Tak,Panie Yamanaka||InoHima

5. Cześć! Jestem Deidara,hm!

Mała notka będzie na dole!
A teraz enjoy < 3

________________________________

Bycie wykorzystywanym nie kojarzy się z niczym
innym jak z bólem. Rozerwanie na kawałki,egzystencja niczym z horroru. Przeszywający na wskroś ból czy to fizyczny,czy psychiczny jest okrucieństwem jakiego może doświadczyć człowiek. Nikt nie zasługuje na to,aby cierpieć. N i k t,ale on z uśmiechem na twarzy potrafił sprawiać ból. Bez skrupułów można było nazwać go demonem. Kochał kiedy ludzie błagali o litość. Miał z tego niezłą zabawę i co rusz znajdywał nowe zabawki,niczym małe dziecko. Okrutny,wstrętny,najgorszy jakiego świat znał. Wszyscy się bali i nikt nie śmiał z nim zadzierać.

—Tsunade zawiodła—powiedział spokojnie mężczyzna.

—Nie dziwi mnie to—odparł beznamiętnie drugi mężczyzna.

Siedział na skórzanym,brązowym fotelu. Z policzkiem podpartym o zaciśniętą dłoń i skrzyżowanymi nogami. Z nonszalancją wyrytą na twarzy,popatrzył na swojego wspólnika prychając.

—Co robimy szefie?

—Sam złożę jej wizytę.

—-Domyślam się,ale co z dziewczyną?

Mężczyzna w ułamku sekundy przewrócił stolik kawowy,podrywając się na fotelu. Wszystko runęło z hukiem na podłogę na co drugi z mężczyzn podskoczył w miejscu na ten akt agresji.
Drugi zaś,zmarszczył brwi i ze wściekłością wypowiedział słowa:

—Idź do niego! Powiedz,że czas na plan B.

***

Wrzucała do koszyka produkty spożywcze,a ściślej mówiąc-chipsy. Czyli to,co kochała najbardziej.Te cieniutkie plasterki smażonego na głębokim oleju ziemniaka o smaku consomme.

—Mogłaś mi powiedzieć—rzekła do dziewczyny za nią,wkładając do koszyka mleko.

—Wiem,przepraszam. Nie chciałam Ci zawracać tyłka—odpowiedziała z cichym westchnięciem.

Ciemnoskóra dziewczyna zatrzymała się w pół kroku i odwróciła. Wbiła gniewne spojrzenie w swoją współlokatorkę.

—Nie zwracać tyłka? Kochaniutka,mam na tyle duży zad,że uwierz Twoje słowa by się tam zmieściły—mówiła,wymachując jogurtem przed twarzą tej drugiej.

—Jesteś niemożliwa—wybełkotała Himawari między chichotami.

—To jedna z moich zalet—puściła oczko.

—Idę po ketchup—powiedziała wciąż rozbawiona ciemnowłosa i zniknęła z pola widzenia.

Chodziła między alejkami szukając tego sosu z pomidorami. Po drodze zagubiła się dwa razy,wszakże sklep był naprawdę duży i znaleźć tutaj cokolwiek graniczyło z cudem. Chyba,że miało się wysoko rozwiniętą intuicję i potrafiło się jej słuchać.

W końcu znalazła alejkę,w której odnalazła ketchup,ale jak na złość był na wysokiej półce do której ledwo sięgała. Stanęła na palcach,wyciągając rękę na tyle ile mogła i starała dosięgnąć produkt.
Nagle,usłyszała głos dochodzący zza jej pleców:

—Pomogę.

Wielka,męska dłoń oplotła plastikowe opakowanie,które z gracją zostało ściągnięte na dół i podane w odpowiednie ręce. Młoda dziewczyna z lekką dekoncentracją dotknęła sosu pomidorowego i przez przypadek musnęła palce mężczyzny. W mgnieniu oka zabrała kończynę,odchrząkując:

—Dziękuję Panu bardzo—powiedziała,spoglądając na jego ubiór.

Facet miał na sobie szary swetr,gdzie rękawy miał podwinięte do łokci,czarne spodnie i białe adidasy. Przeniosła się wzrokiem na jego twarz i to co zobaczyła,zmiękło jej serce. To był najpiękniejszy uśmiech jaki kiedykolwiek mogła zobaczyć. Jego ciemne jak noc oczy wesoło migotały.Za to jej policzki przybrały różowego koloru,aż musiała odwrócić się plecami.