her kuş özgürdür, çünkü bazıları sadece yaşadığı kafesi bilir.
.
.
.
yaşıyorum ben
rüzgârda süzülen yapraklar ile yaşıyorum kör kıyıların dibinde
ben yanıyorum güneş gibi, onun ışığı sönmesin diye
bir kuyunun dibinde kaybolmuşum yine,
rüzgârda süzülen yapraklar ile mahvolmuşum
ben özgürken bile mahsurmuşum
dirilip tekrar ölmedim,
çünkü ben hiç doğmadım,
ne olur ki sanki, bir kere bile olsa yaşasam?
ölüm uğruna yaşayan kalbim,
kaybolmuş yine bir dipsiz kuyuda,
bekliyor bir şeyi, olmayan birisini
arıyor kendisini, bulamıyor evini
lütfen söyle bana kalbim,
hiç olacak mısın memnun
yoksa kalacak mısın mecnun?
.
.
.
tüm hayatını bir kafeste geçiren bu kuş, gerçekten yaşadı mı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
isimsiz
Poetrybu sağır dünyada attığım çığlıklar duyulsun diye yazıyorum, kör olanlara görünmek için uğraşmayı bıraktım. [ben profesyonel bir yazar/şair değilim, sadece isimsiz bir günlük okuyorsunuz]
