#3 Roep van de wind

Hoofdstuk 4

Ze lopen over een kiezelpad, door een stad bestaande uit grote, houten paalwoningen. Sommige staan in het water of op drassige modder, maar veel grond is ook stevig en vast. Dat zijn de plekken waar kinderen voetballen en volwassenen samenkomen om te praten of onderhandelen. Doordat alles zo ruimtelijk is opgezet, geeft deze plek meer het gevoel van een dorp. Maar daarvoor is het te groot, het feit dat ze al een halfuur onderweg zijn en nog steeds in de buitenwijken lijken te lopen, is het bewijs.
Het is drie uur geleden sinds ze ontdekten dat Cameron en Myrthe geen spoor hadden achtergelaten. Robyn draagt nog steeds dezelfde knielange spijkerbroek en donkerblauwe shirt als op het eiland. Het is dertig graden en ze peinst er niet over om haar donkerrode haren te verbergen onder een hoofddoek.
Die tijd is voorbij.
Overal waar ze lopen, stoppen mensen met waar ze mee bezig waren, kijken hen na. Maar niemand spreekt hen aan.
Hun eerste doel is accommodatie vinden, een plek om één of meer nachten te verblijven. En dan willen ze proberen zoveel mogelijk informatie te vergaren over wie Isabella is. Waar ze verblijft. Of ze een zwakke plek heeft.
Het kan zijn dat Isabella naar hen toe komt. Dat is ook de reden dat Robyn haar identiteit niet verbergt. Wat haar betreft kan dat moment niet snel genoeg komen.
'Ik heb geen kamer voor jullie,' zegt een kale man met een baardje nors.
'Waarom niet? Zit u vol?'
'Nee. Maar ik wil niet dat de vorstin mij doodt omdat ik jullie onderdak heb gegeven. Of dat mijn gastenverblijf ineens het middelpunt wordt van jullie strijd.'
'We hebben vijf van de zes magiërs verslagen,' zegt Charissa. 'Het minste wat je kunt doen, is ons een bed geven.'
De man schokschoudert. 'Mijn leven is er geen spat door veranderd. En als je het mij vraagt, is de situatie alleen maar verergerd doordat Isabella ook de macht in de andere twee rijken heeft kunnen grijpen.'

En dus staan ze een paar seconden later weer buiten. Meer bordjes wijzen naar gastenverblijven, maar Robyn vraagt zich af of ze daar meer geluk hebben. Moeten ze straks buiten slapen?
'Laat mij dit maar regelen,' zegt Charissa, die hun kansen duidelijk positiever inschat.
'We zitten vol,' zegt de volgende eigenaar.
Hij slaakt een kreetje als er ineens een mes naast zijn hand in het houtblad steekt.
'En nu?' zegt Charissa dreigend.
'I-ik... ik kan iemand uit z'n kamer zetten.'
'Dat hoeft niet. Onze excuses en ik hoop dat u dit akkefietje snel weer vergeet,' zegt Mitchell verontschuldigend.
'Nog meer goede ideeën?' zegt Mitchell als ze buiten staan.
'Ja.' Charissa is niet uit het veld te slaan.
'Kunnen wij twee kamers krijgen?' vraagt ze aan de volgende kandidaat. 'In ruil zal ik mensen voor u genezen. Heeft u vrienden of familieleden die ziek zijn?'
De man lijkt overdonderd door dit voorstel. Hij kijkt langzaam van Charissa, naar Mitchell en dan naar Robyn.
'Jullie zijn echt de mensen van de posters,' zegt hij dan.
Hun gezichten stonden op gezochtposters. Al zijn die nu ongeldig verklaard. Soran wilde veel geld uitloven voor de gouden tip, maar Isabella niet.
'Zeker, mijn belofte is waarheid,' zegt Charissa.
'Oké,' zegt de man dan. 'Op voorwaarde dat jullie nooit iets over mij of deze plek tegen Isabella zeggen.'
'We hebben geen enkele reden om daarover iets te zeggen,' zegt Robyn vriendelijk. Wanneer ze Isabella ziet, zijn er honderd andere woorden die ze liever naar haar hoofd zou slingeren.
'Ik zal jullie de twee kamers laten zien. En daarna neem ik je mee naar mijn neef, mijn vader en een kennis een paar straten hier vandaan.'
Robyn blijft achter in de tweepersoonskamer die voor haar en Charissa is bestemd. Charissa zei dat ze het wel alleen afkon, en Robyn is daar blij om. Ze heeft tijd alleen nodig om al haar emoties en gedachten op een rij te zetten.
De kamer is eenvoudig en knus tegelijkertijd. Er liggen twee matrassen op de grond met gekleurde dekens en witte klamboes. De houten luiken van twee ramen staan open, waardoor alle geluiden van deze levendige stad duidelijk te horen zijn; stemmen, kippen, de blaf van een hond, getik van paardenhoeven en geknerp van steentjes. De muren bestaan uit boomstammen; er kiert licht tussen de spleetjes.
De gemeenschappelijke 'douche' is verderop in de gang; je moet aan een touwtje trekken en dan komt er water uit een bamboestengel. Op een houten plankje staan allerlei zeepjes. Robyn blijft langer onder het koude water staan dan ze anders zou doen, alsof ze hoopt met het zweet ook alle wanhoop en ellende weg te spoelen. Maar hoe erg ze haar best ook doet, het lukt haar niet om haar hoofd leeg te maken.
Telkens gaan haar gedachten naar Cameron en Myrthe en vraagt ze zich af wat Isabella hen laat doen. De ergste scenario's tiranniseren haar gedachten.
Toen ze wisten dat Cameron en Myrthe buiten bereik waren, zijn ze terug gegaan naar het eiland om hun spullen in te pakken. Daarom kan Robyn schone kleren aantrekken wanneer ze klaar is. Ze gaat op het bed liggen, compleet uitgeput van alle emoties, en toch ontzettend wakker.
Ze moet een manier vinden om Isabella te vinden en stoppen. Haar brein draait overuren en ze heeft het gevoel dat ze zichzelf gek maakt.
Ze wilde alleen zijn, maar is nu opgelucht als Charissa binnenkomt. 'Er staat beneden iemand op ons te wachten,' zegt ze. 'Hij zegt dat hij meer informatie kan geven over Isabella.'
'Wat? Serieus?' Direct zit Robyn overeind.
'Je denkt toch niet dat ik hier grapjes over zou maken?'
Robyn is al halverwege de gang. Beneden staat een jongen van hun leeftijd met bruine krullen tot op zijn schouders en een scheve neus.
'Wauw,' zegt hij vol ontzag als hij haar ziet. 'De vuurmagiër. De sterkste van allemaal.'
'Dat weet ik nog zo net niet,' zegt Mitchell, die zich nu ook samen met Charissa bij hen voegt.
'Ik ben Carlos,' zegt de jongen, en hij steekt zijn hand uit. Zijn ogen schitteren. Zijn blijdschap werkt Robyn wat op de zenuwen, het voelt volledig misplaatst op deze dag.
Ze pakt zijn hand en stelt zich voor. De anderen doen hetzelfde.
'Heb je echt informatie?' zegt Robyn wat wantrouwend. Misschien was het immers een manier van Carlos om zijn idolen te kunnen spreken.
Carlos knikt. 'Ik zal jullie ergens naartoe brengen.'
'Waarheen?'
'Daar kan ik niet vrijuit over spreken. Volg mij maar.' Hij draait zich om en Robyn, Mitchell en Charissa kijken elkaar kort aan en knikken dan. Ze weten niet of Carlos te vertrouwen is, maar ze hebben niets te vrezen van iemand zonder magie.
Terwijl ze door de stad lopen, vuurt Carlos allerlei vragen op hen af. Mitchell lijkt dat wel leuk te vinden en raakt al snel verwikkeld in een levendig gesprek met de jongeman. Robyn is daar blij om, zij kan zich nauwelijks concentreren op zijn woorden, zelfs als ze dat zou willen.
Carlos brengt hen naar de eerste van een rij van zes grote paalwoningen. Ze beklimmen een houten trap en gaan naar binnen.
Het eerste wat Robyn opvalt, is dat dit geen huis is. Van buiten leken dit zes paalwoningen, maar in werkelijkheid staat ze in een grote ruimte die zeker drie van de woningen beslaat. Ze ziet boekenkasten, matjes en kleedjes en een spreekstoel aan de andere kant van de ruimte. Ze vermoedt dat de drie paalwoningen achter de volgende deur ook niet zijn bewoond, maar ruimte bieden aan...
Aan wat hier ook wordt gedaan. Is dit een conferentiezaal? Daar lijkt het wel op, maar dan met een heel ander uiterlijk dan in hun eigen wereld.
Her en der zitten mensen op de matjes boeken te lezen of gedempt te praten. Carlos vraagt iets aan één van hen, die knikt en dan gebaart dat ze mee mogen komen.
Robyns vermoeden wordt bevestigd als ze de grote zaal verlaten en naar een kleinere kamer gaan, eveneens met boekenkasten en matjes.
'Ga zitten.' De man gebaart naar de matjes op de grond. 'We zijn zo terug.'
Carlos en de man laten hen alleen. Robyn en Mitchell gaan op de matjes zitten, maar Charissa loopt naar een van de boekenkasten en bekijkt de ruggen.
'Dit is de eerste keer dat je geïnteresseerd lijkt in boeken,' grapt Mitchell.
Charissa geeft geen antwoord, terwijl ze enkele boeken uit de kast haalt en beter bekijkt. Ook Robyn heeft geen behoefte aan een gesprek, in plaats daarvan geeft ze haar ogen goed de kost. Wat is dit voor plek? Een soort buurthuis?
'Wapens,' zegt Charissa. 'Oorlogsstrategieën. Geschiedenis. Boeken over de magiërs. Kijk, deze gaat over Virgil.'
Robyn voelt een fladder in haar maagstreek. Plotseling lijkt het geen buurthuis meer. Misschien... Misschien bevat deze plek wel essentiële informatie om Isabella te verslaan. Opgewonden voegen zij en Mitchell zich bij Charissa.
Er is zeker een halfuur verstreken als een donkere stem achter hen zegt: 'Mijn excuses dat ik jullie zo lang heb laten wachten.'
Alle drie draaien ze zich direct om. Aan de ene kant had Robyn graag meer tijd gewild om de boeken te bekijken, aan de andere kant snakt ze naar de informatie die deze man hen kan geven. In de boeken heeft ze nog niets zinvols over Isabella gezien. Maar één ding weet ze wel: deze plek is illegaal, de eigenaren zijn duidelijk tegenstanders van de magiërs.
'Neemt u alstublieft plaats.' De man gebaart naar de matjes. Als Robyn naar hem toeloopt, geeft hij haar een stevige handdruk. 'Zayad Chavez.'
'Robyn Meijer.'
Als iedereen zich heeft voorgesteld en is gaan zitten, neemt Zayad tegenover hen plaats in kleermakerszit. Robyn schat hem halverwege de veertig. Hij heeft een sterke kaaklijn, breed voorhoofd en zijn haar samengebonden in een paardenstaart; blond doorspekt met grijs. Zijn mouwloze shirt tonen gespierde armen ontsierd door lange, witte littekens. Waarschijnlijk uithalen van messen. De diepe rimpels in zijn voorhoofd en bij zijn mondhoeken lijken niet te passen bij zijn leeftijd, net als zijn ogen, die hen gereserveerd opnemen.
Twee jongemannen staan aan zijn weerszijden. Het valt Robyn op dat ze blijven staan en pistolen in hun riem hebben.
Ze vraagt zich of ze Zayads vaste lijfwachten zijn, of dat ze hier alleen zijn vanwege hen.
Carlos komt zonder iets te zeggen binnen, zet een dampende kop thee voor hen neer en verlaat eerbiedig de ruimte.
'Waarschijnlijk hebben jullie al een idee van wie we zijn,' zegt Zayad. Zijn diepe stem vult de ruimte. 'Maar voor de volledigheid zal ik het uitleggen. We zijn onderdeel van een grote guerrillabeweging, met verschillende vestigingen verspreid door het hele rijk. Ons doel is informatie verzamelen over de magiërs, in de hoop zwakke plekken te vinden. Ik weet dat Carlos heel enthousiast was om jullie te zien. Het spijt me te moeten zeggen dat ik dit enthousiasme niet deel. Wanneer we elkaar een paar maanden geleden hadden ontmoet, had ik jullie feestelijk onthaald. Helaas zijn de omstandigheden veranderd.
Mag ik vragen waar de aardemagiër is?'
Robyn heeft een moment nodig om alle informatie te verwerken. En dan nog een moment om de volgende woorden uit te spreken.
'Isabella... heeft haar.'
Zayad sluit even zijn ogen, zijn mond vertrekt. Maar als hij zijn ogen weer opent, is zijn stem kalm. 'Dat vreesde ik al toen ik zag dat jullie maar met z'n drieën waren.'
'Je bent al op de hoogte van Cameron.' Het is geen vraag. Robyn merkt dat Charissa en Mitchell haar het woord laten voeren, alsof het zo is afgesproken.
'Dat klopt. Jullie beseffen wel wat voor risico jullie vormen?' zijn stem is scherp. Dat verrast Robyn. Zoveel vijandigheid had ze niet verwacht.
In plaats van mee te buigen in de richting die hij wil en antwoord te geven, besluit ze zelf de controle over het gesprek te nemen. 'We hebben allemaal hetzelfde doel: Isabella verslaan. Wij hebben magie, jij hebt informatie. Laten we elkaar helpen.'
Hun kennis over dit rijk is beperkt. Wat ze wel weten, is dat Isabella's invloed in de levens van de inwoners kleiner is dan dat die van Virgil en Soran was. Haar verblijfplaats is niet algemeen bekend. Ze geeft niets om haar publieke imago; er zijn geen standbeelden of eretekens. Er zijn wel landelijke belastingen, maar die zijn vrij laag. Veel steden zijn zelfsturend, al schijnen ze wel verantwoording af te leggen aan Isabella. In ieder geval zijn er geen landelijke instellingen of organen; Isabella is de alleenheerser.
Kortom: Robyn heeft de indruk dat Isabella de levens van de mensen niet verslechtert, maar ook niet verbetert. Ze bemoeit zich er gewoon weinig mee, zo lang zij de machtigste en sterkste persoon in het rijk is, vindt ze dat prima.
Zayad zegt even niets, maar blijft haar strak aankijken. Robyn krijgt een ongemakkelijk gevoel bij hem, maar laat niets merken.
Dan zucht Zayad. Iets van zijn weerstand lijkt uit hem te vloeien.
'Ik weet dat jullie het goed bedoelen,' zegt hij. 'Jullie hebben vijf magiërs verslagen. Mensen gered, akkers vruchtbaar gemaakt. Het was een heldhaftige poging.
Maar helaas is het niet meer dan een poging. Wanneer Isabella jullie allemaal in haar macht krijgt, zijn we slechter af dan daarvoor. Daarvóór hadden we zes magiërs die verdeeld waren, op slechte voet met elkaar stonden en niet samenwerkten. Wat denk je dat er gebeurt als jullie Isabella's dienaren worden? Zes magiërs die samenwerken. Vijf magiërs die alles doen wat zij wil. De gevolgen zullen catastrofaal zijn. Het zou de donkerste tijd uit onze geschiedenis zijn.'
Als hij uitgesproken is, blijft het stil. Zijn woorden blijven nagalmen in de lucht, in Robyns hoofd, in haar buik.
Hij heeft gelijk. Natuurlijk heeft hij gelijk.
'Dat gebeurt niet.'
'Kun je dat onderbouwen met argumenten, jongedame?'
Robyns mond is kurkdroog. Ze wil vanalles roepen, maar weet dat het alleen maar gebaseerd is op emoties en dat dat bij deze man alleen maar een slechte indruk maakt.
'U hebt helemaal gelijk,' zegt Charissa plotseling, met een kalmte die ze zelden gebruikt. 'En ik begrijp uw zorgen volledig. Maar u zei net zelf dat we al vijf magiërs hebben verslagen. U mag ons wel wat meer krediet geven, in plaats van er bij voorbaat al van uit te gaan dat we verliezen.'
'Dat deed ik eerst niet. Maar dat de aardemagiër nu ook overgenomen is, verandert alles. Het is nu drie tegen drie. En wanneer jullie tegenover Isabella staan, zal ze direct nog iemand van jullie overnemen. En dan is het vier tegen twee. Einde verhaal. Jullie strijd was voorbij op het moment dat de aardemagiër werd overgenomen. Tenzij...' Zijn ogen gaan naar Robyn. 'Tenzij één van jullie sterker is dan de lucht- en aardemagiër samen.'
Het blijft even stil.
'Dat dacht ik al.' Zayad staat op. 'Bij deze wil ik jullie dringend verzoeken om onder te duiken. Tot twee jaar geleden had niemand ooit van jullie bestaan gehoord. Waar was deze plek? Of nee, vertel het me niet. Vertel me alleen of deze plek nog steeds dienst kan doen als onderduikplaats. Zo niet, dan zullen wij jullie helpen onder te duiken.'
'Nee.' Nu staat Robyn eveneens op. 'Je argumenten zijn waar. Je hebt volledig gelijk. Maar op dit moment zijn twee van onze vrienden in de macht van Isabella. Ze gaan door een hel! En we laten ze niet in de steek. Ook al zijn onze kansen klein, we gaan ze redden. En je kunt een heleboel tijd verspillen om ons van gedachten te proberen te veranderen. Maar aangezien dat je niet gaat lukken, stel ik voor dat je ons informatie geeft, zodat we onze kansen vergroten.'
Zayads donkere ogen versmallen zich. 'Je laat je leiden door emoties.'
'Dat weet ik. Zo ben ik nou eenmaal geschapen.'
'Besef je wel dat je nu miljoenen levens riskeert om twee vrienden te redden? Zouden zij dat willen?'
Die woorden zijn als messteken. Even vergeet Robyn om adem te halen, maar dan vindt ze haar stem terug. 'We gaan winnen.'
'En jullie?' Zayad richt zijn blik nu op Charissa en Mitchell. 'Kunnen jullie wel helder denken?'
Charissa gaat achter Robyn staan. 'We gaan winnen.'
Mitchell gaat ook staan, maar hij schuifelt ongemakkelijk met zijn voeten. 'Vertel ons gewoon alles wat je weet,' zegt hij.
'Ik had jullie hoger ingeschat. En jou zeker.' Hij kijkt naar Robyn. 'Ze zeggen dat je een leider bent. Een leider kan moeilijke keuzes maken. Een leider weet wanneer hij iemand moet opofferen voor het behoud van velen. Goede genade, weet je hoeveel mensen ik heb verloren? Weet je hoe moeilijk ik dat vind? Ik kan me de laatste nacht dat ik fatsoenlijk heb geslapen niet eens herinneren. Maar dat is het lot van een leider in een oorlog.'
Robyn probeert de brok in haar keel weg te slikken. Zijn argumenten raken haar tot diep in haar ziel.
Maar dan denkt ze aan Myrthes zorgzame ogen, Camerons vriendelijke glimlach.
'Ik ben geen leider,' zegt ze zacht. 'En ik ben niet zo sterk als jij.'
Zayad zucht en veegt zijn haar van zijn voorhoofd. Schudt zijn hoofd. 'Ga zitten,' zegt hij dan. 'Drink je thee. Ik veracht jullie plannen, maar realiseer me dat ik jullie toch niet kan tegenhouden. Laten we informatie uitwisselen. Maar op één voorwaarde.'
Hij laat met opzet een stilte vallen.
'Dat jullie mij informatie geven over de aardemagiër en luchtmagiër. En over julliezelf, voor wanneer Isabella jullie in haar macht krijgt.'
'We zullen jullie vertellen hoe jullie jezelf kunnen beschermen,' zegt Robyn.
Even denkt ze dat Zayad iets anders wil zeggen, misschien vragen hoe hij Cameron en Myrthe kan vermoorden. Ze zet zich schrap. Maar dan knikt hij. 'Goed.'
Robyn besluit te beginnen, als teken van goede wil. 'Cameron is zo snel dat je hem niet eens kunt zien,' zegt ze. 'Het heeft geen zin om van hem weg te rennen. Het heeft ook geen zin om op hem te schieten, hij kan alle projectielen weg laten vliegen.'
Zayad knikt, blijkbaar is deze informatie hem bekend. 'Ga verder.'
'Cameron kan voelen waar de lucht gebroken wordt. Op die manier kan hij iedereen vinden. Als je voor hem vlucht, is het slim om je omtrek te veranderen. Ik ben ontsnapt door in het water te springen. Je ingraven in zand, modder of sneeuw heeft waarschijnlijk hetzelfde effect.'
'Oké. Dat is nuttige informatie.'
'Er is nog iets,' zegt Mitchell. Robyn kijkt hem aan, hopend dat hij niet iets stoms zegt.
'Hij kan geen details zien.'
'Wat?' zegt Robyn verrast. En ineens begrijpt ze wat Mitchell bedoelt.
'Cameron droeg contactlenzen. Dat is iets wat je kunt gebruiken in plaats van een bril,' legt hij nu aan Zayad uit, wetend dat deze wereld geen contactlenzen kent. 'Je stopt iets in je ogen en dan kun je scherper zien. Vlak voor Cameron in Isabella's macht kwam, hadden we een gevecht met Soran. Cameron droeg liever contactlenzen, omdat een bril makkelijker stuk kan gaan in een gevecht. En hij zei altijd dat hij met contactlenzen meer kan zien. Soms kijk je langs een montuur heen en kun je niet zien wat er in je ooghoeken gebeurt.'
'En waarom denk je dat hij nu niet goed meer kan zien?'
'Omdat je contactlenzen elke nacht in vloeistof moet stoppen. Ik denk niet dat Cameron die bij zich had. En ook als hij het wel bij zich had... hij had maandlenzen. Die hoor je een maand te dragen. En ja, dat kun je rekken, maar op den duur worden je ogen droog en geïrriteerd.'
'Waarom zei je dat niet eerder?' vraagt Robyn.
Mitchell schokschoudert. 'Ik dacht dat jullie dit wel wisten.'
'Hoe slecht zijn zijn ogen?' vraagt Zayad.
'Hij zei dat hij kleuren en vormen kan gezien. Van een afstandje kon hij mijn ogen, neus en mond niet zien. Dus je hem aanvalt met iets kleins, ziet hij het niet.'
'Maar hij voelt het dus wel,' zegt Robyn.
'Ja, hij voelt de omtrek wel. Dus schieten heeft nog steeds geen zin.'
'Nu is het jouw beurt,' zegt Robyn, voordat Mitchell uitweidt over wat voor aanvallen dan wel zin zouden hebben.
Zayad knikt kort. Zijn rug is recht, hij is duidelijk niet anders gewend dan deze houding. Terwijl Robyns spieren nu al beginnen te protesteren.
'We zijn geen leger,' begint hij. 'We vechten niet openlijk tegen de magiërs. We weten dat we nooit zullen winnen. In plaats daarvan observeren we. We proberen te doorgronden wie Isabella is, wat ze doet, waarom ze dat doet, wat haar routine is... Zo hopen we erachter te kunnen komen hoe we haar kunnen doden.'
Robyns maag voelt als een samengebalde vuist. Laat hem alsjeblieft, alsjeblieft vertellen dat ze weten wat Isabella's zwakke plek is.
'Jaren voordat de magiërs aan de macht kwamen, is er iets afgrijselijks gebeurd in een stadje. Czandini. Alles wijst erop dat de bevolking elkaar heeft vermoord. Er is geen één overlevende die ons kan vertellen wat er is gebeurd. Isabella moet toen een jaar of tien zijn geweest. Dat is, voor zover wij kunnen nagaan, het eerste vertoon van haar macht geweest. Misschien wist Isabella wat ze deed. Misschien niet... Maar onze theorie is dat ze in Czandini is opgegroeid en hier een trauma heeft beleefd. Iets wat haar ertoe aanzette de hele stad uit te roeien. Bewust. Onbewust. Dat weten we niet. Misschien was ze ergens bang voor. Misschien was ze in gevaar. Of misschien werd ze slecht behandeld en haatte ze iedereen zo erg dat ze ze dood wilde hebben.
En we denken dat dit de toon heeft gezet voor de rest van haar leven. Opvallend is dat ze zich alleen maar laat omringen door mensen die ze in haar macht heeft. Het is alsof ze niemand vertrouwt. We hebben geen enkele uitzondering gezien. In al die twintig jaar niet.'
Twintig jaren... Robyn voelt een steek van teleurstelling. Ze observeren Isabella al twintig jaar, en in al die tijd hebben ze geen kans gezien om haar te doden.
Twintig dagen lijken Robyn al een eeuwigheid. Wat zegt ze? Zelfs in twintig minuten kan Isabella Cameron en Myrthe volledig kapot maken.
'Dus ze heeft geen familie of vrienden,' zegt Mitchell langzaam. 'Niemand die van haar houdt. En niemand van wie zij houdt.'
Eerder vandaag hadden ze gespeculeerd over het gijzelen van Isabella's dierbaren. Die optie vervliegt.
'Wat ontzettend eenzaam,' zegt Charissa. 'Geen wonder dat ze een psychopaat is.'
'Opvallend is ook dat ze niemand macht wil geven. Mensen mogen de leiding hebben over steden, maar niet meer dan dat. Ook de rijken van Virgil en Soran heeft ze direct overgenomen. Ze duldt niemand naast zich. Dat, samen met het gegeven dat ze alleen marionetten om zich heen heeft, maakt ons duidelijk dat ze niemand vertrouwt. Haar hele leven lijkt er puur op gericht om een veilige haven voor haarzelf te creëren. Ook daarom denken we dat ze een traumatische jeugd heeft gehad, dat mensen haar iets hebben aangedaan voor ze haar stad vernietigde.'
Zayad zwijgt, om zijn woorden te laten bezinken. Dan zegt hij: 'Nu is het jullie beurt.'
'Myrthe heeft de macht over planten en dieren,' zegt Robyn. 'Maar dat wist je vast al. Ze kan meer met planten dan je zou verwachten. Ze kan bomen gebruiken om bruggen en schilden te maken. Lianen kunnen je uit een moeilijke situatie trekken of je doorboren.'
'Of je kilometers wegsmijten,' voegt Mitchell eraan toe.
'En ze kan wortels gebruiken om de grond te doen scheuren. Wegrennen is hier ook geen optie.'
'Wat dan wel?'
'In het water springen,' oppert Mitchell.
'Tenzij er dieren in de buurt zijn,' zegt Charissa. 'Zoals haaien, zeehonden, dolfijnen. Ook dieren die normaal niet gevaarlijk zijn, kan zij je laten aanvallen.'
'Dus het water kan ons van zowel de lucht- als de aardemagiër redden. Totdat jij ook in Isabella's macht bent,' zegt Zayad met zijn blik op Mitchell.
'Ja, dankjewel dat je me eraan herinnert.'
'Is de aardemagiër net zo helder als de luchtmagiër?'
'Wat bedoel je?' vraagt Robyn. 'Myrthe is heel lief en zorgzaam, als je dat bedoelt. We hebben nog niet kunnen proberen om haar terug te halen, maar als iemand geen wrede dingen kan doen, is het -.'
'Dat bedoel ik niet,' onderbreekt Zayad haar kortaf. 'Ik heb gehoord dat de luchtmagiër voor zichzelf kan spreken en denken en onafhankelijk op missies wordt gestuurd. We zijn gewend dat mensen in Isabella's macht... hoe kan ik dat het beste omschrijven... dat ze lege omhulzen zijn. Ze doen wat ze wordt gezegd, meer niet. De luchtmagiër lijkt te functioneren als een normaal persoon. Net als Kana vroeger.'
Dat is nieuwe informatie voor Robyn. 'Misschien is dat positief.' Hoop vlamt in haar op. 'Als Cameron anders is dan anderen, dan betekent dat misschien dat we hem wel kunnen terughalen. En als Myrthe ook-.'
'Het is catastrofaal.' Zayads stem dreunt door de ruimte. 'Isabella's invloed reikt veel verder als ze haar onderdanen belangrijke posities kan geven en zelfstandig kan laten regeren. Dan zijn ze net zo effectief als de hoofdvrouwen en hoofdman van de andere vorsten. Een robotachtige soldaat kan veel minder schade aanrichten dan een kwaadaardige heerser.'
Daarop heeft Robyn niets te zeggen.
'Geldt dat ook voor de aardemagiër?'
Het begint Robyn te irriteren dat hij haar vrienden niet bij naam noemt. Duidelijk bewust om afstand te creëren, om ze minder menselijk voor hem te maken.
'Myrthe,' zegt ze met nadruk op de naam, 'was ineens verdwenen. We hebben haar sindsdien niet meer gezien. Dus dat weten we niet.
Maar ik kan je wel vertellen hoe je mij kunt vermoorden als ik in de macht van de vorstin kom.' Ze negeert het ongemak dat haar woorden veroorzaakt, het was juist haar bedoeling om te choqueren. 'Bij deze heb je mijn toestemming daarvoor. Ten eerste kan ik geen schilden maken. Zonder mijn vrienden was ik al lang dood geweest.'
'Robyn!'
Ze negeert Charissa's en Mitchells protesten.
'Dus alles wat vuur kan weerstaan, kun je op mij afsturen. Ik kan wel dingen laten exploderen, maar daarvoor heb ik mijn handen nodig. Dus als je drie kanonskogels tegelijk op me afschiet, ben ik dood.'
Dus,' zegt ze, ervan genietend dat dit keer niet Zayad maar zij degene is die harde woorden spreekt. 'Nu ik je heb verteld hoe je me kunt doden, verwacht ik dat je me vertelt hoe we Isabella kunnen vermoorden.'
Zayad laat zich duidelijk niet van de wijs brengen, hij blijft volstrekt kalm. 'Een duidelijke tip, zoals die drie kanonskogels, kan ik je niet geven. Maar Isabella is een vrouw van vlees en bloed. Ze kan zich niet herstellen, zoals Virgil. Tenminste, niet zolang...' Hij knikt naar Charissa. 'We kunnen niet bij haar in de buurt komen, maar we hebben listen gebruikt in de hoop haar te doden. Vergif in haar eten, soms een dier met een besmettelijke ziekte naar haar paleis gestuurd... Maar het werkte niet. Ze heeft waarschijnlijk voorproevers. En wat betreft die dieren... Ik weet niet hoe dat is afgelopen, alleen dat ze niets heeft gekregen. Daarnaast heeft ze ogen en oren op meer plaatsen dan je zou denken. Het is lastig om iets in het geheim te doen. Onze mensen worden al gedood terwijl ze nog midden in het beramen van een plan zitten. We denken dat in mensen hun hoofden kan kijken, zonder dat ze ze in haar macht heeft. Dat niemand het merkt.'
Verschillende emoties vechten bij Robyn om de voorrang. Ze is blij dat Isabella zoals een normaal persoon ziek kan worden en gewond kan raken. Eigenlijk wist ze dat al, Isabella wilde Charissa immers als eerste in haar macht nemen, maar het is fijn om deze bevestiging te horen.
Tegelijkertijd is Robyn teleurgesteld. Ze had gehoopt op meer. Een zwakke plek, een dodelijke allergie, wat dan ook.
'Waar is haar verblijfplaats?'
'Dat kan ik jullie niet vertellen.'
'Dat kun je niet of dat wil je niet?'
'Ik weet niet waar het is.'
'Onzin,' zegt Charissa ijzig. 'Je vertelde ons net dat jullie dieren met ziektes naar haar paleis stuurden. Je wilt gewoon niet dat we naar haar toe gaan.'
'Inderdaad. Ik wil het moment dat jullie worden overgenomen zo lang mogelijk uitstellen.'
'Vertel ons alsjeblieft waar het is.' In tegenstellig tot Robyn en Charissa, die direct een aanvallende houding aannemen, probeert Mitchell vriendelijkheid als tactiek te gebruiken. 'Uiteindelijk vinden we het toch wel. En als we winnen, heeft Isabella minder tijd om Cameron en Myrthe kwaad te laten doen. We kunnen slachtoffers voorkomen.'
'Ik geloof niet dat jullie winnen.' Zayad zucht. 'Het spijt me. Het spijt me oprecht dat het lot jullie niet beter is gezind. Ik weet hoe hard jullie voor ons hebben gestreden.'
In de seconde daarna gebeurt er een heleboel tegelijk. Charissa springt met opgeheven mes naar voren. Zayads lijfwachten schieten toe, maar knallen tegen een paars schild.
Er klinkt een scherp geluid als Charissa's mes dat van Zayad raakt. Hij was net zo snel. Even vindt er een krachtmeting tussen hen plaats. Dan wordt Charissa's mes uit haar handen geslagen.
Zayad verstijft als een scherpe ijspunt tegen zijn kin drukt.
'Het spijt me dat het zover moest komen,' zegt Mitchell. 'Vertel ons waar Isabella woont en dan zullen we vertrekken.'
'Ik weet dat jullie me niet zullen doden,' zegt Zayad tussen zijn opeengeklemde kaken. 'Jullie hebben het niet in je. Net zoals dat jullie niet sterk genoeg zijn om twee vrienden op te offeren om miljoenen te redden, zo kunnen jullie ook niet iemand in koelen bloede vermoorden.'
'Misschien niet.' Robyn legt zijn hand op zijn gespierde arm. 'Maar ik kan je wel pijn doen. Ik kan je arm zo erg verbranden, dat je hem nooit meer kunt gebruiken. Ik kan je zo'n pijn doen, dat je op dat moment liever zou willen sterven. Vertel ons waar het paleis is.'
Zayads ogen vinden de hare. Er ligt zo'n kracht en vastberadenheid in, dat Robyn even van haar stuk wordt gebracht.
'Ik heb jullie gevraagd om jullie vrienden op te offeren om miljoenen te beschermen. Hoe hypocriet zou ik zijn als ik niet mijn arm kon opofferen?'
'Vertel ons waar het paleis is. We vinden het toch wel, dus het heeft helemaal geen zin om zo heldhaftig te doen.' Robyn voelt een diepe wanhoop en het kost haar moeite om die uit haar stem te bannen.
'Ik zeg niets.'
'Robyn.' Mitchells stem is een octaaf hoger. 'Stop. Het heeft geen zin.'
'Nee!' Nu lukt het Robyn niet meer om kalm te blijven, haar stem slaat over. Tegen Zayad schreeuwt ze: 'Je begrijpt het niet! Myrthe... Myrthe is het liefste meisje dat ik ken. Als Isabella haar iemand laat vermoorden, zal ze kapot gaan. We móéten haar nú vinden. Je moet me nu de locatie geven. Ik maak geen grap, ik zal je pijn doen. Het is niets vergeleken met de pijn die zij anders zal hebben. En ik geef meer om haar dan om jou!' Tranen troebelen haar zicht.
'Je kunt het niet,' fluistert Zayad. 'Je bent geen echte soldaat. Jij kunt niet doen wat nodig is.'
Hij krijst het uit, en zijn geschreeuw voegt zich bij dat van Mitchell.
De grond komt op haar af en haar voorhoofd slaat tegen de muur. Dan ziet ze dat Mitchell haar onderuit heeft gehaald.
De geur van verbrand vlees vult haar neusgaten.
Ze richt zich op, en ziet dat Zayad als in shock naar zijn arm kijkt.
Een arm die helemaal zwart is. In ieder geval voelt hij er niets van, want de zenuwen die pijn voelen zijn weg.
Zayad lijkt zich te vermannen en richt zich nu tot Robyn. De kilheid in zijn blik doet een rilling over Robyns rug lopen. 'Je kunt doen wat je wilt. Ik zeg niks.'
'Het heeft geen zin, Robyn.' In tegenstelling tot Mitchell, is Charissa kalm op haar plek blijven staan. 'Hij is niet voor niets de leider van een guerrillabeweging. Hij is sterk, hij zal nooit praten. We moeten een zwakker iemand uit deze guerrillabeweging kiezen die wel zal praten.'
'Wacht.' Zayads stem klinkt schor. 'Dat hoeft niet. Ik kan je vertellen wie je naar de verblijfplaats kunt vragen.'
Ondertussen komt Robyn overeind. Ze doet haar best niet naar Zayads arm te kijken, en tegelijkertijd wil ze hem niet laten merken hoe misselijk het aanblik haar maakt.
'We zijn maar een kleine schakel in de guerrillabeweging. Informatie wordt bewaakt, juist omdat Isabella zo makkelijk mensen hun wil kan overnemen. Je moet naar het hoofd van onze organisatie. Dat zit in Xavania. De leider heet Rana Jidia. Ik zal hun verblijfplaats op de kaart aanwijzen.'
Robyn geeft Charissa een knikje. Meer woorden heeft ze niet nodig. Een paarse gloed omringt Zayads arm. Het zwart maakt geleidelijk plaats voor herstelde huid.
Zayads lijfwachten zitten nog steeds vast achter het paarse schild, met getrokken wapens en woedende gezichten.
Mitchell zit nog op de grond, zo bleek dat het lijkt alsof hij moet overgeven.
Zayad haalt een boek uit de kast, scheurt er een bladzijde uit en tekent een cirkel op de kaart. Zonder iets te zeggen reikt hij Robyn het papier aan.
Robyn pakt het aan. In het voorbijgaan trekt ze Mitchell aan zijn bovenarm overeind. Bij de deuropening draait ze zich om.
'Drie kanonskogels.'
Met die woorden verlaat ze het pand.