[ elveda dansı ]
.
.
.
bir kız vardı uçurumun başında, rüzgâr ile dans eden
hafif bir esinti vardı havada, ruhunu alıp götüren
bir kız vardı gördüğüm, son dansını sergileyen.
bir çocuk vardı ruhunda, kaybolduğu karanlığa aşık bir çocuk
bu çocuk bile varmıştı bir sona, ama o yaşıyordu hâlâ
ona yazılan sonu beklemekten sıkılmıştı artık,
kendi sonunu yazmayı diledi, sonsuza dek dans etmek isterdi
bir kuş uçuyordu havada, geleceğini görmüş bir kuş,
fırtına ortasında süzülüyordu sakince
bu kuşun kanadı kırıktı ama,
o kırgınlığa aşıktı.
.
.
.
geleceğini görmüştü, çünkü öleceğini biliyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
isimsiz
Poetrybu sağır dünyada attığım çığlıklar duyulsun diye yazıyorum, kör olanlara görünmek için uğraşmayı bıraktım. [ben profesyonel bir yazar/şair değilim, sadece isimsiz bir günlük okuyorsunuz]
