Achter de Schermen

30. falen

I'M BACK!

Jaja mensen geloof het of niet maar ik ga weer schrijven!

Ik ga voorlopig verder met dit boek maar ben "achter de schermen" 😉 ook bezig met een soort 2.0 versie van dit boek waarin je gebeurtenissen vanuit verschillende POV's gaat lezen en ook meer te weten komt over Mila haar verleden.

Maar dat is voor later, nu eerst gewoon verder met dit boek! En bij deze dus een nieuw deel, enjoy!

Na een redelijk drukke week met opnames, veel op kantoor bezig zijn met editen, vergaderen, brainstormen en filmen was het dan eindelijk weer weekend. Voor Mila was dit best een speciaal weekend, want vanaf komende week zou ze beginnen met Thuis lessen. Afgelopen week had ze alle lesmateriaal thuis gestuurd gekregen, zodat ze maandag direct kon starten.

"ben je zenuwachtig om te beginnen met school?" vroeg Robbie, het was zondag avond en ze zaten met z'n alleen aan de keukentafel. Was ze zenuwachtig? Een beetje, ze was enorm blij dat ze het gewoon thuis mocht doen, in een omgeving die ze kende, en ze had 5 slimme jongens die ze altijd om hulp mocht vragen als ze iets niet snapte, maar ergens zat er ook nog angst, de angst om te falen, de angst om niet goed genoeg te zijn, de angst die er waarschijnlijk ook nog wel even zou blijven. "nee, niet echt" antwoordde ze. "het mag gewoon he, het zou helemaal niet raar zijn als je wel wat zenuwachtig bent!" hoorde ze Matthy zeggen, ze keek op en zag aan zijn gezicht dat hij niet geloofde dat ze niet zenuwachtig was, dat zou straks nog wel weer een gesprekje worden voordat ze ging slapen.

En inderdaad zodra ze een paar uur later mededeelde dat ze o bed ging, vroeg Matt of ze eerst nog even konden praten, ze liepen samen naar boven en gingen op de rand van haar bed zitten.

Tuurlijk snapte hij ook wel dat Mila zenuwachtig was, ondanks dat het thuis lessen waren zou ze toch weer na een hele lange tijd beginnen met school, dat was niet niks. Ook had hij het gevoel dat er meer speelde, toen Robbie vanavond vroeg of ze nerveus was veranderde er iets in haar gezicht en houding, alsof ze iets niet wilde vertellen, hij had wel een vermoeden maar hij wilde het graag van haarzelf horen. Dus daarom vroeg hij haar om heel even te praten. hij zei niks en wachtte gewoon tot Mila zou beginnen met praten, een manier die hij geleerd had in z'n opleiding, Mila wist waarschijnlijk wel waarom ze hier zaten dus als hij lang genoeg stil bleef zou ze vanzelf vertellen wat ze wilde vertellen.

En inderdaad na een paar minuten in stilte gezeten te hebben begon Mila "wat nou als ik het helemaal niet kan" Matthy antwoorde met "ja wat dan.....?" hij zag dat ze dat antwoord niet verwachtte, ze dacht even na en keek hem toen weer aan ze fluisterde zachtjes "dan heb ik gefaald" dat was precies het antwoord wat Matt dacht, tuurlijk wisten ze allemaal wel dat Mila faalangst had en altijd alles perfect wilde doen en anders niet.

"en dan? Wat dan? Dan heb je gefaald, en dan proberen we het gewoon opnieuw, of op een andere manier, of niet dan gaan we kijken naar andere oplossingen, falen betekent niet het einde van de wereld ofzo hè, ook al voelt dat misschien wel zo, ik zou het niet eens falen noemen, het is misschien meer proberen en er dan achter komen dat iets anders beter bij je past en dat is helemaal oké."

Mila ging dichter tegen Matthy aan zitten en begon te huilen "maar zo voelt het niet, er gaat al zoveel fout in mijn leven ik wil gewoon dat het een keer goed en normaal gaat" Matt besloot niet te reageren, omdat hij helemaal begreep dat Mila zich zo voelde. Hij gaf haar nu gewoon de liefde en veiligheid die ze nodig had en dan zou ze vanzelf wel zien dat ze het echt wel kon en zo niet zouden de jongens er ook altijd voor haar zijn om nieuwe oplossingen te zoeken. Terwijl hij over dit alles nadacht was Mila tegen hem aan in slaap gevallen, hij legde haar in bed en liep zachtjes weer naar beneden. Hij vertelde de andere 4 waar het gesprekje over ging en de jongens waren het helemaal eens met Matt, ze zouden Mila altijd steunen wat ze ook voelde en wat er ook gebeurde.