Yalnızım ama şuan yalnızlaşmışım gibi değil sanki her zaman yalnızmışım da ben bunu yeni fark ediyorum gibi sanki. Aklımda o kadar içi boş kitaplardan sorular var ki o kitapları okumam ve sonuca ulaşmam gerekiyor gibi ama bu kitapların dramatize sonunun beni içten içe bitirmesinden ve içimde bir yerlerde yeni kitapların yazılmasından ve bunun döngüye girip kendimi sebepsiz yere üzmek çok kötü. Toparlamak o kadar zor ki. Olmayan birisini özlüyorum içten içe sanırım. O nergisim, sevgilim dediğim gözlerindeki evrende hayat enerjimi bulduğum kişi o mu? Yoksa ben kendi kendime bir kişi mi yarattım aklımda? Her iki seçeneğin sonucunda da kendime acıyorum. Yani daha önce parfümünü solumadığım birisinin kokusunu özlemek daha önce ellerini tutmamış birisinin dokunuşlarını özlemek çok acizce.
