas aan, en zette haar koffer opzij "kom je mee naar de woonkamer? Daar zitten de andere!" ze volgde beide jongens richting de woonkamer.

Toen ze door de deur naar binnen kwam, zag ze meteen nog 2 jongen op de bank zitten, allebei zagen ze er ook best aardig uit, de een had bruin haar en de andere was rood blond. Voordat ze de jongens beter had kunnen bekijken hoorde ze de stem van Milo "oké Mila, dit zijn Raoul en Koen, ook wel boomer en ginger genoemd" meteen daarna hoorde ze beide jongens op de bank allerlei dingen terug roepen zoals "kale" "dikzak" en ga zo maar door. Normaal had ze meteen gebeld naar jeugdzorg of ze weg kon, maar op de een of andere manier vond ze het wel grappig, ze kon aan de 4 jongens zien dat ze geen serieuze ruzie hadden maar alleen maar aan het klote waren. Het enige wat ze niet begreep is dat ze dacht dat bij 5 jongens zou gaan intrekken en er waren er nu toch echt maar 4. Ernaar vragen durfde ze niet dus ze liet het er maar bij, ze zou er vanzelf wel achter komen.

"ga lekker zitten" hoorde ze Raoul zeggen, "of moet ik je eerst je kamer laten zien" zei koen, "ik wil je ook wel een rondleiding door het huis geven samen met milo, toch miel?"  "ja tuurlijk willen rob en ik dat wel doen" antwoorde hij. 

ineens wist het even allemaal niet meer, het was zo veel in 1 keer, een nieuw huis, VIER nieuwe huisgenoten en ook nog eens geen begeleiding, behalve de hulp van deze 4 gasten dan. Hoe moest dit goed komen, wat weten de jongens al van haar, en vooral wat niet? Moest ze het zelf gaan vertellen, want dan konden ze lang wachten.

Terwijl al die gedachtes razendsnel door haar hoofd heen schieten heeft ze niet door dat ze in paniek raakt, Milo zag dit wel en liep snel naar haar heen "hey Mila, het is oké" zei hij, het meisje hoorde het hem wel zeggen maar het kwam niet bij haar binnen.

Vinden ze me wel aardig? weten ze überhaupt wel dat ik niet normaal ben? Ja dat weten ze vast wel, toch? Dit is immers een project vanuit JEUGDZORG. wat als ze helemaal niet voor haar kunnen zorgen, straks moet ze WEER verhuizen, daar had ze echt geen zin in, ze kon beter niet bevriend raken met deze 4 boys want dat betekent dat ze ook weer afscheid zou moeten nemen op een dag.

Haar gedachtes bleven gaan met allerlei negatieve dingen, omdat ze helemaal in haar hoofd zat had ze niet door dat Milo inmiddels haar hand had gepakt en haar meenam naar boven, pas halverwege de trap had ze door wat er gebeurde, snel trok ze haar hand uit die van Milo "sorry" zei hij snel, ze zei niks terug, nog steeds bang om iets te zeggen, wat zouden ze wel niet van haar moeten denken, ze was hier nog geen eens 10 minuten en ze had nu alweer bijna een paniek aanval.

Ze hoorde Milo nog vaag iets zeggen over dat ze rustig aan moest doen, haar kamer mocht bekijken en haar spullen mocht uitpakken, als ze iets nodig had mocht ze roepen, bellen of naar beneden komen. Ook als ze zich weer goed voelde en er klaar voor was mocht ze gewoon gezellig naar beneden komen.

En toen was het stil, daar zat ze dan, in haar eentje op haar nieuwe kamer, met die ene koffer waar haar hele leven inzat, op naar een nieuw leven zonder begeleiding vanuit jeugdzorg, maar met 4 nieuwe huisgenoten. 

Zou het nu voor 1 keer wel goed gaan?