Achter de Schermen

34. te ver

ff een snelle trigger warning voor dit stuk, met betrekking tot zelfbeschadiging. lees dit alleen als je zeker weet dat je niet getriggerd wordt door omschrijving van gedachtes/acties. 

Mocht je (soms) gedachten hebben aan zelfbeschadiging, weet dan dat je niet de enige bent. Praten klinkt gemakkelijk maar helpt echt. Met een vriend(in), familie, klasgenoot, collega of je huisarts. Praat je liever anoniem? Dan kan je altijd terecht bij de kindertelefoon (tot 18 jaar) of 113. 

ook sta ik altijd open voor berichtjes, om te praten over dit soort dingen! mag via tiktok op bzbankzitters.

Maandag ochtend, Mila kwam beneden voor het ontbijt zodat ze daarna direct bezig kon meer haar school opdrachten voor vandaag. Toen ze de kamer instapte hing er een beetje een gespannen sfeer, ze wist niet waarom maar voelde meteen dat er iets mis was. "wat?" was dan ook het enige wat ze uit kon brengen.

"ik en Matthy willen zo ff met je praten in het kantoor als je dat oke vind?"

Ze hoorde Raoul de woorden uitspreken en voelde meteen allerlei emoties tegelijk naar boven komen, maar het was de boosheid die als eerst naar buiten kwam zonder dat ze dat wilde. "nee!" kwam er heel fel uit, ze wist niet waarom ze het zei en schrok er zelf eigenlijk een beetje van. Ze keek de 5 jongens aan die haar ook verbaast aankeken, voor dat ze het wist draaide ze zich om en rende terug naar haar kamer, haar veilige plekje.

De jongens hadden al veel gezien van Mila, sinds dat ze hier kwam 4 maanden geleden. Maar echt boos tegenover hun hadden ze nog nooit meegemaakt. "wie gaat er zo naar boven? Voordat het misgaat daar" vroeg Milo, want ze wisten allemaal precies hoe dit zou gaan als ze haar nu te lang alleen zouden laten met haar gedachtes. Na wat overleg stond Matthy op, en liep richting de kamer van het meisje, hij klopte zachtjes aan maar kreeg geen reactie.

Ze gooide de deur dicht achter haar en liep meteen door naar de badkamer, dit keer niet richting de wc maar naar de kastjes, ze trok ze allemaal open opzoek naar het gene wat ze nu nodig had. Ze had het al 2 maanden niet meer gedaan, maar het was het enige wat ze nu kon bedenken, ze kreeg zichzelf niet meer onder controle dus moest ze het doen met de stem die ze hoorde in haar hoofd.

"doe het" "doe het dan" "je durft weer niet zeker" "ben je nou boos of niet" "doe dan als je durft"

Op zulke momenten was het alsof ze zelf niet meer kon beslissen, alsof er iemand in haar hoofd zat die het over nam. Voor ze het wist stond het koude metaal tegen haar huid aan en voelde ze die verdovende pijn.

Aangezien Matt best een beetje geschrokken was van de felle reactie net wilde hij ook niet wachten op reactie dus hij deed direct de deur open en liep naar binnen, maar hij zag Mila niet zitten. Al snel hoorde hij zacht geluid uit de badkamer komen, shit dat was geen goed teken. Hij liep naar de deur, maar die zat op slot "Mila wil je de deur voor me open doen" terwijl hij wachtte op reactie gingen er in die paar secondes heel veel scenario's door z'n hoofd, was ze weer gaan overgeven? Was ze van plan zichzelf iets aan te doen? had ze het al gedaan? Hoe ver was ze gegaan? Zou ze TE ver gegaan zijn? Op het moment dat die gedachte door zijn hoofd schoot kwam hij in actie, de deur kon van buiten open, precies om deze reden.

Ze voelde het wel maar ze voelde niks meer, het was allemaal alsof ze het niet zelf meemaakte maar vanaf de zijkant. 1 lijn over haar arm, ze hoorde iemand roepen maar het kon haar niks meer schelen, 2e lijn over haar arm, haar kamer deur ging open maar het maakte nu toch niks meer uit, 3e lijn dit keer over haar pols, de badkamer deur ging open, ze was te ver gegaan en ze wist het.