SPEAK YOUR MIND

#16 Wanda

Wracałam prędko ze szkoły, na głowie mając słuchawki, w których na okrągło leciała ta sama piosenka. Niestety, moja szkoła znajdowała się w dość ruchliwym miejscu, zewsząd nachodziły mnie zapachy, obrazy i dźwięki. Musiałam to dzielnie znosić, przynajmniej mogłam, tak jak zawsze, kupić sobie kawę, którą popijałam, a gdy tego nie robiłam, to kręciłam kubeczkiem. Miałam już swoją stałą rutynę, choć chodziłam tutaj dopiero od dwóch miesięcy. 

Poprzednią szkołę musiałam opuścić głównie przez wzgląd na rówieśników, których zachowanie skrajnie już graniczyło z nękaniem. 

Niecały miesiąc temu odkryłam nieco cichszą uliczkę, więc nie trzeba było iść przez centrum miasta, gdzie ludzie przepychali się, czy puszczali głośną muzykę. To była jedyna pociecha, że mogłam częściowo uniknąć tego zgiełku. Zawsze tędy wracałam i miałam już swoją stałą trasę, na której znajdował się kosz, do którego zawsze wrzucałam pusty kubeczek po kawie. 

Słuchałam wciąż tej samej piosenki, ponieważ dawało mi to bezpieczeństwo, choć innym ludziom mówiłam, że po prostu lubię jej słuchać. Tak naprawdę, gdy przełączałam muzykę, zaczynałam się bać. Bałam się, że wszystko pójdzie nie tak i nawet szło nie tak. Robiłam się jakaś rozkojarzona, upuszczałam przedmioty, potykałam się. Potykać, to zawsze się potykałam o wszystko, ale wtedy robiłam to aż nadmiernie. 

To kolejne moje wielkie utrapienie: to, że byłam taka niezdarna. Od dziecka mama powtarzała mi, że mam nieskoordynowane ruchy. Potrafiłam kogoś uderzyć zupełnie przez przypadek. Potykałam się o wszystkie dziury w chodniku, choć chodziłam tędy milion razy. Miałam także problem z ustawieniem przedmiotów w przestrzeni: zahaczałam ubraniami o meble, wpadałam na ściany, a na wf-ie nie potrafiłam złapać piłki. 

To wszystko było bardzo męczące! Ale to jeszcze nie koniec niespodzianek... 

Teraz czekało mnie jeszcze kilka godzin w domu...