Escaping from My Past

CHAPTER 9

PS: Sorry po if ngayon lang naka UD medjo busy pag dating sa school e tinambakan ba naman kami ng mga paper works lalo na sa PR2

Anyway here you go! enjoy reading! sorry din sa mga wrong grammars

Kei's POV

*Knock! *Knock! *Knock!

Malakas na katok ang narinig ko pag baba ko mula sa kwarto

Ang aga naman neto? sino ba sila?

Baka si Mira?

Pero hindi, kung si Mira yon mag te text muna yun panigurado bago pumunta dito

Pagbukas ni Mama ay hindi ko ko maintindihan kung bakit may pulis na kakatok sa amin sa ganito ka aga. At hindi lang pulis ang kasama nya, isa ding abugado

"Good Morning Mrs. Valdez I am Officer Dave Ethan Turner, I am here to guard in case you oppose the taking of the child."
paliwanag ng pulis

"Good Morning also, I am Attorney Sarah Mitchell, the lawyer of Mrs. Vealrossia" pakilala ng abugado

A-anong nangyayari?

Hindi pa man nakakapagsalita ang isa saamin ng bigla nalang din sumulpot ang hindi ko inaasahan, si kuya, his cold stares and  his silence are making nervous, I think I now know what is happening

'I swear Kei.. one of these days, I'm going to see you, not once but twice!'

I suddenly remember yung text sa akin ni kuya

So this is what he mean?

Kuya... why?

"We are here to accompany Mr. Vealrossia to get her sister, we also have here a contract, or let us say a deal where you need to sign here na ibabalik nyo na ang bata sa tunay niyang magulang, kung may balak kayong tumutol ay nandito kami para ar-" Hindi pa man natatapos ni officer ang sasabihin nya ay kinuha na ni mama ang contract paper at pumirma mabilis ding kinuha iyon ni papa at pumirma

"M-ma?...Pa?" pagtawag ko habang lumuluha

Hindi rin nakaligtas sa mga mata ko ang mga luha na sunod sunod ding umagos sa kanilang mga mata

"Ma, b-bakit?" tanong ko

Agad nyang pinunasan ang kanyang luha bago sumagot

"Anak, kailangan e" sambit nya habang patuloy na pinupunasan ang kanyang mga luha " Ni wala nga kaming maayos na papel para mapatunayan na saamin ka," bahagya pa syang natawa bago nagpatuloy " kaya, wala kaming karapatan anak, w-wala kaming laban.. w-wala kaming magagawa"

"M-ma.. hindi.. wag ma"

"Anak, kung... p-pwede lang e, pero wala e, wala kaming laban, gustuhin man namin, hindi pwede, ito rin ang tama anak. Oras na siguro para, punan nila yung pagkukulang nila sayo" tugon ni papa at mapaklang ngumiti

Unti-unting bumagsak ang mga luha ko na kanina pa gustong lumabas

"Let's go" my brother said without looking at us

Then I suddenly remember what he say these past days

'Sa susunod na pagkikita natin, babawiin kana ni kuya'

Ito na ba yun?

Hindi ko alam kung ano ang dapat na maging reaksyon ko, kung malulungkot, magagalit, iiyak pero sa oras na to para akong isang estatwa na pino proseso pa sa isip ko kung ano ang mga nangyayari