iki yabancı

2

Mehmet'in yazmasını beklemek imkansız bir şeyi beklemekle aynıydı. Hiç bir şekilde etkileşim alamamak beni deli ediyodu. Galiba her zaman yaptığım ve aynı şekilde her zaman üzüldüğüm gibi ilk adımı ben atıcaktım. Attım da.

~ 31 Ekim - İlk konuşma ~

1 ay geçti ve sabırsız bir insanım. Bu sefer üzülmeme ümidiyle yazdım. Çok mutlu gidiyor. Her şey çok iyi ama Derin bunları yazanın o olmadığını onun arkadaşlarının yazdığını gördüğünü söyledi. Dondum kaldım. Dalga mı geçmişlerdi benimle. Şimdi ciddiye almadı mı dediklerimi. Arkadaşlarıyla beraber oynadılar mı benimle.

~~

O gün kendimi rezil olmuş gibi hissettim. Aglayabildiğim kadar ağladım. Onu engelledim yazmak istemedim. Başta böyle yapıyorsa duygularımın bir önemi olmadığını düşündüm. Ama arkadaşlarının sadece o utanıp yazamadığı için yazdıklarını öğrendim. Rahatlamıştım ama yine de onun benimle konuşmaması üzmüştü. Eğer her yazdığımda arkadaşlarıyla konuşacaksam nasıl onu tanıyacağım diye düşündüm. Yine de ben yazmaya devam ettim hiç bir zaman yazdığım için pişman olmadım ama bi gece keşke onunla hiç konuşmasaydım dedim.

~ 4 Kasım - İki Yabancı ~

Yine ona yazdım ama bu sefer soğuk cevap verdi. Kırıldım ama devam ettim. Keşke etmeseydim. Kalbim çok kırıldı. Bir insan onu seven birine nasıl bunları söyler. Hiç mi benim duygularımı düşünmeden yazdı bunları. Gerçekten sevgime inanmıyor mu..