Anlatamıyorum.
Kendimi yok olmuş gibi hissediyorum. Her şey anlamsız geliyor, hiçbir şey yolunda değil. Daha ne kadar bu oyunu oynayacağımı bilmiyorum. En kısa zamanda bitirmem lazım. Her şeyin bir sonu var bunun da olması gerek.Düşünmek, düşünmek, düşünmek…Sonu olmayan tek eylem.Bir şeylerin değişmesi lazım. Bunun farkındayım ama ne zaman yapacağımı bilmiyorum bu da hayatımda ikinci çelişkiyi oluşturuyor.Bu noktaya insan nasıl gelir diye merak ediyorsunuz bunu nasıl anlatacağımı bilmiyorum. Daha doğrusu hangisinden başlayacağımı bilmiyorum. O kadar çok şey yaşadım ki hangisini anlatabilirim. Mesela; Annemin hiçbir şey bilmeyen küçük kızı değilim artık. Belki de onlardan daha büyüğüm ve de olgun. Artık her şeyin gri olduğunu biliyorum. Ve sevmenin artık ne kadar basit menfaatleştiğini… Artık öyle bir hal alıyorum ki kelimelerim ben farkında olmadan kalemimden kayıp gidiyor. Devamlı bir şeyler yazmak istiyorum. Her şey üzerine. Ama aklımdakileri tam anlamıyla yazamıyorum. Belki çekingenlik belki de çevremdekilerin bana başka dünyadan gelmiş gibi bakmalarından dolayı…Bir de şu durum var: Aklımdan geçenleri yazdığım zaman kendimi eksik hissediyorum. Bana ait olan her şeyin dışa aktarımı gibi… Savunmasız, Bende kalanlar, beni ben yapanlar kaybolmuş gibi.Her şeyi söylemek mümkünEpeyce yaklaşmışım, duyuyorum;Anlatamıyorum.
