kendimizi tanıyamıyoruz, sadece başkalarının görmesini istemediğimiz şeylere odaklanırken kayboluyoruz.
.
.
.
kalbini koyduğun kutuyu gömdün, nerede bilmiyorsun
şimdi sana kalpsiz diyorlar, katılıyorsun
bir yerlerde gömülü kalbin, atıyor hâlâ
ama kulaklarını tıkamışsın
bir zamanlar başkalarının seni görmediği gibi,
kendini gömmüşsün karanlığın dibine
yanan ateşin söndü sanıyorsun
ama hâlâ parlıyorsun
soğuk sularda boğuluyorsun, oysa ki sen yüzmeyi doğuştan biliyordun.
.
.
.
Belki de kendini gerçekten tanısaydın, en sevdiğin insan olurdun.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
isimsiz
Poetrybu sağır dünyada attığım çığlıklar duyulsun diye yazıyorum, kör olanlara görünmek için uğraşmayı bıraktım. [ben profesyonel bir yazar/şair değilim, sadece isimsiz bir günlük okuyorsunuz]
