Artık gün geçtikçe alışıyorduk bu duruma . Annem ablama doktora gitmesi için ne kadar dil dökse de ablam bir türlü ikna olmadı . Annem bunu ölüme kadar gidebileceğini de söyledi ve ablam yine inkar ederek " Onlar istemiyor zorlama " dedi . Bir kaç ay geçti ve ablam gün geçtikçe daha fazla kötüleşti . Artık her yeri delik deşikti . Geceleri kendiliginden kalkıp günlüğüne saçma çizimler yapmalar , kendi kendine konuşmalar ve daha aklınıza gelebilecek her şey . Göz altları simsiyahtı . Eski ablamdan eser yoktu . 1 yıl sonra ablam hiç birimizi tanımamaya başladı . Daha da kötü oldu annem bir hocaya göstermeyi düşündü ve götürdü . Hoca ona bu hastalığın ilerlediğini ve yardım edemiyeceğini söyledi . Yani artık ablam günden güne gözümüzün önünde eriyordu .
