Kara Pelerin

Sızı

"Ne demek Eceli gördüm!?"

Yekta çıldırmış gibiydi. Murat'a hem telaşlı hem de öfkeli bakışlar atıyordu.

"Sakin ol Yekta iyiyim ben."

"Suç benim sen bana emanet etmiştin onu koruyamadım."

Umut gergindi. Görev onundu koruması gerekti Murat'ı.

"Hayır! Suç benim hata yaptım."

"En azından farkında."

Yakup ortamı yumuşatmaya çalışıyordu. Sinirli Yekta'yı en iyi bir o birde Arif bilirdi.

"Peki kimdi bu Ecel?"

Öykü mümkün gibi çok sakindi. Bu soru kimsenin aklına gelmemişti.

Murat derin bir iç çekti.

"Yağız Kayra Seyitoğlu.."

Herkes ciddi misin bakışları attı. Bunu beklemiyordu kimse.

"Seni neden öldürmediği belli oldu."

"Sırası değil Saim."

"Ne değili abi diyorum size bu çocuk gay. Anlayan mı var?!"

"Saim!"

"Nee. Haklıyım."

Hilal Saim'e delici bakışlar attı ve Saim sustu.

"Şimdi ne olacak?"

Murat cevabını bildiği sorular sormayı sevmezdi. Ama cevabını bilsede yanlış olmasını diledi.

Yekta üzgünce baktı Murat'a.

"Onu öldürmek zorundayız."

"Evet. Ama Yağız.."

Tuna sözünü kesti.

"Onun için umut yok artık. Unutmalısın."

"Anladım."

Hayat sessizce Arif'in elini tuttu. Arif'in bakışları ellerine kaydı. Sevgilisine gülümsedi. İkiside aynı şeyi düşünüyordu. Sevenler için her zaman bir yol olmalıydı. Murat ve Yağız bu kadar severken ayrılamazlardı. Bir yol olmalıydı.

"Bir yolu yok mu Yekta. Yağız'ı kurtaramaz mıyız?"

"Bir yolu olsaydı emin ol bunu çok önce yapardık."

Murat sessizce yanlarından ayrıldı. Onlar Yağız'ı nasıl öldüreceklerini konuşurken orada olmak istemiyordu.

Köşkten çıkınca karanlık göğe baktı. Aya kitlenen gözlerinden iki damla yaş süzüldü yanaklarına.

Yürümeye başladı. Bu gün av yoktu. Elleri cebinde ilerlerken birden boynunda bir acı hissetti. Elini oraya bastırdı. Acı sürerken bir iblis kahkahası kulaklarına doldu.

"Ahh meleğim ne kadar komiksin."

"Bu siktiğim acı da ne?!"

"Bu sana geldiğimi söyleyen tatlı bir mesaj. Yoksa beğenmedin mi (!)"

"Ne kadar sevdiğimi bilemezsin!"

Ecel bu gün görevde gibi giyinmişti. Siyah bir pelerin içinde ise gene siyah olan bir tişört vardı. Giyinişi savaşçıyı andırıyordu.

"Bu gün benim görev günüm değil. Ne istiyorsun?"

"Önemli değil benim için. Uğraşacak adam gerek."

Murat iç çekti ve gözlerini sarıya dönüştürdü. Ardından Ecel'e attığı her adımda gündelik kıyafetleri bir savaşçınınkine bıraktı kendini.