Achter de Schermen

28. Gelukkig

Mila wilde graag alles vertellen aan de jongens, want ze was zelf ook geschrokken nadat ze hoorde wat er gister precies gebeurd was. Ze wist wel waardoor het getriggerd werd, School, het gaf haar gewoon te veel stress als ze er al aan dacht, aan het huiswerk, de docenten, klasgenoten, drukke gangen en nieuwe mensen die meningen over haar zou hebben, ook was gister avond de gedachte in haar hoofd gekomen dat er misschien wel mensen zouden zijn die haar herkende van De bankzitters en daar had ze helemaal geen behoefte aan. Maar aan de andere kant wist ze dat het moest, of ze moest terug naar jeugdzorg, maar dat was ook geen optie voor haar.

Ze besloot een appje te sturen naar Matthy, want het lukte haar nu niet dit alles face to face te vertellen en ze wist dat ze altijd mocht appen. Na 20 minuten had ze de juiste woorden gevonden en alles getypt wat ze graag wilde zeggen, ze vertelde waardoor ze gister avond getriggerd was, haar angsten en alles wat haar op dit moment bezig hield zoals of ze wel goed genoeg was om zonder jeugdzorg verder te gaan. Ze twijfelde nog even maar drukte snel op Send, nu was het wachten en proberen niet in paniek te raken, ze besloot Netflix te gaan kijken in de hoop dat dat wat afleiding gaf.

Matthy kreeg het appje van Mila binnen en las hem meteen, hij vertelde ook direct aan de jongens wat er in stond en samen gingen ze meteen bezig, ze schreven alle belangerijke dingen op en Matthy liet Milo meteen bellen naar jeugdzorg. Vannochtend hadden Matt en Milo tijdens het bespreken ook al bedacht dat het waarschijnlijk te maken had met school, ook hadden ze toen besloten dat als dat het geval was ze zouden regelen dat Mila thuis scholing zou krijgen voor het komende half jaar en dat het daarna ook gewoon klaar was, dus dat was precies wat Milo nu ging regelen met JGZ.

Ongeveer een uur nadat ze het appje had gestuurd klopte Matthy op haar deur, hij kwam binnen en keek heel serieus. Dat maakte haar nogal nerveus, wat als hij boos was, als hij het allemaal aanstel gedrag vond, wat als ze haar terug stuurde naar jeugdzorg, voordat ze het door had namen haar gedachtes het weer over. "Mila!" ineens was ze weer terug op de wereld, uit haar gedachtes.

Matthy was inmiddels naast haar op het randje van het bed gaan zitten, ook hij merkte wat er gebeurde dus besloot hij het gewoon snel te zeggen voordat ze in paniek schoot of aan de haal ging met haar gedachtes. "we hebben net snel wat telefoontjes gepleegd en het wordt goed gekeurd als je het komende half jaar thuis scholing gaat volgen, we hebben ze het eerlijke verhaal uitgelegd en ze begrepen dat het voor jouw alleen maar moeilijker wordt als je naar een school toe moet." Hij zag meteen een heleboel stress verdwijnen bij het meisje, en wat was hij blij dat ze nu een oplossing hadden gevonden, zo konden ze haar in de gaten houden en bij haar zijn als het mis ging, zelf kiezen op welk tempo ze studeerde en hadden ze meer tijd voor leuke dingen.

Ze was enorm opgelucht, ze kon wel huilen van blijdschap. Geen school gebouw, geen nieuwe mensen, geen volle gangen en vervelende docenten, gewoon thuis, haar eigen vertrouwde plekje. Op dat moment dat ze dat bedacht begonnen de tranen te stromen, niet eens om het goede nieuws maar het woordje wat in haar hoofd opkwam, Thuis, dat ze ooit nog een plek Thuis kon noemen had ze een half jaar geleden nooit kunnen bedenken, een veilige plek, waar ze zichzelf kon zijn, waar mensen haar begrepen en waar ze het allerliefste wilde zijn. Ze keek Matthy aan en gaf hem een knuffel, gewoon, omdat hij 1 van de 5 redenen was dat ze hier nu nog zat, en niet zomaar, maar ook oprecht gelukkig. Toen ze de knuffel los liet en Matt haar verbaasd aankeek vertelde ze dit dan ook aan hem. Ze voelde zich even alsof ze de gelukkigste persoon op aarde was.