Achter de Schermen

33. terug?

Inmiddels lagen ze alle 6 weer thuis in bed, ze hadden het gespreksonderwerp maar even gelaten voor wat het was en de jongens hoopte dat Mila uit zichzelf weer het gesprek zou beginnen als ze er klaar voor was.

Matthy baalde enorm, hij dacht echt dat het goed ging de afgelopen weken. Blijkbaar was Mila na al die jaren best goed geworden in het achterhouden van informatie en in liegen, tuurlijk was hij niet boos op haar maar hij begreep gewoon niet waarom ze dit zou doen.

Ook Raoul lag wakker in z'n bed, nu hij zo terug dacht aan de afgelopen 2 weken at ze inderdaad niet veel, en als ze had gegeten vertrok ze meteen naar de badkamer. Hij was meer boos op zichzelf dan op Mila, hoe kon hij dat nou gemist hebben.

De rest van het weekend wet er niet over gesproken, althans niet waar Mila bij was. Zij deed vooral alsof er niks gebeurd was in de hoop de confrontatie te vermijden. De jongens waren opnieuw bezig met planningen maken, maar dit keer Maaltijd plannen. Ze hoopte daarmee Mila een stukje rust over het eten terug te kunnen geven, doordat ze gemakkelijk kon zien wat ze wanneer aten en vooral ook hoeveel zij zou moeten eten. Ook zouden ze met haar een paar regels afspreken, zodat ze hopelijk snel weer richting een goeie relatie met eten kon gaan.

Matthy en Raoul zouden maandag ochtend voordat ze bezig ging met school even met haar gaan zitten, zodat ze alles konden bespreken, want ze hadden al wel door dat Mila niet van plan was dit onderwerp op te brengen om over te praten. Eerlijk gezegd waren ze allebei best zenuwachtig, omdat als dit niet zou lukken, en haar eetstoornis weer verder zou ontwikkelen er langzaam een kans was dat ze weer terug zou moeten in het JGZ traject. Iets wat enorm zonde zou zijn nadat ze zoveel moeite hadden gedaan haar daar weg te krijgen, ze waren zeker niet van plan dit aan Mila te vertellen want dat zou alles alleen maar moeilijker maken dan dat het al was. Maar alle 5 de jongens wisten ervan en dat was niet een hele fijne gedachte om in je achterhoofd te hebben bij alles wat je doet. Ze hadden dan ook samen afgesproken om er alles aan te doen dat niet te laten gebeuren, in ieder geval nog 5 maanden, daarna viel ze sowieso buiten jeugdzorg dus dan was dat probleem ook weer opgelost.

Mila lag op haar bed met een koptelefoon op, de hele kamer was donker. Ze voelde zich enorm slecht, gewoon kut, alles ging mis, ze wilde niet meer. Zo had ze zich al best wel een tijdje niet meer gevoeld, tuurlijk had ze slechte dagen of periodes gehad maar zo donker in haar hoofd was het al even niet meer geweest. Ze was nadat ze het nieuws over school had gehoord onbewust weer in slechte eetpatronen gevallen, niet dat ze dat graag wilde maar dat gebeurde gewoon, door de stress, zenuwen en angsten at ze iets minder en op een gegeven moment probeerde ze dan die negatieve gedachtes te vermijden door alles weer uit te spugen in de WC als ze wel wat gegeten had. Ze wist echt wel dat dat heel dom was, want er mee stoppen was een stuk lastiger en koste zoveel tijd en energie. Maar op dit moment kon het haar echt niet meer schelen. Ze wilde echt niet perse dood ofzo, maar gewoon er even niet meer zijn, tot dat alles beter was, tot ze een keer kon wakker worden en niet meteen negatief denken, tot ze een keer zich voor een langere periode goed kon voelen, tot school klaar was, tot ze gewoon een keer normaal was. Al die gedachten gingen door haar hoofd en voordat ze het wist vielen de tranen over haar wangen, ze was boos, boos op zichzelf, waarom kon ze niet gewoon eten, gewoon leren en gewoon gezellig zijn. Bij elke negatieve gedachte die in haar hoofd op kwam zette ze de muziek in haar koptelefoon nog harder, harder en harder, totdat ze de gedachtes niet meer kon horen. Ze was er echt even helemaal klaar mee.