Achter de Schermen

32. en nu?

Terwijl de jongens alle gebruikte spullen en camera's aan het opruimen waren zat Mila aan tafel, te wachten tot ze zo naar huis konden. Ze was ontzettend moe, en die hoofdpijn hielp ook niet mee. Toen de jongens eindelijk klaar waren stond ze op van de stoel, ze zou achter de jongens aan lopen totdat ze ineens allemaal vlekken zag voor haar ogen, shit. Ze bleef even rustig staan, diep in en uit ademen dan gaat het vanzelf weer weg. Robbie keek achterom waar ze bleef, "alles goed Mila?" vroeg hij, ze wilde antwoord geven, maar er kwam geen geluid uit haar keel. Ze hoorde Rob de andere jongens nog roepen dat ze terug moesten komen en toen hoorde ze die vreselijke piep in haar oren, nu was het te laat, ze wist wat er nu zou komen, alles werdt zwart. Ze voelde Robbie zijn armen nog net en toen was het stil en donker.

"Kut!" Mila was flauwgevallen, samen met Matt tilde Rob haar op de bank die in het kantoor stond. Niemand snapte precies waarom het gebeurde, eerdere keren waren er steeds goeie redenen voor, maar dit kwam uit het niks. Terwijl ze met z'n alle aan het wachten waren tot ze weer wakker zou worden, probeerden ze er ook achter te komen hoe dit kon gebeuren. "ze heeft de laatste tijd toch wel goed gegeten?" het was Raoul die de vraag stelde, iedereen keek elkaar aan, Ja, toch?

Het duurde gelukkig niet lang tot ze weer wakker werd, maar voor de jongens was het lang zat. "hey meisje, t is oke" hoorde ze een bekende stem, het was Koen. Langzaam deed ze haar ogen open. Ze keek wat verward rond, ze zag wel dat ze op het kantoor was, maar waarom lag ze in vredesnaam op de bank op het kantoor en waarom keken alle 5 de jongens haar zo bezorgd aan. Alsof Milo haar gedachte kon lezen hoorde ze hem zeggen "we waren net van plan om te gaan en toen viel je flauw, weet je nog?" ineens kwam alles weer een beetje terug, shit, nu zouden de jongens natuurlijk weer helemaal bezorgd zijn, aan haar vragen waarom, en weg was het beetje vrijheid wat ze eindelijk gekregen had. Althans, dat was het geval als ze eerlijk zou vertellen wat er aan de hand was, want de optie om alles achter te houden en gewoon te doen alsof ze geen idee was sprak haar toch echt iets meer aan. "Mila, hoe gaat het de laatste tijd met het eten enzo?" dit keer was het Raoul die sprak, bingo, daar had je het al. Waarom lijkt het altijd alsof die jongens alles al weten zodra ze het denkt "als het weer lastig is mag je dat gewoon zeggen hoor, we zijn niet boos" nee dat zal allemaal wel, maar ze was bang, doodsbang, alles ging zo goed afgelopen week, begonnen met school, begonnen met werken bij Bankzitters, ze voelde zich eindelijk een beetje normaal. En dan moest ze nu zeker gaan vertellen dat ze al 2 weken bijna niks at, en alles wat ze at ging vlak daarna de WC weer in.

De jongens keken elkaar wat aan, na Raoul de vraag gesteld had was Mila helemaal stil, ze staarde voor zich uit, eigenlijk was dat al genoeg antwoord. Ze hadden iets gemist, en het had te maken met de eetstoornis van het meisje wat hier voor hen zat. en nu?