Denek 07 -SUNKI-

*10*

JUNGWON'DAN

Hayat herkese her zaman adil davranmıyor.Küçük kardeşime ise adil davranmayı bırakın hayat vile verilmemişti.

Tanrı'ya inanmıyorum, olsa ona muhtaç olan insanlara yardımcı olmaz mıydı ?

Bilmiyorum çok mu düşünüyorum acaba ?

Benim canımdan bir parça olan kardeşimin orada çektiği acıları elimde tutuyordum.Kalbimde vicdan azabını taşıyordum.

Omun saflığını bilgisizliğini gördükçe sinirleniyordum.

Son 7 gündür her şeyi öğrendiğinden beri kendisini
Yuyyuk
EpÜ odaya kapatmıştı.

Kendi kendine konuşuyor,aniden bağırıyor,bir şeyleri kırıp uyuyordu.

Tek konuştuğu kişi ise Jake Hyung'du.

Henüz bir haftadır tanımasına rağmen onunla hepimizden daha yakındı sürekli telefonu ile onu arıyordu.

Böylesine ağır konuları onunla bir psikiyatri eşliğinde konuşmamız kesinlikle daha mantıklıydı ancak küçük kardeşim hala fazlasıyla ürkekti.
We çıktığımızda da gözümden kaçmamıştı insanlarla temastan kendini uzak tutuyor olabildiğince köşelerden yürüyordu ve bizim yanımızda da fazlasıyla tedirgindi.

Sürekli ellerindeki bandajlarla oynuyor bacağını kaşıyıp aşındırıyordu.

Kendisini odaya kapattıktan sonra psikolog ile konuştuk kendine zarar vermediği sürece kendi haline bırakmamızı söylemişti.Ancak o zaten yıllardır kendi halinde değil miydi ?

Elimde tuttuğum defterin içindeki anıların ağırlığını hissedebiliyor okuyup okumama arasınsa gidiyordum.

Ancak içimde sönmek bilmeyen intikam ateşi okuyup kardeşime yapılanları görmeyi ve harlanmayı istiyordu.

Kendisini dinledim.

Açtığım ilk sayfanın üstünde 08/06/19 tarihi yazıyordu. Epey kalın bir defterdi.

İlk sayfayı okumaya başladım.

"Sevgili her kim okuyorsa,
Büyük ihtimalle bir şeyleri unutmamak için bu defteri yine kendim okuyorumdur. Olur da başkası okuyorsa ya buradan cesedim çıkmıştır ya da buradan kurtulmuşumdur.

1. Seçenek daha gerçekçi hissettiriyor.

Önceki defterlerimi yaktılar yeni defterime geçiş yaptım.

Bugün yandaki odadan bir ses geldi merak edip sorduğumdaysa o odada kimyasal deneylerin yapıldığı söylendi.

Kimyasalın ne demek olduğumu kitaplarımda uzunca araştırdım ama bulamadım.

Bu yüzden kendim görmek istedim.

Merak edip odadan çıkmaya çalıştığımdaysa parmaklarımı yaktılar o kapı koluna tutunmamam lazımdı.

Ama sorun değil dışarıda beni bekleyen biricik ailem için güçlüyüm ben,hiç de canım acımıyor bir kere.

Ben kocaman abi oldum canım acırsa kendimi koruyamam o yüzden hiç de canım acımıyor, hiç de ağlamak istemiyorum.

08/06/19 bu tarihi unutma ellerini yaktılar. Sana asla geçmeyecek iz bıraktılar.

Kim 07."

Daha ilk sayfadan içime işleyen acıların yukarıda olan kardeşimin olduğunu bilmek çok yoruyordu beni.

Gözlerimden akan yaşları hissettiğimde yavaşça yaşları sildim.