Faye

17. Een groot dilemma

Mam heeft allemaal mensen bij zich geroepen en ons weggestuurd. Ze is nu al een paar uur lang aan het overleggen en ik heb geen idee waar het over gaat. Ondertussen zitten Fin en ik weer op school, we zijn bezig met het laatste weekje hier. Onze zomervakantie eindigt bijna en die van hen begint straks pas. Het loopt gewoon naadloos in elkaar over. Zo gemeen.

We hebben nu alweer allemaal laatste lessen, meestal de leukste lessen van het hele jaar. Met geschiedenis doen we een quiz, met de medische- en natuurlessen doen we een quiz, met de vecht- en verdedigingslessen partijtjes en een wedstrijd.

Kortom: een echte laatste lesdagen week.

De laatste paar dagen is het echt heel druk in het paleis. Overal lopen Koninklijke Wachten, er staan nu zelfs bij de poorten van het paleis èn bij de poorten van de stad bewakers. Waarom? Dat weet niemand, behalve natuurlijk mam en alle wachten zelf. Nog maar een paar dagen, en dan is de zomervakantie al weer voorbij. Mam heeft ons laatst vertelt dat we pap moeten bellen en na moeten denken over of we hier willen blijven of weer naar huis terug gaan. Ik weet het nog steeds niet. Als we hier blijven zal ik pap, Nayla en Sascha enorm gaan missen, maar als we weer terug gaan zal ik mam missen en alle dingen die hier kunnen ook. Volgens mij mist mam pap ook, best wel erg. Ze heeft hem natuurlijk ook al heel lang niet meer gezien. Misschien bellen ze af en toe met elkaar, maar dat is niet hetzelfde. Als ze elkaar nou weer eens zien... Ergens in mijn achterhoofd rinkelt een belletje, maar ik weet niet waarom. Het is vast iets wat ik laatst heb opgevangen.

'Faye? Faye, waar ben je?' Ik schrik op uit mijn overpeinzingen. Fin roept mijn naam. 'Faye!'

'Ja, wat is er?' roep ik terug. 'Ik ben in de tuin!' Ik zit in de grote tuin van het paleis, op een wit geschilderde schommelbank, te genieten van het uitzicht.

De grote paleistuin staat vol met allemaal prachtige bloemen en bomen, vol met allemaal schaduwplekjes en plekjes waar je heerlijk van het zonnetje kan genieten. Ik ben graag in de tuin en als je mij niet kan vinden, ben ik bijna altijd in de tuin. Ook mam is graag in de tuin, als al het werk haar teveel wordt. De afgelopen paar dagen is ze er niet meer geweest, omdat ze het druk heeft met de aanslag op haar boodschappers. Toen Fin en ik haar vertelden wie wij dachten dat het gedaan had, keek ze ons verbaasd en een beetje verontwaardigd aan.

'Ik kan me niet voorstellen dat juist zij zoiets zou doen!' riep ze uit.

'Heey zussie,' zegt een bekende stem. Fin komt naast mij op de schommelbank zitten.

'Hee,' antwoord ik zuchtend. 'Heb jij al na gedacht over of je hier wil blijven? Ik heb echt geen idee.' Zodra ik het gezegd heb, voel ik een grote knoop in mijn buik.

'Als we hier blijven, missen we pap en onze vrienden,' vult Fin mij aan. 'Maar als we terug naar Nederland gaan, missen we mam en Thibia.' Hij denkt precies hetzelfde als ik. Tweelingtelepathie.

'Inderdaad.'

'Misschien is er een compromis,' stelt Fin voor. Het klinkt niet alsof hij er in geloofd.

'Misschien,' antwoord ik. 'Maar waarschijnlijk niet. Hoe moeten we het dan met school doen?'

Fin haalt als antwoord zijn schouders op. Dan spits ik mijn oren, er komt iemand aan. Ik draai mijn hoofd in de juiste richting.

'Hoi jongens,' die stem komt me ook bekend voor.

'Hee mam,' is mijn antwoord.

'Hoi mam,' zegt Fin.

'Kan ik erbij komen zitten?'

'Tuurlijk.' Fin en ik schuiven op, zodat mam er tussen kan gaan zitten. Gezamenlijk kijken we naar de zonsondergang, die vanaf hier prachtig te zien is.

Mam zucht. Fin zucht. Ik zucht ook. Dan schieten we in de lach. Het klinkt ongedwongen en ik vrolijk ervan op. De knoop in mijn buik wordt een beetje minder strak.

'Weten jullie al wie jou heeft verraden?' vraagt Fin als we uitgelachen zijn.

Mam kijkt op slag serieuzer. 'We hebben wel een vermoeden, maar nog geen bewijzen.'

'Wie verdenken jullie?' vraag ik nieuwsgierig.

'Het is beter als jullie je er niet mee bemoeien. Jullie hebben al goed geholpen, maar nu is het onze beurt.'

'Oh,' zeg ik teleurgesteld.

'Uwe Hoogheid, waar bent u? Uw zus Julia wacht op u! Ze wil met u praten.' Ash komt aangelopen. 'Ik begeleid u naar het paleis.'

Mam kijkt naar ons en rolt met haar ogen. 'Goed, ik spreek jullie later nog wel.' Ze draait zich om naar Ash en neemt zijn galant aangeboden arm aan.

'Faye, Fin. Daar zijn jullie,' ook Nyna komt aangelopen. 'Er is een banket in de eetzaal met allemaal belangrijke mensen die jullie graag willen zien. Omdat Koningin Fleur niet kan, moeten jullie invallen voor haar.' Dan ziet ze onze kleren. 'Maar eerst andere kleren aan. Zo kunnen jullie NIET naar het banket.'

Ze pakt ons bij de armen en neemt ons mee naar een reusachtige kleedkamer. Voor mij pakt ze een halflange groene galajurk met linksboven een stoffen bloem en platte bruinleren ballerina's en voor Fin pakt ze een bruine broek van soepele stof, een witte bloes en nette schoenen.

'Hup, aantrekken die handel en naar het banket,' zegt Nyna opgewekt.

Gedwee neem ik de jurk en schoenen mee naar een kleedhok en trek het aan. Nyna steekt mijn haar snel nog even op en duwt ons dan richting de eetzaal. Oké.

Het banket is vrij saai, allemaal mensen die onze handen willen schudden. Tja, je moet het maar leuk vinden. Moe lig ik die avond in bed. Ik ben al half in slaap, als ik opeens recht op in bed ga zitten. Ik weet het!