Existence➳l.t.

7

-Nie gadać! Connors, Husband! Za kare biegniecie dwadzieścia pięć!

Super i po ca ja się odzywałam?! Tylko mój biedny kolega jeszcze mi tu zasłabnie. Czy on ma zamiar się na nas wszystkich wyżywać za moją decyzje? Bo nie chciałam się z nim kochać. Jeśli tak,to niech się kurwa leczy.

***

O dziwo skończyliśmy o trzeciej,czyli mam jeszcze godzinę. Muszę jeszcze przeczekać aż inni wyjdą.

-Czemu nie wchodzisz John? Czyżbyś miał coś do ukrycia?-zaszydził Kiko, drugi na obronie.-Czyżbyś wstydził się swojego pedalstwa?

Wszyscy wybuchli śmiechem, a ja stałam się cała czerwona. Trochę teraz żałuję, że im to powiedziałam.

-O co chodzi?!-wściekły głos Tommo rozległ się w szatni. Wszyscy nagle jak na zawołanie zamilkli. Tylko ja ośmieliłam się patrzeć na Louisa. Ten chłopak mnie brzydzi. Po tym co wczoraj zrobił nie mam siły,ale nie będę teraz płakać. Nigdy nie będę płakać przez chłopaka. Za dużo już razy tak było.

-Nic-warknęłam i weszłam do szatni. Nawet się nie przebierałam tylko wzięłam torbę i walczyłam z łzami. Dopiero w aucie pozwoliłam dać im upust. Podskoczyłam, gdy ktoś zapukał do okna. 

 -Czego chcesz?-otworzyłam szybę. 

 -Płaczesz?-spytał jak idiota.

 -Nie kurwa oczy mi się pocą. -powiedziałam z sarkazmem.-Na serio nie mam ochoty na rozmowę z tobą. Możesz już iść-przy ostatnim zdaniu głos mi się załamał.

 -Nie, wysiądź-rozkazał, a potem mnie wyciągnął.

-Ja poprowadzę, nie chce żebyś miała wypadek-szepnął i otworzył mi drzwi. Jechaliśmy jak zwykle w ciszy. 

 -Jo...-zaczął mówić dopiero pod moimi drzwiami.

-Mogę wejść?- już trochę się ogarnęłam. 

 -Nie chce znowu żebyś próbował mnie zgwałcić-chciałam zatrzasnąć mu je przed nosem, ale powstrzymał mnie i sam się wprosił. Poszłam na gorę i się przebrałam, gdy wróciłam on wygodnie siedział sobie w salonie i bawił się palcami. 

 -O czy chcesz rozmawiać?-zmrużyłam oczy, usiadłam i ubrałam ukochane zerówki.