Denek 07 -SUNKI-

*13*

Korkular,insanı hem güçlü kılan hem de insanların en zayıf yönleri.

Tabiki de benim de korkularım var.

Düşünmek,gelecek,hayata uyum sağlayamamak,dar alanlar,mavi ve beyaz renkler ve dahası.

Şu an ise en büyük korkularımla yüzleşiyordum.

Gözüm için gelmiş olduğumuz yerin kapısında sadece korkumu yenmeye çalışıyordum aslında.

İçerinin eskiden kaldığım o yere fazla benzediğini görünce hemen dışarı koşmuştum aşırı gerilmiştim.

Jungwon Hyung yanımda olduğunu bir şey olmayacağımı anlatıyordu.

Sorun yanlız olmam ya da olmamam değil oraya girince aklıma gelen anılardı aslında.

Anılar benim en büyük korkumdu işte.

Çok yorulmuştum. Ne kadar kendimi geçmişten uzaklaştırsam da bana dönen geçmişimden çok bıkmıştım ben.

Korkularımın sadece ailemden uzak kalmak olması gerektiğine inanıyorum. Bu yaşımda da 5 yaşımda olduğu gibi zorlanıyordum.

"Yapamayacağım,eve dönebilir miyiz ?"

"Sunoo ben eve doktor getirtmekten de geri çekilmem ama korkularımızla yüzleşmemiz gerekir bazen ve evde yapabilecekleri şeyler sınırlı malessef."

Bana ilk defa 10 yıllık yaşamımdan yani 10 yıllık korkumdan kaça şansı tanınıyor ben zaten 10 yıldır korkumla beraber yaşıyorken kaçamaz mıydım ?

"Sunoo korkularını çok iyi anlıyorum ama söz veriyorum oraya gitsen bile seni yine ben kurtarırım."

Niki'nin söyledikleri ise beni iyice düşünmeye itmişti.

Uzunca bir ağlama ve kapıda kalma sürecimin sonunda içeri girmeyi kabul etmiştim.

İçeriye girdiğimizde kulaklıklarıma rağmen duyduğum sesler beni fazlasıyla ürküttüyordu.

Kulaklarım sese karşı fazla hassaslardı bu yüzden her bir sesi duyabiliyordum kulaklıkla bile.

Abim ve Niki beni yürütürlerken başımı öne eğmiş etrafa bakmıyordum. Korkudan bacaklarımın titrediğini hissedebiliyordum.

Gitmemiz gereken yere gittiğimizde abim kapıyı tıklattı ve içeriye girdik.

Doktorla bir süre konuştular ben o sırada yanımda Niki ile hastalar için ayrılmış olan sedyede oturuyordum.

Kalbim sanki yerinden çıkacakmış gibi atıyordu.

Çok kötü hissediyordum.

Doktor ayağa kalkıp yanıma gelince iyice gerilmiş mümkünmüş gibi daha da Nikiye doğru kaymıştım.

"Sorun yok."

Niki aynı kelimeleri kulağıma söylediğinde korkumu gram azaltmamıştı.

Doktor yaklaşıp tam önümde durmuştu.

"Gözündeki bandajı çıkartabilir misin ?"

Doktorun dediğini yapıp bandajımı yavaşca çıkarttım ve bandajı kenara koydum.

"Sedyeye uzanabilir misiniz ?"

Dediklerini ikiletmeden sedyeye yattım.